Friend Zone.5 เพื่อนไม่ใช่ผัว
1341 Words
ณ คฤหาสน์หลังน้อยของหนูแพม
หอพักฉันเองค่ะ กลับมาพร้อมกับถุงอาหารในมือเยอะแยะเต็มไปหมด โดยเฉพาะกุ้งเผากล่องโต ที่ยังไม่ได้แตะชิมเลยสักตัว ป่านนี้คงเย็นชืดไปหมดแล้ว ใครเขาซื้อกลับมากินบ้านกันล่ะ ไม่มีหรอก กินที่ร้านอร่อยสุดละ แล้วฉันจะมาเพ้อให้มันได้อะไร ฉันเปิดห้องเข้ามา จัดการเอาอาหารไปวางไว้หลังห้อง มันเป็นครัวน้อยนิดของฉันเอง เอาไว้ประกอบอาหารง่ายๆ เพื่อประทังชีวิต บ่อยสุดก็คงจะเป็นมาม่า แล้วมันก็หมดเร็วเพราะมีคนช่วยกิน ไม่ว่าฉันจะทำอะไรมันก็ต้องอยากกินไปซะทุกอย่าง หลังจากที่เก็บอาหารที่ซื้อมาเสร็จเรียบร้อยฉันก็เดินเข้าห้องน้ำทันที อยากอาบน้ำให้ชื่นใจแล้วมานอนดูคลิปในยูทูป ชอบที่สุดคือการดูรีวิวเครื่องสำอาง เทคนิคการแต่งหน้า ฉันชอบมาก ฉันใช้เวลาอาบน้ำไม่ถึงสิบนาทีก็เสร็จ อาบมากก็เปลืองน้ำ ลดค่าใช้จ่ายเพราะชีวิตของน้องแพมไม่ได้สวยหรูเหมือนกับเพื่อนๆ เทพบุตรทั้งหลาย
...."หาววววว โอ๊ย ใกล้จะจบแล้ว อย่าเพิ่งหาวสิ " บอกตัวเองค่ะ พยายามถ่างตาให้ถึงที่สุด กับการเรียนหนูตั้งใจแบบนี้มั้ยลูก ไม่เลยค่ะ ฉันนั่งดูคลิปจนสี่ทุ่มกว่า วันนี้ทำไมง่วงเร็วล่ะ จำใจจะต้องพักค่ะ ปิดหน้าจอแล้วปิดไฟ เตรียมตัวนอน
.................................
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ปังๆ ๆ ๆ ๆ ๆ!!!!!!!!
แกร๊ก
"ทำไมไม่เปิดประตูวะ " ฉันงัวเงียตื่นขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงคนเคาะประตู ที่ไม่ยอมลุกก็เพราะกำลังฝัน ฝันว่ามีคนกำลังเคาะประตูนี่แหละค่ะ แต่ไม่คิดว่าจะมีคนเคาะจริงๆ แล้วก็ไม่ใช่ใครที่ไหนด้วย เมื่อไม่เปิดมันก็ใช้กุญแจที่ปั๊มสำรองเอาไว้ไขเข้ามาจนได้
"ไม่ได้ยิน " ฉันตอบมันไปแค่นั้น เพราะไม่รู้จะพูดอะไรกับมันอีก ภายในห้องยังคงมืดเพราะฉันยังไม่ได้เปิดไฟ มีเพียงแสงไฟจากด้านนอกสาดส่องเข้ามาให้เห็นเงารางๆ ประตูห้องก็ถูกปิดไปแล้ว มันคงไม่กลับคอนโดแล้วละคะ
"นอนด้วย "
"ไปอาบน้ำก่อนไป เหม็นเหล้าเหม็นบุหรี่ว่ะ " ที่ไม่ไล่ให้กลับก็เพราะมันดึกมากแล้วอีกอย่างโซลมันก็กินเหล้ามาด้วย แบกสังขารมาถึงนี่แบบครบสามสิบสองได้ก็บุญหัวมันแล้ว อย่างน้อยๆ มันก็เพื่อน เอาเป็นว่าให้มันนอนด้วยไปก่อนก็แล้วกันพรุ่งนี้จะยังไงก็ค่อยว่ากันอีกที ...รู้ตัวมั้ยว่ากูเหนื่อยกับมึงมากอะ
" ไม่อะ "
"งั้นก็นอนข้างล่าง อย่าขึ้นมายุ่งกับที่นอนของกู " มันไม่พูดอะไรต่อ ยอมเดินอ้อมไปอีกฝั่งแล้วล้มตัวลงนอนทันที กับพื้นที่ไม่ได้ปูอะไรเลยหมอนก็ไม่มี แสดงว่าไม่ไหวจริง นอนได้ก็นอน ฉันเดินไปล็อกห้องแล้วกลับมาที่เตียง โยนหมอนกับผ้าห่มให้มันแบบไม่เต็มใจ จะไม่ใช้ก็ตามใจอีกนั่นแหละ ให้ตามมารยาทเจ้าของห้อง เวลาเมามักจะเป็นแบบนี้ตลอด ฉ่ำใจมาแล้วล่ะมั้ง ฉันหลับตาลงอีกรอบ หวังว่าจะไม่มีอะไรมารบกวนเวลานอนฉันอีก
..............................
เช้าวันต่อมา
บิดขี้เกียจยาวๆ วันนี้มีเรียนบ่าย แต่ที่ต้องตื่นเช้าเพราะท้องมันร้องประท้วงแล้ว เคยกินข้าวเช้าทุกวัน ตื่นสายไม่ได้เลยจริงๆ
"ตื่นแล้วหรอ กินข้าวกัน " ฉันหันไปตามเสียง มองข้างเตียงก็ไม่มีใครนอนอยู่แล้วนี่หว่า เอ่อ โซลมันตื่นแล้วจริงๆ ด้วย ที่ตกใจไปกว่าการตื่นเช้าของมันก็คือ หน้ามันไปฟัดกับหมาที่ไหนมา
"น้องมิ้งเขาชอบซาดิสก์หรอวะ "
"กูเนี่ยแหละซาดิสก์ หิวใช่มั้ย ไปแปรงฟันจะได้มากินข้าว " เรื่องนี้มันจะต้องเกี่ยวข้องกับจัสตินแน่นอน หมอแพมคอนเฟิร์ม แต่เอาเถอะ เห็นหน้ามันแล้วก็ด่าไม่ลง แล้วดูเหมือนว่าจะยังไม่ได้ทำแผลด้วย
"เออๆ " รู้ดี ฉันจิ๊ปากใส่มันก่อนที่จะเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าล้างตาแปรงฟันแต่ยังไม่อาบน้ำเพื่อที่จะมากินข้าวเช้าก่อน ได้กลิ่นเหมือนมีกุ้งเผาด้วย น่าจะเป็นอาหารที่ฉันหิ้วมาจากเมื่อคืน ก่อนออกจากห้องน้ำฉันไม่ลืมหยิบกล่องปฐมพยาบาลติดมือมาด้วย ไม่ทำให้ก็จะหาว่าใจร้ายเกินไป แอลกอฮอล์กับยาแดงไม่กี่บาท ทำๆ ให้มันเถอะ
"ไปโดนอะไรมา " หลังจากที่ทำธุระส่วนตัวเสร็จฉันก็เดินถือกล่องยามาที่โต๊ะกินข้าว บนโต๊ะไม่ได้มีแค่อาหารเมื่อคืน มันมีน้ำเต้าหู้ ปาท่องโก๋ แล้วก็ข้าวเหนียวหมูปิ้งด้วย เจ้านี้เด็ดเพราะหมูนุ่มมากไปช้าอาจหมด แสดงว่ามันตื่นเช้ามากไม่อย่างนั้นคงไม่ทันหมูปิ้งเจ้านี้
"คิดว่าไงล่ะ " สีหน้ามันบอกเลยว่าเจ็บ พูดมากไม่ได้ล่ะสิถึงว่าล่ะเมื่อคืนถึงไม่พูดเยอะ เจ็บปากนี่เอง หมดหล่อก็คราวนี้นี่แหละ
"กินตีนจัสตินมา"
"ต่างคนต่างกิน " ฉันว่าละ อีน้องมิ้งนี่มันมีอะไรดีวะ ทำไมจัสตินถึงต้องตามปกป้องนางขนาดนั้น ส่วนโซลโดนขนาดนี้ยังจะเล่นบ้าๆ อยู่อีกมั้ย ฉันส่ายหน้าเบาๆ เหนื่อยใจกับเรื่องปัญญาอ่อนพวกนี้มากๆ จะไปโทษน้องมิ้งคนเดียวก็ไม่ได้หรอกนะคะ ต้องโทษที่เพื่อนตัวเองด้วย
"เอาหน้ามาใกล้ๆ ดิ๊ จะทำแผลให้ "
"กินข้าวก่อนก็ได้ เดี๋ยวค่อยทำ "
"เดี๋ยวมันจะอักเสบ มาเร็วๆ " ฉันหยิบขวดแอลกอฮอล์เทใส่สำลีจนชุ่ม มันไม่ยื่นหน้ามาฉันก็ต้องเป็นฝ่ายขยับเข้าไปหามันเอง รอยเลือดยังติดอยู่ที่มุมปากอยู่เลย
"หมูปิ้งมั้ย "
"จะกินยังไงล่ะโซล เห็นมั้ยว่ามือไม่ว่าง " มันก็ถามแปลกๆ ไม่ได้แหกตามองมั่งเลยว่าทำอะไรอยู่
"เดี๋ยวกูป้อนไง อ้าปากเคี้ยวแล้วกลืนลงคอก็พอ " ฉันไม่ได้ตอบอะไรออกไปเพราะมัวแต่สนใจแผลบนใบหน้าของโซล อยู่ๆ ก็มีหมูปิ้งมาจ่ออยู่ที่ปาก
"ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้มั้ง"
"อ้าปาก " ต้องยอมอ้าตามที่มันบอกเพราะหิวค่ะ
"ซี๊ดดดด เบาๆ ตรงนั้นเจ็บ "
"มันแตกอะ เจ็บหน่อย " หนักเหมือนกันนะเนี่ย ไม่รู้ว่าป่านนี้จัสตินจะเป็นยังไงบ้าง แล้วดูเสื้อผ้าสิคะ โคตรมอมเลยเหมือนเด็กแอบหนีแม่ไปเล่นไม่มีมีผิด
"โอ๊ย แพม "
"เฮ้ย แล้วมึงจะกอดกูทำไมเนี่ยโซล "
"กูเจ็บ ไม่เอาแล้ว " คืออะไรของมันวะ เอาหน้าไปแลกหมัดแลกตีนเขาไม่เจ็บกว่าหรอ ทำแผลแค่นี้ทำเป็นสำออย แล้วไม่ใช่กอดธรรมดานะคะ มันกอดโคตรแน่น รัดตัวฉันจนหายใจไม่ออก
"โห ไอ้โซล ไอ้สำออยปล่อยเลย ใส่ยาก่อน"
"มันเจ็บอะแพม " มองบนให้กับอาการสะดิ้งของมัน แล้วหมูคือไม่ป้อนกูแล้วใช่มั้ย
"ปล่อย " ฉันกดเสียงต่ำ
"ไม่เอา "
"โซล กูไม่ได้ใส่เสื้อใน หมดแล้วซิงกูอะ อยู่ใกล้มึงกูโคตรเปลืองตัว"
"เปลืองกับกูมันจะเป็นไรวะ "
"ก็เพราะมึงเป็นเพื่อนไง ไม่ใช่ผัว " อ้อมแขนของมันค่อยๆ คลายออก ฉันก็แค่อยากจะย้ำความสัมพันธ์และขีดเส้นกั้นคำว่าเพื่อนของเราสองคน ให้มันเคารพสิทธิ์ของตัวมันเองและตัวฉันด้วย "กูผู้หญิงนะเว้ย"
"เออ ขอโทษ "
--------------------
- Writer
