“ปวดขี้พ่องมึงดิ” เสียงด่าสวนทวนกลับเข้าหาคนถามไวกว่าเงาสะท้อน
“แล้วมึงเป็นเชี้ยอะไร เดินวนไปวนมาจนพวกกูไม่มีสมาธิทำงานแล้วเนี้ย”
“..เดี๋ยวกูมา”
ผมรีบเดินออกมาจากช็อปทันทีที่ไอ้กรพูดจบ เพราะไม่อยากทำให้เพื่อนเสียเวลาทำงาน ในเมื่อตัวเองไม่มีสมาธิ ไม่พร้อมที่จะทำงาน ผมก็เลือกที่จะไม่ไปกวนเพื่อนในกลุ่มเช่นกัน
ผมเดินมาที่คณะของน้องสาว ซึ่งอยู่ถัดออกไปแค่สองตึก แม้จะไม่ได้ไกลมากแต่การหาข้ออ้างที่จะข้ามไปอีกคณะก็ไม่ใช่เรื่องง่าย
“อบอุ่นเหรอครับ เรียนอยู่มั้ยพี่ว่าจะชวนมากินข้าวเป็นเพื่อนพี่หน่อย ว่างมั้ยครับ” เสียงนุ่มพูดผ่านอุปกรณ์สื่อสาร แม้ว่าจะห่างจากคนปลายสายแค่สายตามองเห็น
(ยังคะ มีเรียนอีกทีช่วงบ่ายเลย เดี๋ยวอบอุ่นขอชวนโซ่ก่อนนะคะ พี่ศิลารอได้เลย)
เสียงจากปลายสายทำให้มุมปากหนากระตุกยิ้ม ก่อนจะกดวางสาย
ไม่ถึงห้านาทีสองสาวเพื่อนรักก็เดินเกาะแขนกันลงมายืนรออยู่ริมถนนด้านหน้าตึก ใ
