ตอน 7 - 2
1338 Words
รูปที่ร่วงกระจายอยู่บนพื้น ผู้ชายคนหนึ่งกำลังประคองผู้หญิงอีกคน หากมันเป็นเพียงการประคองธรรมดามันคงไม่ใช่เรื่องอะไรร้ายแรงนัก แต่ฉากหลังของคนทั้งคู่จะต้องไม่ใช่ฉากของโรงแรมม่านรูดแห่งหนึ่ง! เธอยกมือขึ้นมาปิดปากกลั้นเสียงร้องอย่างตกใจเมื่อเห็นภาพของตัวเองในลักษณะอาการของคนอ่อนระโหยโรยแรงอย่างเต็มตา กำลังถูกประคองโดยชายหนุ่มที่ สามีของเธอกำลังกล่าวหาว่าเขาเป็นชู้รัก!
เธอรีบเงยหน้าพร้อมส่ายหน้าอย่างรวดเร็วเพื่อปฏิเสธ ‘มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิดเลยสักนิด ไม่ใช่’
‘ตอแหล!!’ เสียงตวาดกร้าวตอกกลับอย่างทันควัน พร้อมทั้งปราดเข้ามาบีบต้นแขนพยายามฉุดเธอให้ออกจากห้องนี้ออกไป ‘ ไป ไปให้พ้นหน้านังผู้หญิงแพศยา นังกากี ไป๊!’
ถ้าหากว่าวันนั้นเขาไม่ใจร้ายไล่เธอออกไปจากบ้าน หรือถ้าเธอมีความอดทนอีกนิด เพื่ออยู่อธิบายความจริงว่ามันไม่ใช่อย่างที่เขาเข้าใจ รูปถ่ายพวกนั้นไม่ได้เป็นไปอย่างที่เขาคิด วันนี้เธอก็คงไม่ต้องมาอยู่ที่นี่ เขาก็ไม่ต้องด่วนมาจากเธอไปอย่างนี้ ชนะคะ คุณทำไมถึงได้ใจร้ายและวู่วามนัก อะไรที่ทำให้คุณเปลี่ยนไปได้ถึงขนาดนั้น
หลังจากแก้มือเอาเงินคืนจากบ่อนได้แล้วทัตพลก็พาวรวุธ ออกมาหาอะไรเย็น ๆ ดื่มก่อนกลับบ้าน โดยพาเขามาที่ผับเล็ก ๆ ย่านอโศก รถเก๋งสีควันบุหรี่ที่แล่นตามบีเอ็มคันงามก็แล่นเข้ามาจอดไล่เรี่ยกัน
แก้วบรั่นดีสีใสที่อยู่ในมือของชายหนุ่มร่างผอมนั้น บรรจุน้ำที่เปรียบเสมือนน้ำทิพย์ชั้นเยี่ยมที่ทำให้ชีวิตของเขาพบกับความสุข นอกเหนือจากการเที่ยวและเล่นการพนัน เขายกแก้วที่ว่าขึ้นมาจรดริมฝีปากครั้งแล้วครั้งเล่าพร้อม ๆ กับการโอ้อวดให้ผู้สูงวัยกว่าที่นั่งฝั่งตรงข้ามฟังถึงการแก้มือที่ผ่านมา ซึ่งดูเหมือนจะเป็นเรื่องรื่นรมย์ที่เขาสามารถเล่าได้อย่างไม่มีวันเบื่อหน่าย ถ้าหากผู้สูงวัยกว่าไม่เอ่ยแทรกขึ้นมาทำให้เรื่องอันน่ารื่นรมย์ของเขาต้องสะดุด
“แล้วไปทำยังไงล่ะ ถึงให้เจ้าของบ่อนมันลดเครดิตได้ ปกติอาเห็นวุธไม่เคยมีปัญหาเรื่องเงินเลยสักครั้งนี่”
วรวุธกลืนบรั่นดีที่ก่อนหน้านี้รู้สึกว่ามันหวานหยดถึงขนาดทำให้เขากลืนลงคอได้อย่างคล่องปาก แต่พอมาเจอคำถามของผู้สูงวัยตรงหน้านั้น ทำให้เขารู้สึกถึงความขมเฝื่อนที่เกิดขึ้นมาในปากอย่างครามครัน จนทำให้เขาทำหน้าเหยเก พลางนึกตำหนิอีกฝ่ายอยู่ในใจ แต่ก็นะ ถ้าหากไม่ได้ผู้สูงวัยคนนี้เขาก็กลับเข้าไปแก้มือในบ่อนไม่ได้
แววตาฉ่ำด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์หรี่ลงด้วยความหงุดหงิด เมื่อนึกช่วงเวลาก่อนหน้านั้น ที่เขาไม่เคยอับจนหนทางอย่างนี้ แน่อยู่แล้วก็ตอนนั้นเขามีเมียหน้าโง่อย่างกีรตินานี่นา แล้วไหนจะมีพี่สาวที่มีเงินใช้อย่างฟุ่มเฟือย แต่พักหลังพอเมียหาย รายได้พี่สาวก็หดแถมยังลดร่ายจ่ายลง ทำให้เขาไม่สามารถไปหาเงินมาจากไหนได้
วรวุธนิ่วหน้าลงเล็กน้อยก่อนจะกลั้นใจตอบแบบยอมรับความจริงว่า เขากำลังกลายเป็นบุคคลที่จนตรอกราวกับสุนัขตัวหนึ่งที่เมื่อก่อนเคยมีเนื้อชิ้นโตอยู่ในปาก แต่เพราะความโง่เง่าที่ยอมอ้าปากคายเนื้อชิ้นนั้นหลุดหายไป “พอดีช่วงที่นี้ผมมีเรื่องนิดหน่อยครับ”
ผู้สูงวัยกว่าเอนกายลงกับพนักที่นั่ง ปรับสีหน้าและแววตาให้ดูจริงจัง จ้องมองคนที่นั่งตรงกันข้ามกับตน เขาไม่ได้ถามเพราะความเป็นห่วง แต่ถามต่อเพราะบางทีคำพูดของชายหนุ่มคนนี้จะเป็นการเกริ่นนำให้เขาสามารถเข้าเรื่องที่เขาอยากให้มันเข้าเสียที “เรื่อง...?”
“ครับ ช่วงนี้พี่ผมกำลังแย่ เฮ้อ...เมื่อก่อนไม่เห็นเงินขาดมือเลย แต่พอหลัง ๆ มานี่...” วรวุธเล่าไปส่ายหน้าไปแต่มือนั้นไม่ยอมคลายจากเครื่องดื่มนั้นเลย กลับยิ่งเพิ่มแรงกดมากขึ้นเมื่อยิ่งนึกก็ยิ่งเจ็บใจ
“แล้วตอนนี้วุธทำงานอยู่ที่ไหนล่ะ” เมื่อก่อนได้ข่าวว่าเขาทำงานที่บริษัทของภรรยา แต่ตอนนี้คงไม่ ไม่อย่างนั้นมันจะมานั่งกลุ้มอยู่ตรงนี้รึ" ทัตพลมองชายที่อ่อนวัยกว่าตรงหน้าด้วยอาการของคนที่กำลังลุ้นบางสิ่งอยู่ในใจ...ตอบว่าไม่สิไอ้หนู ไม่...มันจะได้เข้าเรื่องของฉันง่าย ๆ หน่อย
“ตอนนี้ผม ยัง...เอ่อ”
ชายสูงวัยหัวเราะเบา ๆ ช่างเป็นสิ่งที่เหมาะเจาะกับเวลาของตนดีแท้ “...อยากทำงานกับอามั้ย”
“ครับ” วรวุธขมวดคิ้วขมวดมุ่น ทำงานด้วยหรือ งานที่ไหนกัน ...แต่ช่วงนี้งานอะไรที่สบาย ๆ และรายได้งาม ๆ ก็พอ เขาสนใจทั้งหมดแหละ ขอแค่มีเงินไปแก้มือทุกคืนก็พอแล้ว
“ตอนนี้อามีบริษัทเล็ก ๆ บริษัทหนึ่งที่ทำเกี่ยวกับด้านการรักษาความปลอดภัย...แต่ว่าอายังหาคนที่รู้จักและไว้ใจให้ไปเป็นผู้จัดการแทนอาไม่ได้ ไอ้ครั้นอาจะลงไปนั่งทำเองมันก็ไม่ถนัด เพราะตอนนี้วุธก็รู้ ๆ อยู่ว่าอานั่งเป็นบร์อดอยู่ที่ ...Best News...”
“จริงเหรอครับ...ตำแหน่งผู้จัดการ”
“อื่ม...” ทัตพลพยักหน้าขึ้นลงก่อนร่ายยาวถึงรายละเอียดที่ชายอ่อนวัยกว่าคนนี้ ‘ต้องทำ’ “สนมั้ย งานก็ไม่หนักหรอก แค่เซ็นรับเอกสารแทนอาในนามของผู้จัดการและและเซ็นอนุมัติ อ้อ...วุธไม่ต้องเสียเวลาอ่านหรือตรวจดูให้ปวดสมองนะ เพราะเอกสารพวกนี้จะผ่านตาอาเกือบทั้งหมด พอเห็นว่ามันถูกต้องใช้ได้ เลขาฯ อาก็จะเอาไปให้วุธเซ็นในฐานะผู้จัดการแค่นั้น”
ฟังคำอธิบายแล้ว เขาอดไม่ได้ที่จะแสดงธาตุแท้ของคนหนุ่มที่มีนิสัยเกียจคร้านและรักความสบายเป็นที่หนึ่งออกมา แววตาของเขาดูเรืองรองดั่งกำลังเห็นแก้วแวววาวเปล่งประกายอยู่ในมือ จำได้ว่าเมื่อสมัยที่แต่งงานกับภรรยาหน้าโง่ ต้องทะเลาะกันเรื่องงานทุกวัน เพราะการทำงานของเขาคงประทับใจอดีตพ่อตาเอามาก ๆ
เมื่อเขาเข้าทำงานบ้างไม่เข้าทำงานบ้าง จะให้เข้าทำงานทุกวันให้ปวดหัวตายไปทำไม อีกทั้งยังบังคับกะเกณฑ์ให้เขามานั่งดูตารางตัวเลขที่ไม่รู้เรื่องและแต่ละหน้าก็มีภาษาอังกฤษที่เป็นไม้เบื่อไม้เมามาตั้งแต่สมัยเรียนอยู่เต็มไปหมด แต่เมื่องานที่คุณอาทัตพลเสนอมานี้เป็นสิ่งที่ตนปรารถนาอยากจะทำจนคันมือยิบ ๆ ฉะนั้นปากที่ว่องไวพอ ๆ กับสมองที่ว่องไวในเรื่องความไม่เอาไหน ก็ตอบตกลงชายสูงวัยตรงหน้าทันที “ตกลงครับคุณอา ผมจะไปช่วยไปนั่งตำแหน่งผู้จัดการแทนคุณอาที่บริษัทนั้นครับ” งานสบาย ๆ รายได้ดี ถ้าไม่รับไว้ก็โง่เต็มทน!
ทัตพลยิ้มกริ่มก่อนจะยกจะเอื้อมมือไปหยิบแก้วบรั่นดีขึ้นมาจรดปากเมื่อเจอคำตอบที่ถูกใจเขาเหลือเกิน พร้อม ๆ กับมองดูคนตรงหน้าด้วยแววตาเหี้ยมเกรียม ซึ่งต่อให้มันนั่งอยู่ตรงฝั่งตรงข้าม มันก็ไม่มีทางได้เห็นเพราะมันมัวแต่ยกแก้วบรั่นดีเข้าปากราวกับคนกระหายน้ำดื่ม...
คืนนี้ที่ตนเสียเงินให้ไอ้หมอนี่มันถลุงเล่นนับว่าไม่สูญเปล่า เพราะทำให้ตนได้ 'แพะ’ มาหนึ่งตัว...หึ ๆ ๆ!
- Writer
