โต๊ะเดียวกัน ความลับคนละเรื่อง
1545 Words
“อื้อ...”
แอนนี่กัดริมฝีปากแน่น กลั้นเสียงครางที่พร้อมจะหลุดรอดออกมาทุกเมื่อ นิ้วมือหนาของอัคราที่บดขยี้ผ่านเนื้อผ้าบางเบามันช่างรู้จุด รู้จังหวะ ราวกับเขาเป็นเจ้าของร่างกายนี่มานานปี ความเสียวซ่านแล่นพล่านไปทั่วร่างจนเข่าเธอแทบทรุด แต่ในขณะที่ร่างกายกำลังเรียกร้องความสุขสม สมองส่วนหนึ่งกลับฉายภาพความจริงอันเจ็บปวดเข้ามา
‘ทำไมเค้าถึงเพิ่งมา... ทำไมต้องเป็นเพื่อนพ่อด้วย แล้วทำไมถึงหายไป...’
ความน้อยใจที่สะสมมาตลอดสองวันระเบิดออกมา แอนนี่รวบรวมแรงเฮือกสุดท้าย ผลักอกกว้างของเขาออกอย่างแรง
“หยุดนะคะ”
อัคราผงะไปนิดหนึ่ง สีหน้าฉายแววแปลกใจ มือที่กำลังสนุกชะงักค้างกลางอากาศ “แอนนี่... เป็นอะไรคะ?”
แอนนี่จัดกระโปรงให้เข้าที่อย่างลวกๆ ดวงตากลมโตเริ่มมีน้ำตาคลอหน่วย จ้องมองเขาด้วยความโกรธปนตัดพ้อ
“คุณลุงไม่ต้องมายุ่งกับแอนนี่เลยค่า!” คำเรียกที่เปลี่ยนไปกระแทกใจคนฟัง “ไม่ต้องมาทำเป็นสนใจ... ไม่ต้องมาทำเหมือนอยากได้หนูตอนนี้!”
“แอนนี่... ฟังป๋าก่อน...” อัคราพยายามจะเอื้อมมือมาจับไหล่เธอ แต่เธอเบี่ยงตัวหลบ
“ไม่ต้องมาแตะเลย! แอนนี่จะไปหาคุณพ่อ!” น้ำเสียงเธอสั่นเครือ “ทำไม... ทำไมป๋าต้องเป็นเพื่อนพ่อหนูด้วย? ทำไมเป็นเพื่อนพ่อแล้วป๋าไม่บอกตั้งแต่แรก? แล้วทำไม... ทำไมป๋าหายไปเลย ไม่ทักมา ไม่สนใจ ปล่อยให้หนูรอเหมือนคนโง่!”
คำพรั่งพรูของเด็กสาวทำให้อัคราพูดไม่ออก เขาเห็นความเปราะบางในแววตาคู่นั้น ความรู้สึกผิดแล่นเข้ามาจุกที่อก เขาอยากจะอธิบายว่าเขาติดงานด่วนจริงๆ และการที่รู้ว่าเธอเป็นลูกเพื่อนมันทำให้เขาสับสนจนไม่รู้จะเริ่มยังไง แต่แอนนี่ไม่เปิดโอกาสให้เขาพูดแทรก
“ป๋าก็แค่อยากเท่านั้นแหละ... อยากได้ พอได้แล้วก็ทิ้ง!”
เธอทิ้งท้ายด้วยประโยคเจ็บแสบ ก่อนจะหมุนตัววิ่งหนีออกมาจากซอกหลืบนั้น ทิ้งให้อัครายืนนิ่งอยู่ลำพัง มือยังคงกำค้างในอากาศ หัวใจที่เคยเต้นเป็นจังหวะมั่นคงของนักธุรกิจใหญ่เริ่มสั่นคลอนเพราะน้ำตาของเด็กสาวรุ่นลูก
แอนนี่เดินกลับเข้ามาในห้องอาหาร VIP พยายามสูดหายใจลึกๆ เพื่อไล่น้ำตาที่เอ่อคลอ ใบหน้าแดงก่ำไม่ใช่เพราะความเขินอายอีกต่อไป แต่เป็นความโกรธ พ่อของเธอที่กำลังจิบไวน์แดงหันมามองลูกสาวด้วยความเป็นห่วง
“แอนนี่... เป็นอะไรลูก? ตาแดงๆ แพ้อะไรรึเปล่า?”
แอนนี่ทิ้งตัวลงนั่งเก้าอี้ตัวเดิม หยิบแก้วน้ำขึ้นดื่มรวดเดียวหมดแก้วเพื่อดับอารมณ์
“เปล่าค่ะพ่อ... แค่... ฝุ่นมันเข้าตา” เธอโกหกเสียงแข็ง “พ่อคะ... วันหลังหนูไม่มาได้มั้ยค้าาา...”
เธอเน้นเสียงท้ายประโยคอย่างเอาแต่ใจ เป็นนิสัยเด็กๆ ที่พ่อเธอมักจะแพ้ทางเสมอ
“อ้าว... ทำไมล่ะลูก? ไม่ชอบอาหารเหรอ?”
“ไม่ชอบค่ะ... ไม่ชอบอะไรเลย... ไม่ชอบบรรยากาศ... ไม่ชอบคน...” สายตาเธอเหลือบมองไปทางประตูห้องที่อัคราเพิ่งเดินตามกลับเข้ามา
อัคราเดินกลับมาที่โต๊ะ สีหน้าเรียบเฉยราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่แววตาที่มองมาทางแอนนี่เต็มไปด้วยความซับซ้อน ทั้งรู้สึกผิด ทั้งโหยหา และยังมีความท้าทายซ่อนอยู่ลึกๆ เขานั่งลงที่เดิม ปรับท่าทีให้ดูสบายๆ
“ขอโทษทีครับคุณอรรถ คุยนานไปหน่อย... อ้าว น้องแอนนี่ หน้าบึ้งเชียว อาหารไม่อร่อยเหรอครับ?”
แอนนี่เชิดหน้าหนี “อร่อยค่ะ... แต่อิ่มแล้ว”
“แอนนี่...” พ่อเธอปรามเสียงดุ “พูดจาดีๆ กับคุณลุงเขาหน่อย”
แอนนี่หันขวับไปหาพ่อ “พ่อคะ... หนูบอกแล้วไงว่าหนูไม่อยากมา” เธอจงใจพูดต่อหน้าอัครา “ต่อไปหนูขอไม่มาอีกได้มั้ยคะ หนูเบื่อการปั้นหน้าคุยเรื่องธุรกิจน่าเบื่อๆ”
“ไม่ได้ลูก!” พ่อเธอขึ้นเสียงเล็กน้อย วางแก้วไวน์ลงดัง กึก “ลูกโตแล้วนะแอนนี่ จะมาทำตัวเป็นเด็กเอาแต่ใจไม่ได้ อีกหน่อยส่วนของพ่อก็ต้องเป็นของแอนนี่ แอนนี่ต้องบริหารมันต่อ ต้องรู้จักผู้หลักผู้ใหญ่ รู้จักคู่ค้า อย่างคุณอัคราเนี่ย...”
พ่อผายมือไปทางอัครา “เขาคือคนที่มีพระคุณกับเรา เขาคือคนเก่งที่เราต้องเรียนรู้ไว้ การที่พ่อพามาวันนี้ เพื่อให้ลูกได้ซึมซับ ได้รู้จักคอนเนคชั่นดีๆ”
“แต่หนูไม่ได้อยากบริหารนี่คะ!” แอนนี่เถียงขาดใจ “หนูอยากเป็นนางแบบ!”
“เป็นนางแบบมันไม่ยั่งยืนหรอกลูก! ธุรกิจครอบครัวเป็นพันล้าน จะทิ้งให้ใครดูล่ะ?”
บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเริ่มตึงเครียด แอนนี่เม้มปากแน่น น้ำตาแห่งความกดดันและน้อยใจเริ่มไหลซึมออกมาจริงๆ เธอรู้สึกเหมือนถูกบีบจากทุกทาง ทั้งเรื่องความฝัน และเรื่องผู้ชายตรงหน้าที่นั่งทำหน้าไม่รู้ร้อนรู้หนาวอยู่นั่น
อัครามองเหตุการณ์ตรงหน้าแล้วตัดสินใจแทรกขึ้นมา
“ใจเย็นๆ ครับคุณอรรถ” เสียงนุ่มทุ้มของเขาช่วยลดอุณหภูมิที่ร้อนระอุลงได้บ้าง “น้องยังเด็ก อาจจะยังสับสน เดี๋ยวค่อยๆ คุยกันก็ได้ครับ อย่าเพิ่งไปบังคับแกเลย”
เขาหันมาส่งยิ้มอ่อนโยนให้แอนนี่ “การทำธุรกิจมันไม่ได้น่าเบื่ออย่างที่คิดหรอกครับน้องแอนนี่... มันก็เหมือนกับ... เกม”
ดวงตาเขาเป็นประกายวาววับเมื่อสบตาเธอ “เกมที่มีเดิมพันสูง... มีความเสี่ยง... แต่มันก็ท้าทาย และผลตอบแทนมันก็... หอมหวาน”
แอนนี่ชะงัก เธอรู้ว่าเขาไม่ได้หมายถึงแค่เรื่องธุรกิจ คำพูดของเขาแฝงนัยยะสองแง่สองง่ามที่ชัดเจนสำหรับเธอคนเดียว
“บางที... น้องแอนนี่อาจจะยังไม่เจอ ครูที่สอนสนุกพอก็ได้ครับ” อัคราเสริม หันไปคุยกับพ่อเธอ “ถ้าคุณอรรถไม่รังเกียจ... ให้แอนนี่ลองมาฝึกงานกับผมดูมั้ยครับ?”
“ห๊ะ!?” แอนนี่อุทานเสียงหลง ดวงตาเบิกกว้าง
“โอ้! จริงเหรอครับคุณอัครา?” พ่อเธอตาโตด้วยความดีใจ พลิกอารมณ์จากหน้ามือเป็นหลังมือ “ถ้าคุณอัคราช่วยสอนแอนนี่ ผมคงเบาใจไปเยอะเลย คุณอัคราสอนเก่ง แถมยังใจเย็น น้องคงได้ความรู้เยอะแน่ๆ”
“ใช่ครับ... ผมสอนเก่ง” อัคราย้ำคำเดิม สายตาจ้องทะลุเข้าไปในดวงตาสั่นไหวของแอนนี่ “และผมรับรองว่า... จะดูแลงน้องแอนนี่อย่างดี... ทุกตารางนิ้ว”
แอนนี่หน้าแดงก่ำ ทั้งโกรธทั้งอาย นี่เขากำลังต้อนเธอให้จนมุมอีกแล้ว!
“หนูไม่ไป!” เธอสวนทันควัน “หนูไม่ฝึกงานกับ... คุณลุง!”
“แอนนี่!” พ่อเธอดุตะคอก “อย่าเสียมารยาท! นี่คือโอกาสที่ดีที่สุดแล้วนะ พ่อตัดสินใจแล้ว... ปิดเทอมนี้หนูต้องไปฝึกงานที่โรงแรมกับคุณอัครา”
“แต่...พ่อคะ”
“ไม่มีแต่!” พ่อเธอยื่นคำขาด “เลิกพูดเรื่องนางแบบไร้สาระนั่นสักที ถือซะว่าเรียนรู้งาน 3 เดือน ถ้าทำได้ดี พ่อจะยอมฟังเรื่องที่ลูกอยากทำ”
แอนนี่อ้าปากค้าง เหมือนโดนมัดมือชก เธอมองหน้าพ่อสลับกับหน้าอัคราที่กำลังนั่งยิ้มมุมปากจิบไวน์อย่างสบายใจเฉิบ
เขาชนะอีกแล้ว...
อัคราวางแก้วไวน์ลง แล้วโน้มตัวมาข้างหน้าเล็กน้อย พูดด้วยน้ำเสียงจริงจังแต่แววตาล้อเล่น
“ไม่ต้องห่วงนะครับคุณอรรถ ผมจะสอนงานให้น้องแอนนี่อย่าง... เข้มข้น” เขาเว้นจังหวะนิดนึง “เริ่มจากงานเลขาส่วนตัวผมเลยจะได้เรียนรู้ใกล้ชิด”
“ดีเลยครับ! ฝากด้วยนะครับคุณอัครา ถ้าดื้อตีได้เลยนะครับ”
“หึ...” อัคราหัวเราะในลำคอ สายตากวาดมองเรือนร่างของแอนนี่อย่างรวดเร็วและสื่อความหมาย “ครับ... ถ้าดื้อ... ผมตีแน่”
แอนนี่กำหมัดแน่นใต้โต๊ะ เล็บจิกเข้าเนื้อตัวเองเพื่อระงับอารมณ์ คำว่า ‘ตี’ ของเขาทำเอาเธอจินตนาการไปถึงภาพเมื่อวันก่อนที่โดนเขาฟาดก้นจนแดงเถือก ความรู้สึกเจ็บแสบปนเสียวแล่นพล่านขึ้นมาอีกครั้ง
เธอเกลียดเขา... เกลียดรอยยิ้มเจ้าเล่ห์นั่น เกลียดที่เขามาวุ่นวายในชีวิต เกลียดที่เป็นเพื่อนพ่อ แต่ที่เกลียดที่สุด... คือร่างกายของเธอดันตอบสนองคำพูดสองแง่สองง่ามของเขาอย่างหน้าไม่อาย
แอนนี่สะบัดหน้าหนี ยกแก้วน้ำขึ้นดื่มอีกครั้งเพื่อกลบอาการสั่น
‘คอยดูเถอะตาแก่เจ้าเล่ห์... ถ้าหนูไปฝึกงาน... หนูจะป่วนให้ปวดหัวจนต้องส่งกลับบ้านเลย!’ เธอคาดโทษในใจ
แต่หารู้ไม่ว่า นั่นคือสิ่งที่อัคราชอบที่สุด... ยิ่งพยศ ยิ่งท้าทาย และเขาก็เตรียมบทเรียนไว้รอรับน้องนักศึกษาฝึกงานคนสวยคนนี้อีกเพียบ... บทเรียนที่จะไม่มีในตำราเรียนเล่มไหนแน่นอน
- Writer
