“ถ้าไม่เรียกว่าเมีย จะให้เรียกว่าอะไรล่ะ นางบำเรอแบบนี้ดีไหม?” ถ้อยคำดูถูกมาพร้อมกับสายตาเย้ยหยัน จากคนที่คิดว่าดี ในตอนนี้เขากลายเป็นคนที่เธอต้องลงชื่อไว้ในบัญชีดำว่าเกลียดเข้าไส้
“มีอะไรก็รีบว่ามาค่ะ” พอเห็นว่าต่อปากต่อคำไปก็เปลืองน้ำลายเปล่าๆ ดารินจึงรีบตัดบท
“เมื่อกี้เธอจะเข้ามาเช็ดตัวให้ชนาไม่ใช่เหรอ? ไปสิ ฉันเสร็จธุระแล้ว”
“ทีหลังถ้าจะมาบอกแค่นี้ก็ไม่ต้องก็ได้นะคะ เอาไว้มีธุระจริงๆ ค่อยมาคุยกัน” ดารินส่ายหน้าอย่างเหนื่อยใจ เธอเห็นหน้าเขาทีไรก็แทบอยากจะใช้เล็บข่วนเข้าไปในใบหน้าหล่อๆ นั้นทุกเมื่อ อยากจะใช้มีดกรีดเข้าไปดูว่าหัวใจของเขาทำด้วยอะไร ถึงได้ทำกับเธออย่างไร้ความปรานีแบบนี้
ถ้าหากไม่มีคำสัญญาที่เคยให้ไว้กับชนาคอยเหนี่ยวรั้งไว้ล่ะก็ ป่านนี้เธอคงจะรีบหนีออกห่างจากหรัณย์ไปให้ไกลที่สุด เพราะเธอรังเกียจทุกอย่างที่เป็นเขา เกลียดใบหน้าหล่อเหลาที่แสนจะสุภาพจอมปลอม ทว่าจิตใต้สำนึก
