วิ่งไม่ไหว 1
786 Words
."ยู้วหู้วววว~~~~ " เสียงอันสดใส ดังไปทั่วพื้นที่โล่งกว้าง เหล่าสัตว์น้อยใหญ่พากันหันไปมอง เด็กหนุ่มตัวเล็ก ที่มีหูใบใหญ่ๆอยู่บนหัว เเละยังมีขนปุยที่โผล่ออกมาจากกางเกงขาสั้นสีครีมนั้น
เด็กน้อยอ้าปากยิ้มกว้างโชว์ฟันขอบองตัวเองวิ่งไปทั่วบริเวณพื้นที่โล่งอย่างสนุกสนาน ฝีเท้าของเจ้าตัวนั้นเร็วสะยิ่งกว่าสัตว์ชนิดไหนๆ
"นี่ ชาร์!เจ้าหยุดวิ่งจะได้ไหมข้าละปวดหัวจะอาเจียนอยู่เเล้ว!"
เอี้ยดดด!!!!
กระต่ายน้อยเบรกหยุดกระทันหันเมื่อได้ยินเสียงของคนเเก่บ่น
"โถ่ยาย....ก็ผมอยากโชว์ความสามารถให้ทุกคนเห็นนี่น่า ผมหนะวิ่งไวเหนือกว่าใครทั้งสิ้น คิกคิกๆ ยายอยากวิ่งเเข่งกลับผมไหมละ"
"พักๆข้าเเก่ละเอ็งก็เลิกวิ่งได้เเล้ว"
"วุ้ย ยายอะ "
"ไม่ต้องเลยเข้าบ้านมา เจ้ารู้ไหมสัตว์ในพื้นที่พากันนินทาเจ้าไม่หยุด ว่าหนวกหู วิ่งทั้งวันจนควันตลบ"
"ทำไมพวกนั้นกล้าว่าผมละ ผมเป็นถึง เเชม 10 สมัย คนที่วิ่งเร็วที่สุดในการเเข่งขันวิ่งเร็วประจำปีเลยนะ "
"จ้าๆ....เเต่ก่อนข้าเเชม 20 สมัยยังไม่พูดสมัยนั้นข้าหนะยังสาวฟิตเปรี๊ยะวิ่งจนถนนนี่พังเลย"
"ยายโม้อย่างงี้มาเป็น 10-20 ปีตั้งเเต่ผมเด็กเเล้วเบื่อจริงๆ"
"เหอะ...เเล้วปีนี้เอ็งก็ลงเเข่งเหมือนเดิมอะสิ"
"ใช่ครับ"
"จะมีคนจะเเข่งด้วยรึ ปีก่อนๆก็ไม่มีใครมาเเข่งด้วยเลยชนะเเบบง่ายๆ"
ชาร์ หน้ามุ่ยเดินไปนั่งที่โซฟาขนเเกะที่ตั้งอยู่มุมบ้าน ก็จริงหลายปีมานี้เขาชนะมาเเบบใสๆเลยเพราะไม่มีคนกล้ามาเเข่งกลับเขา ก็เเหงเเหละเขามันตัวตึงตัวเก่ง อิอิ อย่างงี้ก็ดีจะได้เป็นเเชมสัก100 สมัยจนเเก่ไปเลย
ชาร์นั่งยิ้มคิดอยู่ในใจหูสองข้างใหญ่ๆก็กระดิกไปมา ดุกดิกๆ จนคนเเก่ที่นั่งมองความเพ้อฝันของเด็กหนุ่มต้องส่ายหน้า เด็กสมัยนี้มันมีความมั่นหน้ามั่นใจเสียเกินร้อย ไม่ได้ว่าใครหลอกก็ว่าหลายของเขาเองนี่เเหละ
เเกร็ก!
"กลับมาเเล้วค่า/ครับ"
"พ่อเเม่ ....." ชาร์ที่เห็นพ่อกลับเเม่ตัวเองกลับมาพอดีก็รีบพุ่งเข้าไปหาเเล้วสวมกอดอย่างคิดถึง
"ผมคิดว่าพ่อกลับเเม่จะมาไม่ทันวันงานที่ผมจะเเข่งวิ่งสะเเล้ว"
"มาทันอยู่เเล้วสิ "
"ก็คงเหมือนปีก่อนๆเเหละเจ้าชาร์ก็ชนะมาเเบบใสๆเลยคุณ ฮ่าๆ สมกลับที่พ่อปั่นมาจริงๆวิ่งเร็วอน่างกลับสายฟ้าฟาด"
"เเหม่คุณไม่ต้องไปฉีดยาลูกเลย....เอาของไปเก็บที่ห้องได้เเล้ว" เมลลี่ ที่เป็นเเม่ของชาร์ต่อว่าสามีของตนเองนิดหน่อย เเละหันกลับมาหาลูกรัก พร้อมกับไปสวมกอดเเม่ของตน
"เเม่เป็นอย่างไงบ้างคะ เจ้าชาร์ดื้อไหม"
"โอ้ยอย่าให้ข้าได้พูดเลยเมลลี่ ข้าปวดหัวครืนไส้อาเจียนทุกวัน วิ่งไม่หยุด ส่งเสียงโวยวาย จนสัตว์เเถวนี้พากันเอือม"
"ยายยย~~~.."
"ไม่ต้องเรียกข้าจะฟ้อง"
"เเม่บอกเเล้วใช่ไหมว่าอยู่กลับยายห้ามดื้อหนะลูก"
"ผมไม่ได้ดื้อนะผมเเค่วิ่งออกกำลังกายฝึกซ้อมเตรียมเเข่งเท่านั้นเอง"
"ไม่จริงๆ "
คนวัยชราพูดขึ้นพร้อมกับมองหน้าหลานตัวเองด้วยความสะใจ ขอสักหน่อยเถอะทำเขาปวดหัวมาหลายปี
"งุ้ยยยย"
ชาร์ยู่ปากใส่คุณยายอย่างงอลๆเเละหันกลับมามองเเม่ตัวเองที่ทำหน้าจ้องเขม็งใส่เขาขั้นสุด
"ขอบโทษครับ"
"ดีมาก....เอาหละๆ เเม่กลับมาพร้อมของฝาก ผลไม้ที่ลูกชอบ" เมลลี่รุกขึ้นเเละไปหยิบตะกร้าผลไม้ใบใหญ่มาให้ชาร์ เเละให้เเม่ของตัวเอง
"อันนี้ของชาร์ อันนี้ของเเม่ค่ะ"
"เย้ ขอบคุณครับ"
"ขอบใจจ้ะ"
"เอาละๆ วันนี้มาปาร์ตี้กันหน่อยดีกว่าๆนานๆทีขอบครัวอยู่ครบ อยู่นู้นก็ทำงานกันทั้งวันไม่มีวันหยุดเลย" มาร์ค เดินลงมาจากบรรได หลังจากเก็บของเสร็จเเล้วพูดขึ้น
"วันนี้ก็ให้พวกผู้หญิงทำอาหารปาร์ตี้เเล้วกันเนอะเจ้าชาร์ ส่วนพวกเรา~~~ ไปวิ่งงงง!!"
"เย้ๆๆๆ
ฟริ้วว~~~~
เมลลี่ เเละหญิงชรา ยังไม่ทันพูดอะไร วองพ่อลูกกระต่ายก็วิ่งออกไปจนฝุ่นตลบ
"เห้ออ..เหมือนกันจริงๆสองพ่อลูก"
"ข้าก็ว่างั้นเเหละ"
...
.
- Writer
