รอยตราทาสหัวใจ

ตอนที่ 2/1 กลับบ้าน

“ครับ ผมฝากดูแลชนาด้วยนะครับ” ถึงจะรู้ว่าเขาจ้างดารินมาเป็นพยาบาลพิเศษ ถึงจะรู้ว่าเธอดูแลคนป่วยได้เพราะว่าร่ำเรียนมา แต่ถึงยังไงเขาก็ไม่อาจจะวางใจใครได้ เพราะถ้าหากพลาดเพียงวินาทีเดียว นั่นคือชีวิตของน้องชายของเขา

“ไม่ต้องห่วงค่ะ ฉันจะดูแลเขาอย่างดี” ดารินพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังเพื่อสร้างความมั่นใจว่าเธอไม่ได้ดูแลคนป่วยในฐานะพยาบาลพิเศษที่ถูกจ้างมา แต่เธอดูแลชนาในฐานะเพื่อนที่รักเขามากที่สุด

หรัณย์ยิ้มแทนคำขอบคุณให้ดาริน ก่อนที่เขาจะพาตัวเองกลับมายังห้องนอนที่ไม่ได้ใช้งานมาหลายวัน ร่างสูงปล่อยตัวเองลงกับเตียงนุ่ม ไม่ถึงห้านาทีเขาก็เผลอหลับไปเพราะความเหนื่อยที่สะสมมานาน

“ได้กลับมาอยู่บ้านแล้วนะ ทำไมแกไม่เคยบอกฉันเลยว่าบ้านแกรวยขนาดนี้” ดารินเอ่ยกับร่างไร้สติของเพื่อนรัก เธอลากเก้าอี้ไม้เข้ามาใกล้กับเตียงใหญ่ แล้วมองสำรวจสายระโยงระยางที่คอยช่วยยื้อชีวิตของเพื่อนรัก

วินาทีต่อมาลมพัดผ่านหน้าต่างห้องนอนอย่างแรง จนผ้าม่านปลิวไสวทั้งที่ตอนแรกแม้แต่ใบไม้ก็ไม่ขยับ เป็นผลให้ของบางอย่างหล่นลงมาจากบนตู้ ดารินรีบลุกไปปิดหน้าต่างทั้งสองบานเอาไว้ แล้วเดินกลับมายังของที่หล่นแน่นิ่งอยู่บนพื้น หญิงสาวก้มลงมองอัลบั้มรูปนั้นด้วยความประหลาดใจ

มือเล็กหยิบอัลบั้มขึ้นมาถือเอาไว้พลางหันไปมองดวงตาที่ปิดสนิทของเพื่อนรัก เธออดสงสัยไม่ได้ว่าการที่อัลบั้มนี้ตกลงมามันเป็นเพราะความบังเอิญหรือเป็นเพราะเขาตั้งใจที่จะให้เธอเห็น หน้าปกของอัลบั้มมันเขียนว่า ‘Friend’

ดารินถือวิสาสะเปิดดูรูปถ่ายภายในอัลบั้มอย่างช้าๆ รูปถ่ายใบนี้มันมาจากตอนที่ชนาซื้อกล้องตัวใหม่ และเขาก็พกมันติดตัวตลอดตั้งแต่ตอนปี1 เธอรู้ว่าเขาชอบถ่ายรูปนู่นรูปนี่ไปตามประสา และเจ้าตัวก็ชอบบอกว่าอยากลองฝึกถ่ายโดยที่ให้เธอเป็นแบบ ดารินก็ยอมเป็นแบบถ่ายให้เพราะชนาบอกเสมอว่าถ่ายไปแล้วก็จะลบทิ้ง แต่สิ่งที่เธอได้เห็นมันไม่ตรงกับสิ่งที่เขาได้เคยพูดเอาไว้สักนิด แม้แต่รูปที่ถ่ายพลาดจนเบลอเขาก็เก็บมันเอาไว้ ทุกรูปถูกถ่ายในช่วงเวลาที่ต่างกัน แต่สิ่งที่มีเหมือนกันคือทุกๆ รูปถ่ายมีดารินอยู่ทุกใบ ดารินเปิดอัลบั้มภาพจนถึงรูปสุดท้ายที่เป็นรูปคู่ล่าสุดในงานรับปริญญา ชนากอดเธอเอาไว้ในขณะที่เธอทำหน้าดุใส่เขา

“ฮึก...” รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าสวย แต่มันเป็นรอยยิ้มที่เคล้ากับน้ำตา “ฉันคิดถึงแกนะ”

คืนแรกต่างถิ่น ดารินไม่คุ้นชินจนนอนไม่หลับ เช้าวันนี้เธอเลยไม่ค่อยสดใสเหมือนอย่างเคย เพราะยังคงหาวตลอดแม้จะอาบน้ำให้สดชื่นแล้วก็ตาม หลังจากจัดการอาบน้ำแต่งตัวให้ตัวเองเสร็จสรรพตั้งแต่เช้าตรู่ หญิงสาวก็รีบมาหาเพื่อนรัก เธอทำทุกอย่างให้ชนาตามหน้าที่พยาบาลโดยไม่คิดรังเกียจเดียดฉันท์

“มีอะไรให้ป้าช่วยบอกได้เลยนะคะ”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะป้า ลำพังงานป้าก็เยอะแล้ว ขอบคุณมากๆ นะคะ” ดารินยิ้มขอบคุณจากใจให้กับแม่บ้านที่อาสาช่วยเหลือเพราะเห็นเธอทำทุกอย่างอยู่คนเดียว ไม่ว่าจะให้ข้าวทางสายยาง เช็ดตัว หรือแม้กระทั่งทำความสะอาดของเสียจากร่างกายคนป่วย หญิงสาวทำอย่างนี้จนคุ้นชินเลยไม่ใช่งานยากอะไร

“ถ้าเสร็จแล้วอย่าลืมลงไปทานข้าวนะคะ คุณหรัณย์รอคุณดารินอยู่ค่ะ”

“ค่ะป้า” พอเห็นว่ามีคนรอ ร่างบางจึงรีบเก็บอะไรให้เข้าที่เข้าทางอย่างรีบๆ จากนั้นเธอก็เดินตามป้าแม่บ้านไปยังโต๊ะทานอาหาร

“ขอโทษที่มาช้านะคะ” ดารินที่อยู่ในชุดพยาบาลเอ่ยกับเจ้าบ้าน พอเธอเห็นว่าเขามีแขกนั่งอยู่ด้วยหญิงสาวจึงเดินเข้าไปนั่งบนเก้าอี้ด้วยความเกร็งเล็กน้อย

“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมเองก็ไม่ได้บอกคุณเอาไว้ก่อนด้วย นี่พยาบาลพิเศษชื่อว่าคุณดารินที่ผมเคยเล่าให้ฟัง ส่วนนี่คุณโรสรินแฟนของผมครับ” หรัณย์แนะนำตัวสองสาวให้ทั้งคู่ได้ทำความรู้จักกันเอาไว้ เพราะต่อไปคงจะได้เจอหน้ากันบ่อยๆ

โรสรินเป็นหญิงสาวรูปร่างเพรียวสูงโปร่ง หุ่นทรงนาฬิกาทรายราวกับนางแบบ เธอเป็นคนสวยน่ามอง แถมยังแต่งตัวเก่ง จับนู่นนี่มาประดับกายก็ลงตัวกับความสวยของเธอไปซะหมด ถ้าลองวัดความสวยระหว่างดารินกับโรสรินก็ถือได้ว่าเป็นคู่แข่งที่สูสีกันเลยทีเดียว

“สวัสดีค่ะคุณโรสริน”

“สวัสดีค่ะ” โรสรินยกมือรับไหว้พยาบาลสาวที่อายุไล่เลี่ยกัน เธอมองร่างบางในชุดพยาบาลด้วยความสงสัย ว่ามีพยาบาลหน้าตาสะสวยมาอยู่ในบ้านเช่นนี้ หรัณย์ไม่คิดหวั่นไหวให้เธอบ้างเลยหรือ

พอเห็นคนมาครบแล้วแม่บ้านก็จัดแจงตักข้าวใส่จานให้ทุกคนที่นั่งล้อมอยู่บนโต๊ะอาหารสี่เหลี่ยมผืนผ้า การทานอาหารเกิดขึ้นเงียบๆ จนกระทั่งดารินเห็นว่าทุกคนอิ่มแล้ว หญิงสาวจึงรีบขอตัวออกมาจากคู่รักที่หวานชื่นแม้กระทั่งเวลาทานอาหารก็ยังส่งสายตาไม่หยุด เธอค่อนข้างจะอึดอัดที่เหมือนจะเป็นส่วนเกิน

“งั้นฉันขอตัวไปดูชนาก่อนนะคะ” ดารินส่งยิ้มเล็กๆ ให้กับหรัณย์ เขาพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาต เธอจึงเดินออกมาอย่างเงียบๆ คนเดียวโดยที่ไม่เหลียวหลังกลับไปมอง

ดารินไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงรู้สึกผิดหวังแปลกๆ เมื่อเห็นว่าเขาทั้งคู่รักกันหวานชื่น แต่หญิงสาวก็ไม่ยอมปล่อยความคิดแบบนี้ไว้นานนัก กลัวว่ามันจะไปกระทบกับงาน เธอจึงเลิกคิดฟุ้นซ่านแล้วหันมาให้ความสนใจกับชนาที่ยังคงนอนแน่นิ่งไม่ไหวติงอยู่บนเตียงแทน