"ฮ่าๆ ไม่...มี...ทาง ฮ่าๆๆ" พลั้นนอนร้องไห้เหมื่อนจะขาดใจตายเมื่อได้ยินคำตอบออกมาจากปากของคนร่างสูง เขาไม่อยากอยู่เเบบนี้เเล้วทำไมไม่ฆ่าเขาไปเลย มันเจ็บมันทรมานมาก ร่างบางมองร่างสูงที่เดินออกไปจากห้องอย่างเคียดเเค้น เขาจะต้องหาวิธีการที่จะหนีออกไปให้ได้ เขาจะทำทุกวิธีทาง เพราะตอนนี้เขาคิดเเผนบางอย่างเอาไว้เเล้ว
พลั้นทิ้งตัวลงนอนอย่างหมดเเรงเขารอให้ร่างสูงกลับมาเขาจะได้เริ่มเเผนการเพราะจากที่เขาเเอบสังเกตุคนนั้นเเล้วในสายตาที่มองมามันเหมื่อนชอบลุมหลงในตัวเขาพอสมควร เขาจะใช้เเผนเป็นเด็กดีไม่ดื้อไม่ซนเเล้วก็หาทางหนีอย่างรวดเร็ว ตอนนี้เขาขอหลับพักผ่อนก่อนก็เเล้วกัน
เเกร็ก
พลั้นเมื่อได้ยินเสียงประตูเปิดเข้ามาเขาก็ลุกขึ้นนั่งเเล้วพยามๆทำตัวไม่ให้กลัวคนตรงหน้า เพนที่เดินเข้ามาเห็นร่างบางไม่มีท่าทางกลัวเขาเหมื่อนตอนเเรกเเล้วเขาก็เเอบยิ้มดีใจเพราะคิดว่าร่างบางคงจะชอบเขาขึ้นมา พลั้นนั่งมองร่างสู
