“วันที่ 30 พฤษภาคมรึเปล่าคะ” ดารินเอ่ยถามเพื่อความแน่ใจ ถ้าหากใช่ตามวันที่เธอบอก มันก็แปลว่าชนาประสบอุบัติเหตุหลังจากที่เขามาส่งเธอที่บ้าน และคำยืนยันจากปากของคนตรงหน้าก็ทำเอาร่างบางรู้สึกชาไปทั้งตัว
“อืม ตอนเกือบเที่ยงคืน” และสิ่งที่หรัณย์พูดมานั้นก็เป็นเครื่องยืนยันอย่างดี ว่าสิ่งที่เธอคิดนั้นคือเรื่องจริง
“...”
“เป็นอะไรล่ะ ทำไมเงียบไป ไม่กลัวฉันพาไปข่มขืนรึไง” ชายหนุ่มแกล้งถามเมื่อเห็นอีกฝ่ายนั่งนิ่งเงียบไปซะดื้อๆ
ร่างบางจุกจนพูดไม่ออกกับความจริงที่ได้รับรู้ว่าเธอเป็นต้นเหตุทำให้ชนาประสบอุบัติเหตุ ถึงแม้หรัณย์จะพยายามพูดอะไรมากมาย แต่มันไม่ได้เข้าหูดารินเลย เพราะในสมองของเธอตอนนี้มีแต่เรื่องเหตุการณ์วันนั้น
“นี่ เป็นอะไรไป” หรัณย์เอื้อมมือมาจับมือเล็กที่วางไว้บนตัก เมื่อรับรู้ว่ามีคนจับมือดารินก็ละสายตาจากนอกหน้าต่างหันกลับมามองคนนั่งข้างๆ ใบหน้าสวยก้มงุดไปมองมือหนาที่ถือวิสาสะมา
