วันถัดมาพริบพันดาวรีบตื่นตั้งแต่เช้าตรู่ เพื่อไปหาเจ๊คุณคนสวย แต่กลับโดนพ่อสกัดดาวรุ่ง ให้ไปช่วยซื้อของเข้าร้านก่อนไป กว่าจะกลับมาถึงก็เที่ยงแล้ว เลยขอพ่อลงที่ตลาดเพื่อไปหาเพื่อนรักที่ตามไปเรียนปริญญาที่กรุงเทพด้วยกัน มันกลับมาอยู่ที่นี่ก่อนที่ฉันจะกลับมาหกเดือน
“อีหมา อีโคโค่” ฉันเอ่ยเรียกนังเพื่อนตัวดีที่ใส่หูฟังเล่นเกม เฝ้าร้านส้มตำแทนแม่มันอยู่
โคโค่ ชื่อนี้แม่มันไม่ได้ตั้งโดยไม่คิด แต่คิดมาดีแล้วต่างหากเลยตั้ง เพราะแม่มันอยากเลี้ยงหมามาก แต่ตัวเองดันแพ้ขนสัตว์เลยเลี้ยงหมาไม่ได้ เลยตั้งชื่อลูกว่าโคโค่ให้ฟิวเหมือนเลี้ยงลูกหมาตัวน้อย และนังโคโค่ก็ดันโตมามีนิสัยเหมือนหมาซะด้วย เห่าเก่ง กัดเก่งเป็นที่หนึ่ง
“เรียกกูหมาอีกที กูกระโดดงับคอมึงจริงนะอีพริ้ง แล้วนี่อะไรกลับมาตั้งกี่วันแล้ว มึงเพิ่งจะมาหากู”
“ก็กูต้องให้พ่อสอนขับรถก่อนไหมล่ะ”
“แต่เมื่อกี้ลุงชมมาส่งมึง”
“เออๆ พ่อพากูไปช่วยซ
