ตอนที่ 2

1095 Words

“เอ่อ… คุณรู้จักชื่อผมด้วย แล้วผม… เอ่อ… ผมไปทำอะไรให้คุณเจ็บแค้น… บอกผมที… ” กันย์ยอมรับว่ารู้สึกกลัวขึ้นมาจับใจ… แต่ต้องพยายามทำใจดีสู้เสือ ยิ่งในมุมที่ตัวเองกำลังนั่งคุกเข่าอยู่กับพื้น เงยหน้ามองพ่อเลี้ยงเดชยืนจังก้าเต็มความสูงใหญ่ ยิ่งทำให้กันย์รู้สึกราวกับว่าร่างของตัวเองกำลังถูกบีบให้ลีบเล็กลงทุกที ส่วนพ่อเลี้ยงเดชนั้นดูตัวใหญ่ตระหง่านและทรงอำนาจน่าเกรงขาม อีกทั้งดวงตาคมกริบคู่นี้ยังมีประกายของสัตว์นักล่าสุดเหี้ยมโหดแผ่ออกมาให้เห็น “มึงทำเหี้ยอะไรไว้… ตัวมึงย่อมรู้ดี” พ่อเลี้ยงสาดน้ำเสียงใส่ “ผมคิดว่าคุณกำลังเข้าใจผิดอย่างแรง ผมขอโอกาสอธิบายได้ไหมครับ… และถ้าคุณปล่อยผมออกไปโดยไม่ทำอันตรายผม… ผมสัญญาว่าจะไม่แจ้งความเอาผิดเรื่องที่คุณลักพาตัวผมมา… ” แม้เสียงของกันย์จะอ่อนลงด้วยความกลัว หากสุดท้ายก็ยังกล้าต่อรองกับพ่อเลี้ยงเดช หวังให้ตัวเองรอดไปจากสถานการณ์บ้าๆ นี้เสียที “ไอ้เวร… นี่มึงยังกล้ามาต่อรองกับกู” พ่อเลี้ยงเดชปรี่เข้ามากระชากคอเสื้อของชายหนุ่มจนร่างน้อยแทบลอยขึ้นจากพื้นพร้อมกับง้างหมัด ทว่ายังไม่ทันได้กระแทกหน้าคนปากดี ก็มีเสียงกังวานของใครบางคนดังขึ้นจากทางด้านหลัง “เดช… อย่าถึงกับต้องลงไม้ลงมือ ปู่บอกแกแล้วใช่ไหมว่าให้เลิกจองเวร… ให้ลืมเรื่องนี้ไปซะ… ” เสียงของชายชราวัยเจ็ดสิบปีที่ร้องห้ามพร้อมกับเดินเข้ามายืนหน้าประตูห้อง ทำให้หมัดของพ่อเลี้ยงที่ง้างพร้อมจ้วง… ต้องชะงัก “แล้วปู่คิดว่าไอ้ผู้ชายคนนี้ไม่สมควรได้รับกรรมยังงั้นหรือ… ” เดชหันมามองหน้าผู้เป็นปู่… ชายวัยเจ็ดสิบปี… จ้องมองหน้ากันย์อย่างพินิจพิจารณา เคาะปลายไม้เท้ากับพื้นเป็นจังหวะ แต่ก็ไม่เห็นลักษณะของความชั่วร้าย “ใจเย็นน่ะ… อันที่จริงเรื่องมันก็ผ่านมาปีกว่าแล้ว… ตื้นลึกหนาบางเท็จจริงอย่างไรเราก็ยังไม่รู้โดยกระจ่าง ปู่ว่าเราค่อยๆ พูดจากันดีกว่า… ” ปู่ ‘กำพล’ หรือที่คนในบ้านเรียกกันว่า ‘นายท่านกำพล’ กล่าวกับพ่อเลี้ยงเดชซึ่งเป็นหลาน ด้วยไม่อยากให้หลานชายของตนมุทะลุใช้ความรุนแรงกับคนที่ถูกจับตัวมา นี่คือการกักขังหน่วงเหนี่ยวอิสรภาพ กลัวว่าเหตุการณ์จะบานปลายไปกันใหญ่ อันที่จริงปู่กำพลพอจะรู้เรื่องนี้มาบ้าง เคยรู้ว่าพ่อเลี้ยงคิดจะอุ้มกันย์เพื่อแก้แค้น แต่ไม่คิดว่าจะลงมือทำจริง “โธ่… แล้วปู่คิดว่าการที่ผมต้องลงทุนไปซุ่มดักถึงเชียงใหม่เพื่อลากตัวมันมาถึงเชียงราย… เพราะว่าจะเอามานั่งคุยกันดีๆ ยังงั้นหรือครับ… ” พ่อเลี้ยงเดชย้อน… หากแต่ผู้เป็นปู่ก็ชินเสียแล้ว กับบุคลิกบุ่มบ่ามห่ามโหด ดื้อรั้นและเอาแต่ใจตัวเองของชายผู้เป็นหลานรักคนนี้ “ให้เขากินข้าวกินน้ำก่อนเถอะ… จะเอายังไงต่อเดี๋ยวค่อยว่ากัน… ” ปู่กำพลสรุป จากนั้นหันไปหาไอ้ดำที่ยืนอยู่ข้างหลัง “ไอ้ดำ… มึงแก้มัด หาข้าวหาน้ำมาให้ที แล้วเฝ้าเอาไว้อย่าให้คลาดสายตา… ” ปู่กำพลกำชับ “ครับนาย… ” ไอ้ดำค้อมศีรษะ… พยักหน้ารับด้วยท่าทางนอบน้อม ส่วนปู่กำพลเรียกพ่อเลี้ยงเดชให้เดินออกมาคุยกันข้างนอกอยู่ครู่สั้นๆ เป็นการส่วนตัว เหมือนตกลงอะไรกันบางอย่าง จากนั้นก็เดินกลับเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ ส่วนพ่อเลี้ยงเดชก้าวยาวๆ เข้าไปในไร่ส้มอย่างอารมณ์เสีย เดินเรื่อยเปื่อยเข้าไปในสวนเพื่อลดพลังงานและความโกรธที่แล่นริ้วอยู่ในดวงตา อีกหนึ่งชั่วโมงต่อมา “นายครับ… รถพร้อมแล้วครับ” แปดโมงเช้า เมื่อถึงเวลาตามที่นัดหมายกันไว้ ไอ้ดำเดินเข้ามาตามพ่อเลี้ยงเดช กำลังนั่งดื่มกาแฟอยู่ในห้องรับแขกของบ้านหลังใหญ่ “ไอ้กันย์ล่ะ… ” พ่อเลี้ยงถามถึงคนที่โดนจับตัวมา “ผมเอาตัวมันไปขึ้นรถแล้วครับ… ” ไอ้ดำตอบแล้วเดินไปที่รถตู้สีขาวคันใหญ่ ไม่นานพ่อเลี้ยงก็ตามไปขึ้นรถ พากันเดินทางเข้ามายังสวนกุหลาบที่อยู่ลึกเข้ามาด้านหลังไร่ส้มเนื้อที่กว้างใหญ่หลายพันไร่ ในเวลาต่อมา กันย์ก้าวช้าๆ ลงจากรถตู้คันใหญ่โดยมีไอ้ดำจูงมือเดินนำหน้า รู้ว่าตัวเองกำลังถูกพามาที่ไหนสักแห่ง ที่มองไม่เห็นก็เพราะว่าดวงตาทั้งสองข้างมีผ้าผูกตาเอาไว้ “นั่งลง… ” พ่อเลี้ยงเดชสั่งเสียงเหี้ยม เอาเท้าถีบน่องของกันย์จนร่างน้อยทรุดลงนั่งคุกเข่าบนลานหญ้า “เปิดตามัน… ” พ่อเลี้ยงเดชสั่ง ไอ้ดำรีบแก้ผ้าที่ผูกตาของกันย์เอาไว้ตั้งแต่ตอนที่พาออกมาจากห้อง และพลันนั้นเอง… ภาพที่เห็นทำเอาชายหนุ่มตกใจ เมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังนั่งคุกเข่าอยู่เบื้องหน้าหลุมฝังศพของผู้หญิงคนหนึ่ง ที่รู้ว่าเป็นผู้หญิงก็เพราะว่ามีรูปขาวดำติดอยู่ที่โคนไม้กางเขนทำขึ้นจากหินอ่อนสีขาว “อร… คุณพระช่วย อย่าบอกนะว่าอรตายแล้ว” กันย์ร้องอุทานออกมาด้วยความตกใจ… แม้ตอนแรกที่มองรูป ยังไม่แน่ใจว่าใช่ผู้หญิงคนหนึ่งที่ตัวเองเคยรู้จัก แต่ชื่อที่สลักไว้บนหินอ่อนใต้ฐานของไม้กางเขน ก็ช่วยยืนยันชัดเจน… ว่านี่คือหลุมศพของ ‘อรนรินทร์’ ผู้หญิงที่กันย์เคยรู้จัก “อรเสียไปตั้งแต่เมื่อไรครับ… ” กันย์หันมาถามพ่อเลี้ยงทั้งน้ำตาคลอ เสียงสั่นเครือ “ก็ตั้งแต่วันวาเลนไทน์ปีที่แล้ว… วันที่มึงทำให้น้องสาวของกูต้องตาย… ” พ่อเลี้ยงขบกรามตอบ เงยหน้าขึ้นมองฟ้าเพื่อข่มกลั้นหยาดน้ำตาที่ทำท่าว่ากำลังจะไหล “อะไรนะ… คุณหมายความว่ายังไง ที่ว่าผมทำให้อรตาย… ” กันย์ถามด้วยความสงสัย… พ่อเลี้ยงเดชล้วงโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกง เปิดคลิปเสียงสั่งเสียสั้นๆ ที่ได้มาจากโทรศัพท์ของน้องสาว กันย์ตะลึง… จ้องมองภาพบนหน้าจอมือถือ เป็นภาพของอรนรินทร์กำลังร้องไห้สะอึกสะอื้นจนตาแดง หล่อนค่อยๆ ยกหลังมือขึ้นปาดน้ำตาแล้วพูด

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more