หลังถูกลากเข้ามาในห้อง อบอุ่นกับฉันก็อาบน้ำเข้านอนทันที แต่ไม่ว่าจะทำยังไงก็ไม่สามารถข่มตาตัวเองให้หลับลงได้ ความสับสนบางอย่างยังวนเวียนภายในหัว สบสนกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นวันนั้นอยู่ซ้ำๆ
“ฉันแยกพวกเขาไม่ออกจริงๆเหรอ? ฉันจำคนที่ตัวเองชอบไม่ได้จริงๆเหรอ? โซ่! เธอพลาดตรงไหน?”
เสียงเล็กพูดกับตัวเองเบาๆ จนกระทั่งในที่สุดก็ผล่อยหลับไป
ติ๊ดๆ..ติ๊ดๆ..ติ๊ดๆ
เสียงโทรศัพท์ปลุกให้คนตัวเล็กผู้เป็นเจ้าของรู้สึกตัวขยับตัวลุกขึ้นนั่ง
“สวัสดีคะพี่เค้ก มีอะไรหรือเปล่าคะโทรมาแต่เช้าเลย” เสียงงัวเงียดังในลำคอ
(วันนี้ว่างมั้ย พี่มีงานด่วนมาเสนอ งานดี เงินหนักๆ)
ทันทีที่ปลายสายพูดถึงเรื่องงาน เรื่องเงิน อาการงัวเงียไม่อยากตื่นก็สลายหายไปในทันที
“ว่างคะ ว่าง โซ่รับ” คำตอบรีบร้อนไม่ถามละเอียด เพราะเป็นช่วงที่เธอความจำเป็นต้องใช้เงินดังนั้นงานที่เขามาจึงไม่เคยไหลผ่านไปให้คนอื่นเลยสักครั้ง
(แต่มีข้อแม
