Friend Zone เพื่อนคนนี้ผมหวง

Friend Zone.4 ผู้ชายตอแหล

ณ ร้านบ้านกลางน้ำ (ขออนุญาตใช้ชื่อร้านประกอบนิยายค่ะ)

โซลบอกให้ฉันมานั่งรอที่ร้าน แล้วสั่งอาหารรอได้เลย เดาได้เลยว่ามันคงจะนัดน้องดาวมหาลัยเอาไว้ ไม่เป็นไรจะมาหรือไม่มาก็ค่อยว่ากันอีกเรื่อง ที่ร้านบรรยากาศดีมากลักษณะของร้านเป็นแนว Open Air ฉันชอบมากเพราะแบบนี้ถึงเลือกให้เป็นร้านประจำในการกินกุ้งเผา ไม่ใช่แค่กุ้ง ยังมีอาหารทะเลอีกหลายๆ อย่าง มองดูเวลาที่นาฬิกาข้อมือแล้วก็ต้องถอนหายใจออกมายาวๆ ทุ่มครึ่งแล้วโซลยังไม่โผล่หัวมาเลย บนโต๊ะมีเพียงแค่น้ำเปล่าหนึ่งแก้ว กับจานเปล่าที่พนักงานจัดเตรียมเอาไว้ ช้อน ส้อม มีด อาวุธในการกินกุ้งก็พร้อมเหมือนกัน ระหว่างที่นั่งรอฉันก็ใช้สายตาทอดมองบรรยากาศโดยรอบไปเรื่อยๆ ไม่ใช่แค่ฉันหรอกนะที่ชอบร้านนี้ โซลก็ชอบเหมือนกัน ทุกครั้งที่มากินโซลก็จะเป็นคนจ่ายตลอด มันบอกให้ฉันเก็บตังค์ไว้ซื้อลิปสีใหม่ ไอ้นี่ไม่รู้เป็นอะไรกับสีลิปฉันนักหนา ไม่มีสีไหนถูกใจมันเลย สีน้องมิ้งหน่ะสิ เฮ้อ...นึกเรื่องนี้ก็ทำให้หน้าของจัสตินแวบเข้ามาในหัวของฉันทันที ฉันไม่รู้หรอกนะพวกนายคิดอะไรกันอยู่ สิ่งเดียวที่ฉันไม่อยากให้มันเกิดขึ้นคือ การทะเลาะกัน เพราะโซลกับจัสตินค่อนข้างจะสนิทกัน โซลก็ชอบเล่นอะไรเป็นเด็กๆ ไปได้ สมัยนี้เขาเลิกแก้แค้นกันแล้ว

นั่งไปนั่งมาก็เริ่มรู้สึกหิว กลิ่นกุ้งเผาลอยมาเป็นระยะๆ กลิ่นปลาหมึกผัดไข่เค็มเมนูขึ้นชื่อของที่ร้าน ลอยตามมาติดๆ ทรมานยิ่งกว่าโดนเทก็ได้กลิ่นอาหารตอนกำลังหิวนี่แหละค่ะ

"ทุ่มสี่สิบ ให้มันได้อย่างนี้สิ" เมสเซนเจอร์ ไลน์ หรือว่าสายเข้าไม่มีสักอย่าง ตกลงมันจะเอายังไงของมันวะ ชักเริ่มโมโหแล้วนะ ให้มานั่งรอแล้วทำแบบนี้หรอ รู้แบบนี้สั่งข้าวป้าหน้าหอกินยังจะดีกว่าไม่ต้องมาแบกท้องรอคนไม่ตรงต่อเวลาอย่างมันให้ทรมาน มันจะรอให้ร้านปิดก่อนหรือยังไงแล้วค่อยโผล่หัวมา คือเข้าใจอารมณ์คนรอมั้ยคะ ไม่ใช่แค่ทรมานแค่รอ หิวด้วยนี่สิ จะสั่งก่อนก็กลัวว่ามันจะโผล่มาแล้วบ่นว่าไม่รอ ไอ้โซลมึงเคยนึกถึงจิตใจกูเหมือนอย่างที่กูคิดถึงจิตใจมึงบ้างมั้ย ไม่ไหวแล้วนะคะ

"น้องคะ สั่งอาหารค่ะ " ไม่ลงไม่รอมันแล้ว จะสองทุ่มอยู่แล้วยังไม่ได้กินอะไรเลย ข้าวเย็นมันใช่เวลานี้มั้ย ฉันสั่งกุ้งเผา ปลาหมึกผัดไข่เค็ม แล้วก็ต้มยำ สามอย่างแค่นี้ก็พอใจแล้ว มันไม่มาก็ไม่เป็นไรค่ะ กูจ่ายเอง ทีหลังจะไม่ง้อให้มันพามาอีกแล้ว อยากจะไปทำอะไรก็เชิญ จะไปแก้แค้นแก้ผ้ากันที่ไหนก็ไป

"กุ้งเผารอประมาณสิบนาทีนะคะ ส่วนอาหารอื่นๆ ประมาณเจ็ดนาทีค่ะ " ไม่ถึงเจ็ดนาทีหรอกค่ะเดี๋ยวก็มาเสิร์ฟเพราะร้านนี้ทำอาหารเร็วมาก ส่วนกุ้งเผานานเท่าไหร่ก็รอค่ะ รอได้เสมอ แต่ที่รอไม่ได้เลยตอนนี้คือไอ้เพื่อนสายเท หึ ไม่โทรก็ไม่โทร ไม่แจ้งไม่บอกไม่กล่าวก็ไม่สนใจแล้ว เชิดใส่ค่ะ

Line!!!!

โซล : แพม

ตายยาก เฮออออ ฉันถอนหายใจออกมายาวๆ เดี๋ยวนี้มีแต่เรื่องให้ต้องถอนค่ะ แล้วทำไมมันไม่พิมพ์มาทีเดียวให้จบเลยวะ จะแพมคำเดียวมาทำหอยอะไร

แพม : ไร?? มึงกรุณาช่วยพิมพ์ให้จบประโยค เพราะกูขี้เกียจพิมพ์ตอบบ่อยๆ ลำไย!!

มันอ่านแล้วค่ะ แต่... คงกำลังนึกว่าจะพิมพ์อะไรดี ช่วยคิดให้ก็ได้ ..กูไปไม่ได้แล้วว่ะ

โซล : กูคงไปไม่ได้อ่ะ พอดีน้องมิ้งไม่ค่อยสบาย ตอนนี้กูอยู่โรงพยาบาลพาน้องมาหาหมอ มึงอย่างอนกูน้า อยากกินกุ้งมึงสั่งเลยนะแพม เดี๋ยวกูโอนเงินเข้าบัญชีให้ กูจ่ายเอง

ชิจะโกรธมันก็โกรธไม่ลง เจ็บไข้ได้ป่วยมันเป็นเรื่องสุดวิสัย ปล่อยให้มันดูแลน้องมิ้งเรียกคะแนนความดีต่อไป ส่วนฉันก็คงต้องนั่งกินกุ้งเหงาๆ ไปคนเดียว

แพม : เออ

ฉันตอบกลับไปแค่นั้นก่อนที่จะวางโทรศัพท์เอาไว้บนโต๊ะ กินคนเดียวได้สบายอยู่แล้ว

ครืดดด ครืดดด

เงินเข้า +5,000 บ. ใช้ได้ 5,200

อายยอดเงินในบัญชีตัวเองมากค่ะ ค่ากุ้งเผาห้าพัน ค่ะรวย ไอ้โซล ไอ้รวย ยิ้มออกนิดหนึ่ง ได้ค่ากุ้งเผาแล้วเว้ย ไม่ใช่ไม่มีเงินจ่ายหรอกนะคะ เงินสดติดตัวฉันยังพอมีอยู่บ้าง ส่วนมากฉันจะพกเงินสดติดตัวมากกว่า ไม่มีบัตรเครดิตแพลตตินั่มเหมือนเพื่อนๆ หรอกค่ะ มีแต่บัตรเอทีเอ็มกดเงินสดแบบธรรมดา ไม่ต้องส่งเลขบัญชีให้เพราะโซลมีเลขบัญชีของฉันอยู่แล้ว ก็ดูเอานะคะว่ามันทำบ่อยขนาดไหน ก็ไม่ได้อยากให้มันง้อด้วยเงินหรอก แค่อยากกินกุ้งเผาร้านประจำที่ชอบก็แค่นั้นเอง บางครั้งยอดเงินที่มันโอนมาก็เว่อเกินไป ถ้าเหลือก็จะโอนคืนก็แล้วกัน บ้านฉันไม่ได้รวยเหมือนคนอื่นๆ ที่บ้านทำไร่ทำนาฉันเป็นลูกเกษตรกร เรียนสถาปัตย์ก็เพราะความชอบ พ่อแม่ไม่เคยห้ามแต่ขอให้เรียนให้จบ ความหวังของบ้านคือน้องแพมเองค่ะ เงินทุกบาททุกสตางค์ของพ่อและแม่จึงมีค่ากับฉันมาก เพราะท่านทั้งสองต้องแลกมาด้วยหยาดเหงื่อแรงกายมากมหาศาล การกินกุ้งเผาถือว่าเป็นการทำร้ายพ่อกับแม่มาก ฉะนั้นไอ้โซล ต้องโอนมา

"ขออนุญาตเสิร์ฟอาหารค่ะ " มาแล้ว อาหารมาแล้วค่ะ ล้างเรื่องเมื่อกี้ออกจากหัวก่อนชั่วคราว

"เพิ่มข้าวเปล่าด้วยนะคะ "

"ได้ค่ะ " เป็นการกินข้าวคนเดียวที่โคตรหรูเลยค่ะ ปกติอาหารพวกนี้ส่วนมากจะได้กินก็ต่อเมื่อมีคนเลี้ยง แล้วไอ้คนที่เลี้ยงส่วนใหญ่ก็คือเพื่อนๆ ของฉันเองค่ะ เพราะแต่ละคนกินของพวกนี้ด้วยความเคยชิน บางมื้อแพงกว่านี้ซะด้วยซ้ำ ผิดกับฉัน ยังไงก็ไม่ชินเพราะมันแพงเกินไป หาเงินเองก็ยังไม่ได้ ถึงหาได้ก็คงไม่กินบ่อยหรอก เสียดายเงิน หมูกระทะก็หรูแล้ว ที่มานั่งเชิดหน้าอยู่ที่นี่ได้ก็เพราะตกลงกับใครบางคนเอาไว้ สุดท้ายมันก็ทิ้งฉันเอาไว้กลางทาง ไม่ใช่ต้นทางเหมือนครั้งก่อนๆ

เมื่อข้าวเปล่ามาเสิร์ฟ ฉันก็ไม่รอช้า หิวจะตายอยู่แล้ว ลงมือเลยค่ะ ปลาหมึกเนื้อแน่นๆ ไข่เค็มนัวๆ อร่อยโคตร นั่งกินอยู่ไม่นานกุ้งเผาตัวโตมันเยิ้มก็มาเสิร์ฟ ฟินมากค่ะทุกคนขา แต่กินคนเดียวมันก็แปลกๆ อยู่เหมือนกันนะ

ครืดดดด ครืดดดด

สายเข้า -จัสติน-

"ฮัลโหล " พักการกินกุ้งไว้ก่อนค่ะ รับสายคุณจัสตินสุดหล่อก่อน

"แพมอยู่ไหนอะ " น้ำเสียงของจัสตินดูรีบๆ แฮะ

"อยู่ร้านบ้านกลางน้ำอะ มีอะไรหรือเปล่า "

"ไอ้โซลอยู่ด้วยหรือเปล่า " จะตอบยังไงดี ให้ตอบว่าอะไรดีล่ะ เอาความจริงก็แล้วกันเนอะ

"ไม่อยู่อะ มีธุระอะไรกับโซลหรอ" ก็ไม่อยู่จริงๆ นี่ คงเป็นเพราะฉันกับโซลสนิทกันมากล่ะมั้งจัสตินก็เลยโทรมาถาม

"คือ มีเรื่องจะคุยกับมันนิดหน่อย โทรไปมันก็ไม่รับ " จะบอกจัสตินดีมั้ยว่าโซลพาน้องมิ้งไปหาหมอที่โรงพยาบาล บางทีจัสตินอาจมีเรื่องสำคัญจริงๆ ก็ได้ โอ๊ยเอาไงดี เอาจริงๆ ฉันก็ไม่อยากเข้าไปยุ่งเลย รู้สึกปวดหัวยังไงก็ไม่รู้ หน่วงแทนอะ

"หรอ เดี๋ยวลองโทรให้ "

"ไม่ต้องแล้ว เจอรถมันแล้ว " นี่อย่าบอกนะว่าจัสตินขับรถตามหาโซลอยู่อะ สองคนนี้กำลังเล่นอะไรกันอยู่คะ

"จัสติน บอกแพมได้มั้ยว่ามันเรื่องอะไร "

"แป๊บนะ จอดรถก่อน " ฉันถือสายรอ ภาวนาขออย่าให้สองคนนั้นไปซัดกันที่โรงพยาบาลเลยค่ะ โรงพยาบาล เดี๋ยวนะ โรงพยาบาลมันก็ต้องขับเข้าไปข้างในป่าววะถึงจะเห็นรถที่จอดอยู่ข้างใน

"เดี๋ยวเล่าให้ฟังทีหลังได้มั้ยแพม "

"ขอบัตรด้วยครับ "

"เชิญชั้นบนห้องวีไอพีได้เลยครับ "

จัสตินยังไม่ได้กดวางสาย ฉันได้ยินทุกอย่าง ทำไมโรงพยาบาลจะต้องขอบัตรด้วยวะ แล้วห้องวีไอพีอะไร น้องมิ้งเป็นหนักถึงขั้นนอนโรงพยาบาลเลยหรอ ฉันยังคงค้างโทรศัพท์เอาไว้แบบนั้น จัสตินยังไม่วางฉันก็ยังไม่วางเหมือนกัน ไม่นานก็ได้ยินเสียงเพลงดังกระหึ่มเล็ดลอดเข้ามาในสาย ชัดเลยค่ะ โรงพยาบาลคงไม่เปิดเพลงตื๊ดๆ แบบนี้แน่นอน เมื่อกี้โซลมันยังบอกอยู่เลยว่าอยู่ที่โรงพยาบาล ทำไมตอนนี้มาโผล่ที่ผับได้ ฉันมั่นใจล้านเปอร์เซ็นต์ว่าตอนนี้จัสตินอยู่ที่ผับ สมองประมวลผล เวลาแค่ไม่กี่นาทีโซลมันจะวาร์ปเร็วขนาดนี้เลยหรอ

"เดี๋ยวนี้โกหกหรอวะ " บอกเลยว่าไม่พอใจค่ะ ไม่พอใจอย่างแรง ควรที่จะบอกกันตรงๆ ปะ อยากฟันหญิงมากขนาดที่ต้องสร้างเรื่องโกหก หึ หมดอารมณ์กินค่ะ

"น้องคะ เอาอาหารใส่กล่องกลับบ้านให้ด้วยค่ะ แล้วก็เช็กบิลเลย "

"ได้ค่ะ " ชอบโกหกนักใช่มั้ย ได้ ต่อไปนี้ชีวิตใครชีวิตมัน เห็นฉันเป็นอะไร เอาเงินฟาดก็จบงั้นหรอ ไม่ใช่ครั้งเดียวหรอกนะคะที่มันทำแบบนี้ มันหลายครั้งมาก ฉันเห็นมันเป็นเพื่อน เพื่อนที่มีบุญคุณค้ำคอฉันอยู่ ต่อไปมันจะทำอะไรก็เรื่องของมัน

-----------------------------

ฉันเรียกแท็กซี่ให้ไปส่งที่หอ พรุ่งนี้ฉันจะเอาเงินทุกบาทที่มันโอนมาไปคืนมันให้หมด ฉันมีปัญญาจ่ายเอง ถึงแม้ว่าเดือนนี้เงินค่าขนมมันจะช็อตสักหน่อย ถูๆ ไถๆ ไปก่อนก็แล้วกัน ประหยัดเท่าที่จะประหยัดได้

Line!!!

โซล : กุ้งเป็นไงบ้างวะ น้องมิ้งแม่งเป็นหนัก กูต้องนั่งกินข้าวต้มเป็นเพื่อนน้อง จืดฉิบหาย

จืดพ่องงง ฉันเบะปากให้กับคนตอแหล มันคงยังไม่รู้สินะว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้นกับมัน ตอนนี้ฉันอยู่ข้างจัสตินร้อยเปอร์เซ็นต์ มึงจะไปเลวระยำใส่ใครก็เรื่องของมึง

แพม : อืม กูถึงหอแล้ว

โซล : ทำไมกินเร็วจังวะ

แพม : หิว

โซล : พรุ่งนี้เจอกัน

------------------------------

ผับ PZ

"พี่โซล ใจดีจังเลยค่ะ พามิ้งเข้าผับได้ด้วย "

"ไม่เคยเข้าหรอครับ "

"ไม่เคยค่ะ มิ้งไม่เคยเที่ยวผับเลย " หน้าซื่อตาใสมากครับน้องมิ้ง อายุน้องมิ้งยังไม่ยี่สิบเต็ม เข้าผับไม่ได้แน่นอนครับ ผับนี้เป็นของเพื่อนผมที่รู้จักกัน เข้าได้แบบสบายๆ โซนที่ผมนั่งเป็นโซนเฉพาะกลุ่มลูกค้าวีไอพีเท่านั้น น้องมิ้งเขาอยากเข้าผับผมก็จัดให้ครับ แล้ววันนี้คนสวยของผมก็แต่งตัวโคตรยั่วมาซะด้วย ยั่วแบบนี้ผมก็ไม่ไหวนะครับ

"อยากเที่ยวบ่อยๆ มั้ยล่ะครับ " ผมใช้แขนโอรอบเอวคนตัวเล็กเข้ามาใกล้ๆ กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ ของเธอทำให้ความเป็นชายของผมเริ่มตื่น น้ำหอมอะไรวะกลิ่นยั่วชิบ

"พี่โซล "

"ตัวหอมจังเลย "

"อย่าค่ะ "

"ไม่ต้องอายหรอกครับ ยิ่งอายพี่ก็ยิ่งแกล้ง "

"พี่โซล "

"ว่าไงคะ " สายตาของผมตอนนี้บอกเลยว่าใครได้มองต้องสยบทุกราย ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้ริมฝีปากเล็กอมชมพู

"มิ้งหายใจไม่ออกค่ะ "

"อ้าปากสิคะ พี่จะผายปอดให้ "

"แดกตีนกูก่อนมั้ย "

"พี่จัสติน " ผมยกยิ้มออกมาด้วยความพอใจ อยู่ๆ ก็มีแขกไม่ได้รับเชิญโผล่มา ยินดีต้อนรับครับเพื่อน

-------------------------------------------