เถียงกันให้ตาย...ก็ห้ามหัวใจไม่ได้
1859 Words
บรรยากาศภายในคอนโดใจกลางเมืองที่เงียบสงัดจนได้ยินเสียงเครื่องปรับอากาศทำงาน แอนนีนั่งกอดเข่าอยู่บนโซฟาตัวยาว สายตาจ้องมองโทรศัพท์มือถือที่วางนิ่งสนิทอยู่บนโต๊ะกระจก
หลังจากแยกกับท็อปที่หน้าคอนโด เธอก็รีบขึ้นห้องมาทันที คำขู่ของอัครายังดังก้องอยู่ในหัว ยิ่งเห็นข้อความสุดท้ายที่เขาส่งมา
Akara:ส่งโลเคชั่นคอนโดให้ป๋าด้วย เรามีเรื่องต้องคุยกัน
มือไม้ของเธอสั่นเทาขณะกดส่งพิกัดที่ตั้งไปให้เขา ใจหนึ่งก็กลัวพายุอารมณ์ของชายแก่ขี้หึง แต่อีกใจหนึ่ง... ลึกๆ แล้วเธอกลับรู้สึกตื่นเต้นอย่างประหลาดที่เห็นเขาเป็นเดือดเป็นร้อนเพราะเธอ
“เฮ้อ...”
แอนนี่ถอนหายใจ พยายามข่มตานอนรอหรือหาอะไรทำเพื่อฆ่าเวลา เธออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนอนแขนยาวขายาวมิดชิดที่สุดเท่าที่จะหาได้ เพื่อไม่ให้เป็นการยั่วยวนเขาเพิ่ม แต่น้ำหอมกลิ่นวานิลลาอ่อนๆ ที่เธอเผลอฉีดพรมลงไปตามจุดชีพจรนั้นกลับทรยศความตั้งใจของเธอ
เวลาผ่านไปนานนับชั่วโมง จากสองทุ่มล่วงเลยเข้าสู่สามทุ่มครึ่ง แอนนี่เริ่มกระสับกระส่าย เดินไปเดินมาในห้อง หรือเขาจะไม่มาแล้ว? หรือเขาแค่ขู่?
ปึง! ปึง! ปึง!
เสียงทุบประตูห้องดังสนั่นหวั่นไหวทำเอาแอนนี่สะดุ้งโหยงจนตัวลอย หัวใจหล่นวูบไปอยู่ที่ตาตุ่ม นี่ไม่ใช่เสียงเคาะตามมารยาท แต่เป็นการทุบด้วยอารมณ์โมโหที่พร้อมจะพังประตูเข้ามา
แอนนี่สูดหายใจเข้าลึกๆ รวบรวมความกล้าเดินไปที่ประตู มองผ่านตาแมวออกไป เห็นร่างสูงใหญ่ของอัครายืนหน้าเครียด เส้นเลือดปูดโปนที่ขมับ เสื้อสูทถูกถอดถือไว้ในมือ เหลือเพียงเชิ้ตขาวที่พับแขนลวกๆ
เธอปลดล็อกและแง้มประตูเปิดออกเพียงนิดเดียว
“ป๋าคะ เบาๆ สิคะ เกรงใจข้างห้อ...”
ปัง!
อัคราไม่รอให้เธอพูดจบ เขาผลักประตูเข้ามาอย่างแรงจนแอนนี่เซถอยหลัง ก่อนจะกระแทกประตูปิดลงและล็อกกลอนทันที เสียงดังสนั่นเหมือนปิดตายทางหนี
“ป๋า! หนูเจ็บนะ!” แอนนี่ลูบแขนตัวเองที่ไปกระแทกกับผนังเมื่อกี้
แต่อัคราดูเหมือนจะไม่สนใจความเจ็บปวดทางกายของเธอในตอนนี้ เขาย่างสามขุมเข้ามาหา แววตาดุดันเหมือนเสือที่กำลังโมโหร้าย กวาดตามองไปรอบห้องเหมือนกำลังหาใครบางคน
“มันกลับไปแล้วใช่มั้ย?” เขาถามเสียงต่ำลอดไรฟัน
“คะ ใครคะ”
“ก็ไอ้เด็กเวรนั่นไง! ไอ้ ‘คนคุย’ ของหนูน่ะ” อัคราตะคอกเสียงดังจนแอนนี่สะดุ้ง “มันขึ้นมาส่งรึเปล่า? หรือแอบกกกันอยู่ในห้องนอน?”
“ป๋าจะบ้าเหรอ!” แอนนี่ตะโกนกลับด้วยความโมโห “ท็อปเขาเป็นสุภาพบุรุษ เขาส่งหนูแค่หน้าตึก ไม่เหมือนป๋าหรอกที่คิดแต่เรื่องพรรค์นั้น!”
“สุภาพบุรุษ เฮ๊อะ...” อัคราแค่นหัวเราะเสียงเหี้ยม เดินต้อนเธอจนแอนนี่ต้องถอยหลังไปชนกับโซฟา “ผู้ชายมันก็เหมือนกันหมดนั่นแหละ! คิดว่ามันพาหนูไปเลี้ยงข้าวเพราะอยากทำบุญรึไง? มันก็หวังจะเคลมหนูทั้งนั้น!”
เขาคว้าต้นแขนทั้งสองข้างของเธอแล้วกระชากเข้ามาหาตัว แรงบีบที่หัวไหล่ทำให้แอนนี่นิ่วหน้าด้วยความเจ็บ
“ทำไม...ไอ้นี่ของป๋ามันไม่ถึงใจเหรอแอนนี่?”
คำถามของเขาบาดลึกและหยาบคาย อัคราก้มหน้าลงมาจ้องตาเธอในระยะประชิด ลมหายใจร้อนผ่าวเป่ารดใบหน้า
“ไม่ทันข้ามวันมีคนคุยแล้วเหรอ” เขาเขย่าตัวเธอเบาๆ “เมื่อเช้ายังนอนกกกันอยู่ ยังนอนครางใต้ร่างป๋า ร้องเรียกชื่อป๋าจนเสียงแหบเสียงแห้ง... ห่างกันไม่กี่ชั่วโมงมีคนคุยใหม่”
แอนนี่เม้มปากแน่น พยายามกลั้นน้ำตาที่เริ่มเอ่อคลอ “ปล่อยหนูนะ...”
“ตอบสิ!” อัคราตะคอกใส่หน้า “หิวมากเหรอ? หรือว่าที่ป๋าจัดให้เมื่อคืนมันยังไม่อิ่ม? ต้องรีบออกไปหาเศษหาเลยข้างนอก...”
สายตาของเขาที่มองมา เต็มไปด้วยความผิดหวัง ความหึงหวง และความดูถูกที่ผสมปนเปกันจนแยกไม่ออก
“ร่านเหรอห้ะ...”
คำพูดเขาหลุดออกมาจากปากของคนที่เธอเพิ่งมอบร่างกายและจิตใจให้เมื่อคืน มันเหมือนตบหน้าฉาดใหญ่ แอนนี่ตัวชาวาบ ความโกรธที่เคยมีมลายหายไป เหลือเพียงความเจ็บปวดที่แล่นพล่านไปทั่วอก
เธอออกแรงผลักอกเขาเต็มแรงจนอัคราเซถอยไปเล็กน้อย
“ป๋าทำไมพูดแบบนี้” แอนนี่ตวาดกลับ เสียงสั่นเครือไปด้วยแรงสะอื้น “ป๋ามีสิทธิ์อะไรมาด่าหนู มีสิทธิ์อะไรมาดูถูกหนูแบบนี้!”
“สิทธิ์ของผัวไง!”
“ผัวเหรอ เหอะ!” แอนนี่หัวเราะทั้งน้ำตา “อย่ามาตลกหน่อยเลย เมื่อเช้าใครกันคะที่บอกว่าเราเป็นแค่ ‘พาร์ตเนอร์’ ใครกันคะที่รีบแต่งตัวออกไปทำงานแล้วไม่หันมาสนใจหนูอ่ะ"
อัคราชะงักไป คำพูดของเขาเองกำลังย้อนกลับมาทิ่มแทง
“เราไม่ได้เป็นอะไรกันนี่นา...” แอนนี่พูดต่อ น้ำตาเม็ดโตไหลพรากอาบแก้ม “เป็นแค่พาร์ตเนอร์... ทำไมป๋าต้องโมโหด้วย ในเมื่อป๋าขีดเส้นความสัมพันธ์ไว้แค่นั้น ป๋าก็ไม่มีสิทธิ์มาก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของหนู!”
เธอยกมือปาดน้ำตาอย่างลวกๆ จ้องหน้าเขาด้วยความน้อยใจ
“นี่มันชีวิตของแอนนี่นะคะ หนูจะคุยกับใคร จะไปกินข้าวกับใคร หรือจะไปนอนกับใคร มันก็เรื่องของหนู! ป๋ามีหน้าที่แค่สอนงานกับนอนกับหนูเวลาที่หนูยอม... แค่นั้น!”
ความเงียบเข้าปกคลุมห้องอีกครั้ง อัครายืนนิ่ง มองเด็กสาวตรงหน้าที่กำลังร้องไห้จนตัวโยน คำพูดตัดพ้อของเธอมันตบหน้าเรียกสติเขาอย่างจัง เขาเพิ่งรู้ตัวว่าความหึงหวงมันทำให้เขาพาลและปากเสียขนาดไหน
แต่ทิฐิของผู้ชายวัยกลางคนมันค้ำคอ เขาไม่อยากยอมรับว่าเขาผิดที่หวงก้าง ทั้งที่ปากบอกว่าไม่ผูกมัด
“แอนนี่...” เสียงของเขาอ่อนลง แต่ยังแข็งกระด้างอยู่บ้าง “แต่หนูทำเกินไป... ป๋าเพิ่งจะ... เราเพิ่งจะมีอะไรกัน หนูควรจะให้เกียรติป๋าบ้าง ไม่ใช่ควงผู้ชายอื่นไปเย้ยต่อหน้าพ่อ ต่อหน้าป๋าแบบนั้น”
“แล้วป๋าล่ะคะ?” แอนนี่สวนทันควัน “ป๋าให้เกียรติหนูมั้ยอ่ะ ด่าหนูว่าร่าน... ทั้งที่หนูแค่ไปกินข้าวแก้เซ็งเพราะป๋าไม่สนใจหนูเลย!”
เธอสะอื้นฮั่ก “หนูน้อยใจ... ป๋ารู้มั้ยว่าหนูน้อยใจ! ป๋าเห็นหนูเป็นแค่ตุ๊กตายางรึไง? พอเสร็จกิจก็วางทิ้งไว้ อยากเล่นเมื่อไหร่ก็มาหา... พอหนูจะมีชีวิตของหนู ป๋าก็มาด่า!”
อัคราถอนหายใจยาวเหยียด ยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเองแรงๆ เขาแพ้น้ำตา... โดยเฉพาะน้ำตาที่เกิดจากความงี่เง่าของเขาเอง
เขาก้าวเข้าไปหาเธออีกครั้ง แต่แอนนี่กลับถอยหนีด้วยความหวาดระแวง
“อย่าเข้ามานะ... กลับไปเลย หนูไม่อยากเห็นหน้าป๋า”
“ไม่กลับ” อัคราตอบเสียงแข็ง ดึงดันเดินเข้าไปประชิดตัว รวบร่างบางที่กำลังดิ้นรนเข้ามากอดไว้แน่น
“ปล่อย! คนใจร้าย! ปล่อยหนู!” แอนนี่ทุบตีอกเขา ระดมกำปั้นใส่ไม่ยั้ง แต่มันไม่ได้ทำให้เขาสะเทือนแม้แต่น้อย
“ตีเลย... ตีให้พอ” อัครากดศีรษะเธอให้ซบลงกับอกกว้าง ลูบผมเธอแรงๆ เพื่อปลอบประโลม “ป๋ามันปากเสีย... ป๋าขอโทษ”
แอนนี่หยุดดิ้นเมื่อได้ยินคำขอโทษ แต่ยังคงสะอื้นไห้อยู่ในอ้อมกอดเขา ความอบอุ่นที่คุ้นเคยทำให้เธออ่อนแอลง
“คำว่าร่าน... ป๋าขอถอนคำพูด” อัครากระซิบชิดเรือนผมหอม “ป๋าแค่โกรธ... โกรธจนหน้ามืดตอนเห็นมันมองหนู ตอนเห็นหนูยิ้มให้มัน... ป๋าหวง เข้าใจไหมว่าป๋าหวง”
“หวงทำไม... เราแค่พาร์ตเนอร์...” แอนนี่ยังคงตัดพ้อเสียงอู้อี้
“ช่างหัวพาร์ตเนอร์สิ!” อัคราสบถ “ป๋าพูดไปงั้นแหละ... เพราะป๋ากลัว... กลัวว่าถ้าผูกมัดหนูมากไป หนูจะเบื่อคนแก่แบบป๋า แล้วหนีไปหาเด็กๆ รุ่นเดียวกัน”
เขาเชยคางเธอขึ้น ใช้นิ้วโป้งเช็ดน้ำตาให้อย่างเบามือ ดวงตาคมเข้มจ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาคู่สวยที่บวมช้ำ
“แต่วันนี้ป๋ารู้แล้ว... ว่าป๋าทนไม่ได้” เขาพูดเสียงหนักแน่น “ป๋าทนไม่ได้ที่จะเห็นหนูเป็นของคนอื่น... แม้แต่แค่รอยยิ้ม ป๋าก็ไม่อยากแบ่งให้ใคร”
“คนแก่เอาแต่ใจ...” แอนนี่ว่าเสียงสั่น “แล้วจะเอายังไงคะ? จะให้หนูทำยังไง?”
“เลิกยุ่งกับมัน” อัคราสั่งเสียงเข้ม “บล็อกไลน์ ลบเบอร์ เลิกยุ่งกับผู้ชายทุกคน... หนูเป็นของป๋า แอนนี่... เป็นของป๋าคนเดียว”
“เผด็จการ...”
“ใช่... ป๋าเผด็จการ” เขายอมรับหน้าด้านๆ “และตอนนี้... ป๋าก็อยากจะลงโทษเด็กดื้อ ที่บังอาจทำให้ป๋าคลั่งจนต้องขับรถมาหาถึงที่นี่”
แอนนี่มองค้อนเขา “ลงโทษอะไรอีก? ด่าจนพอใจแล้วยังไม่จบเหรอ?”
“จบเรื่องด่า... แต่ยังไม่จบเรื่อง ‘เคลียร์’”
อัครายิ้มมุมปาก สายตาเริ่มเปลี่ยนจากความโกรธเป็นความปรารถนาที่ลุกโชน เขาไล้สายตามองสำรวจชุดนอนของเธอที่แนบไปกับรูปร่าง
“ชุดนอนมิดชิดจังนะ...” เขาแซว “กลัวป๋าปล้ำเหรอ?”
“ก็รู้นี่คะ...”
“รู้... แต่คิดว่าจะห้ามป๋าได้เหรอ”
มือหนาเลื่อนลงต่ำ บีบขย้ำสะโพกมนผ่านเนื้อผ้าลื่นมือ ดึงร่างเธอให้แนบชิดจนหน้าท้องของเธอสัมผัสได้ถึงความแข็งขึงของบางอย่างที่ตื่นตัวอยู่ภายใต้กางเกงของเขา
“ป๋า...” แอนนี่หน้าแดงก่ำ สัมผัสถึงความต้องการของเขาได้ชัดเจน “เราเพิ่งทะเลาะกันนะ...”
“ทะเลาะกัน... จบด้วยเซ็กส์... ดีที่สุดแล้ว”
อัคราก้มลงฉกชิงริมฝีปากอิ่ม บดขยี้จูบอย่างดูดดื่มเพื่อถ่ายทอดความรู้สึกทั้งหมด ทั้งคำขอโทษ และความต้องการครอบครอง ลิ้นร้อนสอดแทรกเข้าไปกวาดต้อนความหวานอย่างเอาแต่ใจ จนแอนนี่แข้งขาอ่อนระทวยต้องเกาะบ่าเขาไว้แน่น
“อื้อ... ป๋า... อึก...”
เขารวบตัวเธอขึ้นอุ้มจนตัวลอย ขาเรียวตวัดกอดเอวสอบไว้โดยอัตโนมัติ อัคราพาเธอเดินตรงไปยังห้องนอนที่เปิดไฟทิ้งไว้
“คืนนี้... ป๋าจะทำให้หนูลืมชื่อผู้ชายทุกคนบนโลก” เขากระซิบเสียงพร่าขณะวางเธอลงบนเตียงนุ่ม “จะให้หนูจำได้แค่ชื่อป๋า... ร้องเรียกแค่ป๋า... ทั้งคืน”
แอนนี่มองดูเขาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออกทีละเม็ดด้วยหัวใจที่เต้นระรัว ความโกรธเคืองเมื่อครู่มลายหายไปจนหมดสิ้น เหลือเพียงไฟรักที่กำลังจะถูกจุดขึ้นอีกครั้ง เพื่อยืนยันสถานะที่มากกว่า ‘พาร์ตเนอร์’ และลึกซึ้งกว่าคนคุย
- Writer
