“อ้าวป้า ไม่ไปตามหนูดาลงมากินข้าวล่ะ” พิศนาสหันมาถามแม่บ้านเมื่อทุกคนอยู่กันครบบนโต๊ะอาหาร ยกเว้นพยาบาลสาวเพียงคนเดียว
“ตามแล้วค่ะ หนูดาบอกลงมาไม่ไหว ป้าเลยว่าจะทำข้าวต้มขึ้นไปให้เธอ”
“ตายจริง มัวแต่ดูแลชนาไม่ได้ดูแลตัวเองจนป่วยเลยเหรอเนี่ย” ภูวดลบ่นพร้อมกับถอนหายใจ นึกเป็นห่วงพยาบาลสาวเพราะรักเหมือนลูกเหมือนหลาน
“งั้นก็ไปทำข้าวต้มให้หนูดาเถอะ” พิศนาสบอกแม่บ้านก่อนจะหันมาถามลูกชายคนโตที่วันนี้ดูแปลกไป
“แล้วนั่นเป็นอะไร ไม่พูดไม่จาตั้งแต่เช้าแล้วตาหรัณย์”
“เปล่าครับ ผมแค่เครียดๆ เรื่องงาน” ชายหนุ่มตอบพลางยิ้มๆ ทั้งที่ความจริงเรื่องเครียดในหัวของเขามันไม่ได้เกี่ยวกับงานเลยสักนิด
“แล้วหนูโรสรินไปไหนล่ะ ปกติป่านนี้มาหาแล้วไม่ใช่เหรอ” ภูวดลแกล้งถามบุตรชาย
“ผมไม่ได้คุยกับโรสแล้วครับ” หรัณย์ตอบไปตามตรง แม้ว่าโรสรินจะยังคงตามง้อเขาอยู่ แต่สิ่งที่เธอทำมันยากเกินกว่าจะกลับไปคบกันได้เหมือนเดิ
