มือใหญ่รวบไหล่สองข้างบีบไว้แน่น ดวงตาคมจ้องใบหน้าที่กำลังเปียกชุ่ม เธอไม่ได้เกรงกลัวเขาเหมือนทุกครั้ง มีเพียงความสิ้นหวังเท่านั้นที่อยู่ภายในจิตใจ
“ฉันไม่มีทางปล่อยเธอไป ฉันเสียเงินไปเท่าไหร่ คนอย่างเธอมีปัญญาชดใช้คืนเหรอ แค่ราคาค่าตัวครั้งละแสนยังไม่พอกับค่าคอนโดที่เธออยู่เลยด้วยซ้ำ ทั้งค่าเทอม ค่าโทรศัพท์ ค่าใช้จ่ายที่เธอ..”
“เท่าไหร่คะ พี่คิดเท่าไหร่ โซ่จะหามาชดใช้คืนให้ทุกบาททุกสตางค์ไม่ให้ขาดแม้บาทเดียว”
เสียงเล็กพูดแทรก ก่อนที่เขาจะทันได้สารธยายออกมาจนหมด
“กลับไปคุยกันที่ห้อง” มือใหญ่คว้าข้อมือของคนตัวเล็กเดินออกมาจากมุมอับของสวน แม้ว่าเธอจะพยายามดิ้นต่อต้านแรงมากแค่ไหน แต่ก็ไม่สามารถหลุดพ้นจากมือของเขาได้
“ไม่โซ่ไม่ไป ปล่อยนะคะ พี่ศิลาใจร้าย โซ่เกลียด!”
กึก!
ร่างสูงใหญ่หยุดเดินหันกลับมามองหน้าคนที่กำลังร้องไห้โว้ยวาย ด่าเขาไม่ยอมหยุด
“ที่กล้าพูดแบบนี้ เพราะไอ้หน้าหวานเมื่อต
