ร่างบางเดินวนไปวนมาในห้องนอนของตัวเองอย่างใช้ความคิด มันไม่ดีแน่ถ้าหากเธอบุกเข้าไปหาเขาในตอนที่อารมณ์ของอีกฝ่ายยังไม่ปกติดี แต่ด้วยสัญชาตญาณของวิชาชีพ มันยากเหลือเกินที่จะให้เธอทนดูโดยไม่ทำอะไร
เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น ดารินเลิกคิ้วสงสัยพลางเดินตรงมาที่ประตู กลอนประตูถูกใส่อยู่คนข้างนอกจึงเข้ามาไม่ได้ หญิงสาวจึงเงี่ยหูฟังว่าใครเป็นคนมาเคาะประตูรัวๆ เช่นนี้
“คุณดารินคะ เปิดประตูให้ป้าหน่อยค่ะ” เสียงหญิงวัยกลางคนมาพร้อมกับเสียงเคาะประตูอีกระลอก ดารินจึงเอื้อมไปเปิดประตูให้เมื่อวางใจว่าเป็นแม่บ้านที่มาเคาะ
“มีอะไรรึเปล่าคะป้า”
“เมื่อกี้คุณได้ยินคุณหรัณย์อาละวาดใช่ไหมคะ ที่ข้อมือคุณหรัณย์ถูกเศษแจกันบาดเลือดไหลไม่หยุด ป้ากลัวเค้าจะเป็นอะไร คุณผู้หญิงกับคุณผู้ชายก็ไม่อยู่ ป้าไม่รู้จะพึ่งใครแล้วค่ะ คุณเป็นพยาบาลป้ารบกวนคุณไปดูแผลให้คุณหรัณย์หน่อยได้ไหมคะ” ป้าแม่บ้านพูดด้วยความร้อนรนแสดง
