ตอนที่ 1 คำพูดที่ไม่ได้เอ่ยออกไป
1023 Words
“นี่ มีใครสนใจจะรับงานเป็นพยาบาลพิเศษไหม?”
“เป็นพยาบาลพิเศษให้ผู้ป่วยที่เป็นเจ้าชายนิทราห้องนั้นเหรอคะ”
“ใช่ ญาติของเขากำลังหาพยาบาลพิเศษอยู่ เธอสนใจไหมล่ะ”
“ไม่ว่างน่ะค่ะ น่าเสียดายจัง”
“เสียดายอะไรของเธอ”
“ก็เสียดายหน้าตาของคนป่วยน่ะสิคะ ยังหนุ่มๆ อยู่เลย แถมยังหล่อขนาดนั้นต้องมาเป็นเจ้าชายนิทราซะแล้ว”
“คุยอะไรกันคะนางพยาบาล” ดารินเห็นเพื่อนร่วมงานสองคนกำลังสนทนากันอยู่เธอจึงเข้าไปทักทาย เพราะเป็นน้องใหม่ที่เพิ่งมาทำงานได้ไม่นานเลยต้องทำความคุ้นเคยกับเพื่อนร่วมงานเข้าไว้
“ทางบ้านคนป่วยเขากำลังหาพยาบาลพิเศษน่ะ สนใจไหมน้องดาริน”
“ดาเพิ่งมาทำงานใหม่เองค่ะ เลยอยากเก็บประสบการณ์ให้มากกว่านี้ก่อน กลัวจะไปทำอะไรผิดเข้าน่ะค่ะ” ร่างบางปฏิเสธด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเป็นการรักษาน้ำใจคนถาม โดยนำปัญหาของตัวเองเพื่อมาปฏิเสธ
คุยกันอีกไม่กี่คำดารินก็ขอตัวมาทำหน้าที่ของตัวเองต่อเพราะหมดเวลาพักแล้ว แถมวันนี้เธอต้องเข้าเวรจนถึงดึกเลยต้องอยู่ที่โรงพยาบาลตลอดทั้งคืน
เมื่อตะวันลาลับขอบฟ้า แทนที่ด้วยแสงจันทร์ที่มีเพียงเสี้ยวเล็กๆ ไม่เต็มดวง แขนเล็กยกขึ้นมากอดอกเมื่อลมหนาวต้องผิวกายจนขนลุกซู่ ดวงตาที่สู้กับแสงไฟมาตลอดทั้งวันปิดลงอย่างเหนื่อยล้า เมื่อสมองปลอดโปร่งในหัวของดารินก็หวนนึกถึงคืนพระจันทร์เต็มดวงที่เธอเคยได้อยู่กับชนาเพื่อนรัก
“ชนา” อยู่ๆ คนที่กำลังตกอยู่ในห้วงภังค์ก็หลุดปากเรียกชื่อคนที่เธอหวนนึกถึง หัวใจดวงน้อยพลันสั่นไหวและรู้สึกร้อนใจขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ เธอนึกสงสัยที่ตัวเองรู้สึกแปลกๆ เช่นนี้มันเป็นลางบอกเหตุอะไรรึเปล่า เพราะหลังจากที่เธอเจอชนาที่งานเลี้ยงรุ่นเมื่อสองอาทิตย์ก่อน จนถึงวันนี้เธอก็ยังติดต่อเขาไม่ได้เลย
ดารินหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดโทรหาเพื่อนรักอีกครั้ง หลังจากที่พยายามโทรหาอีกฝ่ายมาหลายครั้งแต่กลับโทรไม่ติด ทว่าครั้งนี้โทรศัพท์มือถือของชนากลับถูกเปิดเครื่องไว้ไม่เหมือนเดิม มือเล็กที่กำลังสั่นถือสายรอเพื่อนรักอย่างร้อนใจ มีคำถามมากมายที่เธออยากจะถามเขาเหลือเกิน
“สวัสดีครับ”
“คุณไม่ใช่ชนาเหรอคะ” เมื่อเสียงปลายสายไม่ใช่เสียงที่เธอคุ้นเคย ดารินจึงเอ่ยถามไปตรงๆ
“ผมเป็นพี่ชายของเขา” หรัณย์ตอบกลับปลายสาย ในขณะที่ตายังคงจดจ้องอยู่ที่ร่างของน้องชาย ที่ตอนนี้กำลังนอนแน่นิ่งเป็นเจ้าชายนิทราหลังจากประสบอุบัติเหตุ และตัวเขาเองก็คงต้องตกอยู่ในสภาพตายทั้งเป็นแบบนี้ตลอดไป…
“ฉันขอสายชนาหน่อยได้ไหมคะ”
“เขาตื่นมาคุยกับคุณไม่ได้หรอกครับ แต่ถ้าคุณอยากคุยกับเขา คุณคงต้องมาหาเขาที่โรงพยาบาลแล้วล่ะ” หรัณย์เอ่ยเศร้าๆ ขณะที่มองร่างที่นอนหลับใหล
“โรงพยาบาล? ชนาเป็นอะไรคะ!” ดารินเอ่ยถามเสียงดัง หวังว่าคงไม่เกิดอะไรร้ายแรงกับเพื่อนรักของเธอหรอกนะ
“คุณมาดูเองเถอะครับ” หรัณย์บอกพลางถอนหายใจ เขาไม่อยากจะบอกใครว่าตอนนี้น้องชายได้กลายเป็นเจ้าชายนิทราไปเสียแล้ว และต่อให้เขาพูดคุยด้วยแค่ไหนชนาก็คงหลับใหลไม่ยอมตื่นมาอยู่ดี
เมื่อปลายสายแจ้งที่อยู่โรงพยาบาลและห้องอย่างละเอียด ดารินก็รีบวิ่งไปยังที่ที่เพื่อนรักของเธอพักอยู่ทันที และความจริงที่แสนบังเอิญคือชนาพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลเดียวกับที่เธอทำงานอยู่ เธออยู่ใกล้กับเขาแค่นี้ทำไมถึงไม่เคยรู้อะไรเลย
ร่างบอบบางวิ่งจนลืมไปว่าตัวเธอเองกำลังสวมชุดยูนิฟอร์มสีขาวของนางพยาบาลอยู่ ในวินาทีนี้หญิงสาวร้อนใจจนควบคุมสติของตัวเองไม่อยู่
เมื่อถึงประตูห้องที่ติดหมายเลขเดียวกับที่หรัณย์บอกเธอไว้ ร่างบางรีบผลักประตูเข้าไปอย่างถือวิสาสะ วินาทีนั้นเองหรัณย์ที่กำลังยืนมองสภาพน่าเวทนาของน้องชายก็หันขวับมายังเสียงฝีเท้าของคนที่วิ่งพรวดเข้ามา
ดารินหยุดวิ่งพลางหอบหายใจ ดวงตาคู่สวยจ้องมองชายหนุ่มเจ้าของความสูงราวๆ 183 เซนติเมตรอย่างพิจารณา ใบหน้าของเขาช่างคล้ายคลึงกับเพื่อนรักของเธอเหลือเกิน ก่อนที่ดวงตาคู่สวยจะละสายตากลับไปมองร่างของใครอีกคนที่นอนอยู่บนเตียง
“ชนา!” ร่างบางรีบวิ่งเข้าไปหาเพื่อนรักทันที
“ชนาแกเป็นอะไร ชนา!” ดารินเรียกชื่อเพื่อนรักพร้อมกับเขย่าร่างชายหนุ่ม ที่ต่อจะให้เขย่ายังไงเขาก็ไม่มีวันฟื้นตื่นขึ้นมาตอบโต้เธอได้อีก
ภาพของชนาเมื่อสองสัปดาห์ก่อนกับภาพคนที่ปรากฏตรงหน้าเธอตอนนี้มันช่างแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยบาดแผลมากมาย แถมใบหน้ายังซูบซีดลงจนน่าใจหาย
“คุณพยาบาลครับ น้องผมตื่นมาคุยกับคุณไม่ได้หรอก” ถึงยังไม่แน่ใจว่าหญิงสาวตรงหน้ามีความสัมพันธ์กับน้องชายอย่างไร แต่เท่าที่ดูเธอคงจะสนิทสนมกับชนาพอสมควร
“ชนาเป็นอะไรคะ” มือเล็กหยุดเขย่าร่างคนป่วยตามที่หรัณย์บอก
“เขากลายเป็นเจ้าชายนิทราไปแล้ว” พูดจบหรัณย์ก็เดินออกจากห้องไปทันที โดยไม่รอฟังประโยคถัดไปของอีกฝ่าย เขากลัวจะเผลอร้องไห้ต่อหน้าคนอื่น มันยากเหลือเกินที่เขาจะทำตัวเข้มแข็งได้ เมื่อนึกถึงสภาพของชนาในตอนนี้
มันช่างทรมานหัวใจพี่ชายอย่างเขาเหลือเกิน…
- Writer
