เงาพันธกานต์

Chapter 7 หรือเราไม่เคยรักกัน (1)

Chapter 7

หรือเราไม่เคยรักกัน (1)

"ถ้าไม่มีอะไรจะพูด งั้นกลับบ้านเลยก็แล้วกัน"

ภัทรนนท์ตัดสินใจที่จะไม่อยู่ร้องเพลง เขามัดมือชกมินตราด้วยการคว้าข้อมือเล็กให้เดินตาม เพราะจู่ๆ ก็ไม่อยากให้หล่อนอยู่ที่นี่ต่อ กลัวว่าพี่ชายตนจะชวนกันดื่มจนเตลิดพากันกลับดึกเหมือนคราวก่อน...หญิงสาวพยายามขืนเอาไว้ไม่เดินตาม หากแต่ว่าแรงที่มีมากกว่าของเขานั้นทำให้หล่อนไม่อาจขัดขืนได้เลย

ภัทรนันท์มองสองคนที่พากันเดินกลับมาด้วยท่าทีแปลกๆ มินตราเป็นอะไรทำไมจึงทำหน้าแบบนั้น คิดพลางสบตากับหล่อนคล้ายเป็นคำถาม เจ้าหล่อนรีบเสมองไปทางอื่นอย่างรู้เท่าทัน

"ผมจะพาน้องอัยย์กลับบ้านตอนนี้เลย พี่จะกลับหรือยัง"

"ยังปวดท้องอยู่เหรอ"

ภัทรนันท์ไม่ได้ติดใจอะไร มินตราคงปวดท้องมากจึงทำหน้าแปลกๆ ด้านมินตราไม่กล้าพูดความจริงเพราะไม่อยากให้ใครรู้ความลับในใจ หากหล่อนขัดขืนหรือโวยวายจะกลายเป็นว่าทะเลาะกับภัทรนนท์โชว์ทุกคน ความอึดอัดใจทำให้ต้องแค่นยิ้มเฝื่อนออกมา

"ชะ ใช่ค่ะ อัยย์ยังปวดท้องไม่หายเลยค่ะ"

ภัทรนันท์เหลือบมองแพรวา หากเป็นเช่นนี้คงไม่พ้นเขาที่ต้องวนรถไปส่งเหมือนเช่นเคย เขาไม่อยากพ่วงมินตราไปด้วยเนื่องจากหล่อนปวดท้อง และถ้าเขาเป็นฝ่ายพาน้องสาวกลับแล้วให้ภัทรนนท์ไปส่งแพรวาแทน อีกฝ่ายคงไม่ยอมแน่นอน

"พี่ภีมจะกลับเลยมั้ยคะ"

"หมดแก้วนี้ก่อนได้มั้ยคะ ขิงเสียดาย ยังไม่ได้จิบสักอึกเลย"

แพรวาเอ่ยขึ้น...หล่อนหมายถึงค็อกเทลแก้วที่เพิ่งสั่งมา

"ถ้าอย่างนั้นพี่ก็อยู่รอไปส่งขิงก็แล้วกัน ผมจะพาน้องอัยย์กลับไปก่อน"

ภัทรนันท์จำต้องรับหน้าที่นั้นเพราะไม่อาจทิ้งแพรวาไว้คนเดียวได้ เพราะถึงอย่างไรหล่อนก็เป็นเพื่อนน้องไม่ใช่คนอื่นคนไกล

"ถ้าไม่ไหวก็ให้พี่ภามพาแวะโรงพยาบาลนะน้องอัยย์ เดี๋ยวไปปวดกลางดึกละยุ่งเลย"

ภัทรนันท์อดเป็นห่วงไม่ได้ เพราะสีหน้าของมินตรายามนี้ดูไม่สดใสเอาเสียเลย

"ค่ะ"

"ผมกลับก่อนนะ...แล้วก็อีกแก้วเดียวพอนะขิง มันจะดึกเกินพี่ภีมเขาต้องทำงาน"

ภัทรนนท์ไม่วายกำชับ เขาแค่ต้องการบอกเป็นนัยๆ ว่าอย่าทำอะไรที่นอกลู่นอกทางเด็ดขาด...แต่ถ้าหากพี่ชายตนอยากหาเรื่องใส่ตัวเขาก็ห้ามไม่ได้เช่นกัน

"ภีมยังไม่กลับเหรอภาม"

นั่นคือคำถามแรกที่มาจากสิตางคุ์ หลังจากที่ภัทรนนท์และ

มินตราเดินตามกันเข้ามาในบ้าน คนถูกถามยิ้มเฝื่อนอย่างอึดอัดใจพลางหันไปสบตาน้องสาวตน และเขาไม่รู้จะตอบเช่นไรจึงโกหกออกมาเพื่อให้อีกฝ่ายสบายใจ

"เคลียร์งานที่มีปัญหาอยู่น่ะ เดี๋ยวก็ตามมา"

"แล้วทานอะไรกันมาหรือยัง"

"ยังเลย พอดีน้องอัยย์ปวดท้องเลยรีบพากลับบ้าน"

"จะทานอะไรมั้ย แบมจะทำให้"

เพียงเท่านั้น มินตราถึงกับลมหายใจร้อนผ่าวเพราะความขัดหูขัดตาขึ้นมาเสียดื้อๆ ที่จริงหน้าที่นี้ควรจะเป็นตนไม่ใช่พี่สะใภ้ที่มีสามีให้ดูแลอยู่แล้วทั้งคน เกือบห้าทุ่มแล้วคนท้องคนไส้ทำไมไม่นอน คิดพลางมองหน้าภัทรนนท์ อยากรู้เหมือนกันว่าเขาจะรับมิตรไมตรีนั้นหรือไม่

"เอ่อ...แบมไปนอนเถอะ เดี๋ยวเรียกพี่กล้วยมาดูให้ก็ได้"

"ไม่เป็นไรแบมยังไม่ง่วง ดีเหมือนกันจะได้รอภีมไปพลางๆ"

ภัทรนนท์รู้สึกสงสารหล่อนขึ้นมาอีกครั้งที่ต้องมานั่งรอสามีให้กลับบ้าน แววตาคู่สวยที่แลดูหม่นเศร้าทำให้เขาใจอ่อนยอมอยู่เป็นเพื่อนเธอนั่งรอสามี

เขาว่าถ้าคนเราอยู่ในช่วงจิตใจกำลังอ่อนแอสับสนหลงทาง เวลานั้นใจมักจะมองหาใครสักคนไว้เป็นที่ระบาย สิตางคุ์อาจไม่รู้ตัวว่าการกระทำแบบนี้จะยิ่งลากคนไม่เกี่ยวข้องเข้ามาในวังวนปัญหาของตน ทำให้ยิ่งบานปลายลุกลามใหญ่โต

"อัยย์ขอตัวก่อนนะคะ รู้สึกเหนียวตัวอยากอาบน้ำแล้วค่ะ"

มินตราเดินเลี่ยงจากมาก่อนที่จะเผยความผิดปกติออกมาให้สิตางคุ์ได้เห็น สถานะที่เปิดเผยอะไรไม่ได้เพราะต้องอยู่อย่างเจียมตัวในฐานะผู้อาศัย หวงแต่แสดงอาการหึงไม่ได้กำลังฆ่าความรู้สึกให้จมอยู่กับความทรมาน ความเจ็บปวดจากรักที่ไม่มีวันเป็นจริง

เล็กซัสแดงกลับเข้ามาจอดยังที่ประจำอีกครั้งในเวลาห้าทุ่มเศษ หลังจากที่ภัทรนันท์จำต้องวนรถไปส่งแพรวาอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ ไม่มีอะไรเกินเลยกว่านั้นแม้เขาจะรู้เท่าทันในท่าทีของอีกฝ่าย แพรวาน่ากลัวเกินไปเมื่อได้ใกล้ชิด การมีสัมพันธ์กับเธออาจนำไฟเข้าบ้านในวันข้างหน้า เขาอาจควบคุมเธอไม่ได้เหมือนเช่นคนอื่น รักสนุกแต่ไม่ผูกพันคือข้อตกลงที่เขาใช้กับผู้หญิงที่ผ่านเข้ามาในชีวิต...ที่สำคัญ เขากำลังพยายามเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมให้ดีขึ้น แม้จะรู้ว่ายากแต่ก็เห็นแก่ชีวิตน้อยๆ ที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ พยายามที่จะไม่นอกลู่นอกทางเมื่อเห็นว่าอายุครรภ์ของสิตางคุ์นั้นมากขึ้นทุกวัน

เมื่อเข้ามาในบ้านเสียงพูดคุยที่ดังแว่วมาจากครัวฝรั่งทำให้ต้องหยุดชะงัก...เสียงฟังดูคุ้นๆ คิดพลางเปลี่ยนความตั้งใจที่จะไปกดลิฟท์ เดินเลี้ยวไปทางครัวเพื่อดูว่าใครมานั่งคุยกันยามค่ำคืนเช่นนี้

'แบม...’ ชายหนุ่มชะงักฝีเท้าเมื่อเห็นภาพบางอย่าง ภรรยาของเขากำลังตักอาหารใส่จานให้คนร่วมโต๊ะอย่างเอาใจ รอยยิ้มบอกให้รู้ว่านั่นคือความสุขที่ไม่อาจปกปิด เขาเชื่อเช่นนั้นว่าหล่อนกำลังได้ปลดปล่อยความอัดอั้นตันใจ เรื่องราวในอดีตเริ่มประเดประดังวิ่งวุ่นอยู่ในหัว จนรู้สึกปวดหนึบหนับที่ขมับทั้งสองข้างขึ้นมาทันที

ชายหนุ่มถอยห่างหันหลังจากมาอย่างเงียบๆ ไม่โวยวายหรือแสดงอาการหึงหวง เขากดมันเอาไว้ภายใต้ความรู้สึกหลายอย่างที่ประเดประดังเข้ามา กดมาหลายครั้งและไม่เคยแสดงออก...สิตางคุ์ไม่เคยรักเขา นั่นคือความจริงที่เขาบอกตัวเองมาเนิ่นนาน

บนชั้นดาดฟ้าที่มีสระว่ายน้ำส่วนตัว ท่ามกลางความมืดยามราตรีกาลและท้องฟ้าที่ประดับด้วยหมู่ดาวพราวระยับ...มินตราถอดเสื้อคลุมแล้วโยนมันไปกองบนเก้าอี้อาบแดด เหลือเพียงชุดว่ายน้ำแบบทูพีชลายคิตตี้ที่โปรดปราน เสียงสายน้ำกระเซ็นซ่านเมื่อหล่อนกระโจนลงไปแหวกว่ายในมวลน้ำเย็นฉ่ำชื่นใจ...ความร้อนรุ่มที่สุมใจทำให้นอนไม่หลับ หล่อนฟุ้งซ่านกับความคลุมเครือในสัมพันธ์จนต้องมาว่ายน้ำเล่นหวังใช้ความเย็นดับความร้อนในใจ

การว่ายน้ำเล่นตอนกลางคืนหล่อนชอบทำเป็นประจำจึงไม่รู้สึกแปลกอะไร ในช่วงเวลาเช่นนี้ไม่เคยมีใครขึ้นมารบกวนหล่อนจึงชอบเพราะคือการได้ปลดปล่อยอย่างเต็มที่ ได้อยู่กับตัวเองและไม่ต้องกังวลว่าจะมีใครมาเห็นตนในสภาพล่อแหลมที่มีเพียงผ้าน้อยชิ้นปกปิดความอวบอิ่มท้าทายสายตา…

"ภีม..."

สิตางคุ์ต้องชะงักฝีเท้าเมื่อเปิดประตูห้องเข้ามาแล้วเห็นสามีนั่งนิ่งอยู่ที่ปลายเตียง...เขากลับมาตอนไหนนั้นนั่นคือคำถามที่แล่นปราดเข้ามา แววตาคู่สวยจับจ้องมองหน้าที่แลดูคล้ายกับมีเรื่องคิดอยู่ในใจมากมาย หล่อนเผยยิ้มปกติแล้วเดินเข้าไปที่ปลายเตียง

"คุณกลับมาตั้งแต่ตอนไหนคะ ทำไมแบมไม่รู้"

"แล้วคุณไปไหนมาล่ะ ดึกป่านนี้ทำไมยังไม่นอน"

"เอ่อ..."

หญิงสาวทำหน้าปั้นยาก เพราะไม่รู้เขาเห็นอะไรบ้าง แต่ก็พยายามคิดในแง่ดีว่ามันไม่มีอะไร…หล่อนทำทีเป็นปั้นปึงกลบเกลื่อน เพราะเขาทำตัวให้มีช่องทางที่จะหาเรื่องตำหนิไว้มากมาย

"แต่คุณก็กลับดึกเหมือนกัน คุณไปไหนมาคะ"

คนฟังเหลือบตามอง กระตุกยิ้มพลางลุกเดินมาประจันหน้า แววตาที่จับจ้องมองเคลือบฉาบเอาไว้ด้วยความอัดอั้นที่สุมอยู่ในใจ

"คุณรักผมไหม"

สิตางคุ์เหลือบมองคนพูดทันควัน เพราะจู่ๆ เขาก็ถามอะไรชวนให้หวาดระแวง

"ระ รักสิคะ คุณมีอะไรเหรอคะภีมถึงถามแบมแบบนี้"

"เปล่า ก็แค่อยากรู้"

"แล้วคุณล่ะคะ รักกันบ้างไหม หรือเพราะความรับผิดชอบที่ต้องแบกรับทำให้กล้ำกลืนฝืนทนอยู่"

ภัทรนันท์นิ่งเงียบ เขาถอนหายใจหน่วงหนักก่อนตอบเลี่ยงไม่ตรงประเด็น

"บางทีก็มากกว่ารัก เป็นอะไรที่อธิบายไม่ได้...แม้ที่ผ่านมาผมจะทำตัวไม่ดี แต่ตอนนี้ผมกำลังพยายาม..พยายามที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเองใหม่ ขอแค่เวลาและนั่นก็ขึ้นอยู่กับคุณว่าจะหนักแน่นแค่ไหน"

"คุณบอกว่าขอเวลา...นั่นหมายถึงว่าแบมต้องทนอยู่กับสามี

ที่เปลี่ยนคู่นอนเป็นว่าเล่นไปอย่างนี้เหรอคะ ทำไมคะภีม ทำไมคุณต้องใช้เวลากับการที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อครอบครัว"

"ถ้าคุณเคยคิดไม่ซื่อกับใครสักคน คุณว่ามันยากมั้ยที่จะตัดใจไม่ข้องเกี่ยว ถ้าคุณคิดว่าไม่ง่ายกับการบังคับก้อนเนื้อที่เรียกว่าหัวใจ ก็เหมือนกัน นั่นคือคำตอบของผมที่ชัดเจนว่าทำไมต้องใช้เวลา"

"ภีม..."

เขากำลังจะบอกอะไรกันแน่ สิตางคุ์ถามตัวเองพร้อมมองตามการเคลื่อนไหวของเขา...เขาเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นกางเกงว่ายน้ำและเสื้อยืดพอดีตัว สวมทับด้วยเสื้อคลุมสีขาวอีกชั้นแล้วเอ่ยตัดบททำเหมือนไม่เคยถกเถียงกัน

"ผมจะไปว่ายน้ำเล่นสักครู่ ถ้าง่วงก็นอนไปก่อนไม่ต้องรอ...ที่จริงคุณควรนอนตั้งนานแล้ว นอนดึกไม่ดีนะแบมเพราะจะส่งผลต่อพัฒนาการและการเติบโต"

เขาจูบลาส่งหล่อนเข้านอน ก่อนผละออกห่างหวังใช้สายน้ำดับความร้อนรุ่มที่สุมใจ...สิตางคุ์ยืนนิ่งอยู่กลางห้องมองตามแผ่นหลังกว้างที่เดินพ้นกรอบประตูออกไป เสียงปิดเบาๆ กั้นโลกภายในและภายนอกเอาไว้ หญิงสาวทิ้งกายลงนั่งตรงขอบเตียง พลันหยาดน้ำตาก็รินไหลคล้ายอัดอั้นมานาน ไม่แน่ใจว่ามันมาจากความเสียใจกับอดีตที่ผิดพลาด หรือเพราะเสียใจจากการที่เขาทำมึนตึงใส่กันแน่

บนชั้นดาดฟ้าที่แสนเงียบงันและเป็นส่วนตัว...เสียงคล้ายมีคนกำลังแหวกว่ายอยู่ในสายน้ำแว่วมาเข้าหูภัทรนันท์ที่กำลังเดินขึ้นบันไดมา ชายหนุ่มนึกแปลกใจว่าใครกันที่มีความคิดเหมือนตน แต่

จะใครก็ช่างเขาคิดว่าคงไม่ใช่บิดามารดาแน่นอน

'น้องอัยย์...’

เขาชะงักฝีเท้าเมื่อเห็นว่าเป็นใคร...หล่อนไม่รู้ตัวว่าไม่ได้อยู่เพียงลำพังอีกต่อไป สายตาคู่คมมองไปยังเสื้อคลุมที่กองอยู่บนเก้าอี้ เขายืนนิ่งอย่างลังเลและชั่งใจ จะถอยกลับลงไปหรือถอดเสื้อคลุมโยนทิ้งแล้วโดดลงไปในสระเล่นน้ำเป็นเพื่อนเธอ