เด็กดื้อกับคุณลุงคนโปรด
2013 Words
ปึง!!
เสียงประตูกระแทกปิดดังสนั่นลั่นห้องนอน แอนนี่เหวี่ยงกระเป๋าถือใบหรูลงบนเตียงอย่างไม่ไยดี ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนคว่ำหน้ากับหมอน กรีดร้องระบายอารมณ์ที่อัดอั้นมาตลอดมื้อเที่ยง
“คนบ้า! คนเจ้าเล่ห์! คนแก่บ้าอำนาจ!”
เธอด่าทออัคราสารพัด ทั้งแค้นที่เขาเป็นเพื่อนของพ่อ ทั้งโกรธที่เขาต้อนเธอจนมุมเรื่องฝึกงาน และที่เจ็บใจที่สุดคือ... ร่างกายทรยศของเธอที่ดันร้อนวูบวาบเพียงแค่เขาส่งสายตาโลมเลียมาให้
ความเงียบเข้าครอบงำห้องได้เพียงครู่เดียว เสียงสั่นครืดคราดของโทรศัพท์บนเตียงก็ทำลายมันลงอีกครั้ง
แอนนี่เงยหน้าขึ้น คราบมาสคาร่าเปรอะเปื้อนขอบตาเล็กน้อย เธอคว้าโทรศัพท์มาดู ตั้งใจว่าจะปิดเครื่องหนีโลก แต่ข้อความที่เด้งขึ้นมาบนหน้าจอล็อกกลับทำให้หัวใจที่กำลังเต้นแรงด้วยความโกรธ เปลี่ยนจังหวะไปอย่างสิ้นเชิง
Akara:แอนนี่ของป๋า... เป็นอะไรคะ
Akara:ป๋าขอโทษ... ขอโอกาสให้ป๋าอีกครั้งได้ไหม?
Akara:ออกมาคุยกันหน่อยได้ไหม หื้มมม? ป๋ารออยู่ตรงปากซอย
Akara:แอนนี่มาหาป๋าก่อน เราต้องคุยกันนะ...ที่รัก
คำพูดของเขาเหมือนระเบิดลูกใหญ่ที่ทิ้งลงกลางใจเด็กสาววัยสิบเก้า แอนนีกัดริมฝีปากแน่น อ่านข้อความนั้นซ้ำไปซ้ำมา มือไม้เริ่มสั่น เธอควรจะเมินเขา ควรจะปล่อยให้เขารอเก้อให้สาสมกับที่ทิ้งเธอไปสองวัน
แต่ภาพของอัคราในชุดสูทสีน้ำเงินเข้ม ใบหน้าที่ดูสำนึกผิด (หรือแกล้งทำก็ไม่รู้) ลอยเข้ามาในหัว ผสมกับความอยากรู้อยากเห็น และแรงดึงดูดมหาศาลที่เธอปฏิเสธไม่ได้
“ฮึ่ย! ก็ได้... จะออกไปด่าให้สำนึกเลย!”
เธอหาข้ออ้างให้ตัวเอง ลุกขึ้นไปส่องกระจก จัดผมเผ้าที่ยุ่งเหยิงให้เข้าที่ เช็ดคราบน้ำตาออก เติมลิปสติกสีพีชเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ ย่องออกจากห้องนอน เดินผ่านห้องทำงานของพ่อที่ไฟยังเปิดอยู่ แอนนี่กลั้นหายใจ เดินลงบันไดอย่างเงียบเชียบราวกับแมวขโมย
บรรยากาศยามค่ำคืนของหมู่บ้านหรูเงียบสงบ มีเพียงเสียงจิ้งหรีดเรไร แอนนี่เดินกอดอกฝ่าลมหนาวอ่อนๆ ออกมาที่ปากซอย ใจเต้นระรัวทุกย่างก้าว
ที่มุมมืดใต้เงาไม้ใหญ่ รถเบนซ์สีดำจอดดับเครื่องอยู่ แต่ไฟหรี่หน้ายังติดสว่างเหมือนดวงตาของนักล่าที่กำลังซุ่มรอ
ทันทีที่เธอเดินไปถึง ประตูรถฝั่งข้างคนขับก็ปลดล็อกดัง กริ๊ก โดยอัตโนมัติ
แอนนี่สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วกระชากประตูเปิดออก ก่อนจะแทรกตัวเข้าไปนั่ง แล้วปิดประตูดังปัง!
ภายในรถเย็นฉ่ำ กลิ่นหนังแท้ผสมกลิ่นน้ำหอมราคาแพงของอัคราตลบอบอวล มันเป็นกลิ่นที่ทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยและอันตรายในเวลาเดียวกัน
อัครานั่งอยู่ที่เบาะคนขับ เขาถอดเสื้อสูทออกเหลือเพียงเชิ้ตสีขาวที่ปลดกระดุมบนสองเม็ด แขนเสื้อพับขึ้นเผยให้เห็นนาฬิกาเรือนสวย เขาหันมามองเธอ แววตาคมเข้มนั้นดูอ่อนลงกว่าตอนอยู่ที่ร้านอาหารมาก
“ป๋านึกว่าหนูจะไม่มาซะแล้ว...” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ
“ใครบอกว่าหนูอยากมา!” แอนนี่กอดอกแน่น เชิดหน้ามองตรงไปข้างหน้า ไม่ยอมสบตาเขา “หนูแค่จะออกมาบอกว่า... เลิกยุ่งกับหนูสักที!”
“แอนนี่...” อัคราเอื้อมมือมาจะจับแขนเธอ แต่เธอสะบัดหนี
“อย่ามาจับ!” เธอหันขวับไปตวาด “สนุกมากเหรอคะ สนุกมากใช่มั้ยที่เห็นหนูเป็นตัวตลก เป็นลูกเพื่อนพ่อแล้วไง หลอกฟันลูกสาวเพื่อนมันตื่นเต้นดีงั้นสิ”
“ป๋าไม่เคยคิดแบบนั้น!” อัคราขึ้นเสียงเล็กน้อย ก่อนจะปรับลงมานุ่มนวล “ฟังป๋านะคะ... เรื่องคืนนั้น ป๋าไม่รู้จริงๆ ว่าหนูเป็นลูกคุณอรรถ ป๋าเห็นแค่ผู้หญิงสวยคนนึงที่ป๋าถูกใจ... ถูกใจมาก”
เขาขยับตัวเข้ามาใกล้ขึ้น บรรยากาศในรถเริ่มอึดอัดด้วยแรงดึงดูด “ส่วนเรื่องที่หายไป... โรงงานป๋ามีปัญหาจริงๆ เครื่องจักรไฟไหม้ ป๋าวิ่งวุ่นจัดการเรื่องความเสียหายสองวันติด แทบไม่ได้นอนเลย โทรศัพท์ป๋ายังแทบไม่ได้จับ”
แอนนี่เม้มปาก ฟังคำแก้ตัวที่ดูสมเหตุสมผล แต่ความน้อยใจมันยังค้ำคอ
“แล้วทำไม... วันนี้เจอกันต้องแกล้งทำเป็นไม่รู้จัก?”
“ก็ดูหนูทำหน้าสิ” อัครายิ้มบางๆ “หนูทำเหมือนจะกินหัวป๋า... ถ้าป๋าบอกพ่อหนูไปตรงๆ ว่า อ้อ ผมเพิ่งนอนกับลูกสาวคุณเมื่อคืนก่อน’ พ่อหนูคงอกแตกตายคาโต๊ะอาหาร”
แอนนี่อดไม่ได้ที่จะหลุดขำพรืดออกมาเล็กน้อยกับความคิดนั่น แต่ก็รีบเก็กขรึมต่อ
“ไม่ต้องมาตลก... แล้วเรื่องฝึกงานล่ะ? มัดมือชกชัดๆ”
“อันนั้นป๋าตั้งใจ...” อัครายอมรับหน้าตาเฉย เขาถือวิสาสะเอื้อมมือไปคว้ามือเล็กของเธอมากุมไว้ คราวนี้แอนนี่ขัดขืนนิดหน่อยแต่ก็ยอมให้เขาจับ
มือหนาอุ่นจัดบีบมือเธอเบาๆ นิ้วหัวแม่มือไล้หลังมือเธอเล่น “เพราะป๋าไม่อยากให้หนูหายไป... ป๋าไม่อยากเป็นแค่ One Night Stand ของหนู ป๋าอยากเจอหนูอีก อยากอยู่ใกล้ๆ... วิธีนี้ดีที่สุดแล้ว”
หัวใจของแอนนี่อ่อนยวบลงเหมือนขี้ผึ้งลนไฟ คำหวานของคนแก่ช่างร้ายกาจ
“ข้ออ้าง...” เธอพึมพำเสียงเบาลงเยอะ “ป๋าก็แค่อยาก... เรื่องอย่างว่า”
“ยอมรับค่ะว่าอยาก...” อัคราดึงมือเธอขึ้นมาจรดริมฝีปาก จูบลงบนหลังมือแผ่วเบา “แต่ป๋าก็ชอบหนูจริงๆ... ชอบความดื้อของหนู ชอบเวลาหนูเถียง... แล้วก็ชอบเวลาหนูครางชื่อป๋า”
“ป๋าคนลามก!” แอนนี่หน้าร้อนวูบ ชักมือกลับแต่ไม่สำเร็จ
“หายโกรธรึยังคะ...ที่รัก” เขาใช้คำนั้นอีกแล้ว สายตาอ้อนวอนแบบผู้ใหญ่ที่ยอมลงให้เด็ก มันทำให้แอนนี่รู้สึกมีอำนาจเหนือเขา
“ยังไม่หายค่ะ...” แอนนี่แกล้งทำเสียงแข็ง “ป๋าทำหนูร้องไห้... หนูเสียใจนะ”
“งั้น...” อัคเอนเบาะคนขับไปด้านหลังเล็กน้อย เพื่อให้มีพื้นที่มากขึ้น “ให้ป๋าไถ่โทษยังไงดี?”
แอนนี่หันมามองหน้าเขาเต็มๆ ตา ความโกรธจางหายไปเกือบหมด เหลือเพียงประกายความซุกซนในดวงตา
“ป๋าต้องตามใจหนู... ทุกอย่าง”
“ได้ครับ... ทุกอย่าง”
“และต้องเลิกแกล้งหนู เลิกทำให้หนูดูโง่”
“สัญญาครับ”
“แล้วก็...” แอนนี่กัดริมฝีปากล่าง มองต่ำลงไปที่ตักของเขา “หนูยังหงุดหงิดอยู่เลย... เมื่อกี้ตอนป๋าส่งข้อความมา... หนูอารมณ์ค้าง”
อัคราเลิกคิ้วสูง รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นที่มุมปาก “อารมณ์ค้าง แสดงว่า... กลับบ้านไปหนูคิดถึงป๋าจน... ช่วยตัวเองเหรอคะ?”
“หยุดพูดนะ!” แอนนี่ฟาดแขนเขาดังเพี๊ยะ “คนหลงตัวเอง! ใครจะไปทำ!”
“หึๆ... ป๋าดูออกนะ”
เขาดึงร่างบางของเธอให้ข้ามคอนโซลกลางมาหา แอนนี่ขยับตัวอย่างว่าง่าย ปีนข้ามมานั่งเกยอยู่บนตักแกร่งของเขาในฝั่งคนขับ พื้นที่แคบๆ ทำให้ร่างกายของทั้งสองแนบชิดกันทุกสัดส่วน
กลิ่นกายสาวหอมกรุ่นปะทะจมูกอัครา แขนเรียวโอบรอบคอเขาไว้โดยอัตโนมัติ ศีรษะทุยซบลงกับไหล่กว้าง
“ป๋าขอโทษนะ...” อัครากระซิบข้างหู พร้อมกับจูบขมับเธอ “ดีกันนะคะเด็กดี”
แอนนี่พยักหน้าหงึกหงักกับไหล่เขา ความอบอุ่นจากอ้อมกอดนี้คือสิ่งที่เธอโหยหามาตลอดสองวัน
“ป๋าห้ามหายไปอีกนะ...” เธอเสียงเครือ “ห้ามทิ้งหนู”
“ไม่ทิ้งค่ะ... จะทิ้งลงได้ไง น่าเอาน... เอ้ย น่ารักขนาดนี้”
แอนนี่หลุดหัวเราะคิกคัก ทุบไหล่เขาเบาๆ “ป่อพูดไม่เพราะ!”
อัคราเชยคางเธอขึ้นมาสบตา บรรยากาศเปลี่ยนจากความซึ้งเป็นความร้อนแรงในชั่วพริบตา ระยะห่างลดลงจนจมูกชนกัน
“หายโกรธแล้ว... งั้นป๋าขอรางวัลปลอบใจหน่อยได้ไหม?”
“รางวัลอะไรคะ?” แอนนี่แกล้งไม่รู้ ทั้งที่ใจเต้นตูมตาม
“ก็รางวัล... ที่ทำให้เด็กดื้อหายหงุดหงิดไงคะ”
ริมฝีปากหนาทาบทับลงมาบนปากอิ่มทันทีโดยไม่รอคำอนุญาต รสจูบของอัคราเต็มไปด้วยความโหยหาและหนักหน่วง ลิ้นร้อนสอดแทรกเข้าไปเกี่ยวพันลิ้นเล็ก ดูดดึงความหวานอย่างตะกละตะกลาม
“อื้อ... ป๋า...”
แอนนี่จูบตอบอย่างไม่ประสาแต่เต็มไปด้วยอารมณ์ มือขยุ้มกลุ่มผมสีดำขลับของเขาแน่น เสียงจูบ จ๊วบจ๊าบ ดังสะท้อนก้องในรถที่เงียบสงัด
มือหนาของอัคราเริ่มไม่อยู่นิ่ง สอดเข้าไปใต้เสื้อยืดตัวโคร่งที่เธอใส่นอน ลูบไล้แผ่นหลังเนียนลื่นมือ ก่อนจะปลดตะขอเสื้อชั้นในออกอย่างชำนาญเพียงมือเดียว
“อ๊ะ... ป๋า... เดี๋ยวคนเห็น...” แอนนี่ผละออกมาเล็กน้อย มองไปรอบๆ รถที่ติดฟิล์มดำมืด
“ฟิล์มมืดค่ะ... ไม่มีใครเห็นหรอก” อัครากระซิบเสียงพร่า “หรือถ้าเห็น... ก็เห็นแค่รถมันเขย่า...”
เขาไม่ปล่อยให้เธอประท้วงต่อ มือใหญ่เลื่อนมาด้านหน้า กอบกุมหน้าอกนุ่มหยุ่นที่เด้งตัวเป็นอิสระ บีบเคล้น ความนุ่มนิ่ม เต็มไม้เต็มมือ
“อ๊า... ซี๊ด... มือป๋าเย็น...” แอนนี่แอ่นอกรับสัมผัส ยอดอกสีชมพูแข็งเป็นไตสู้มือเขา
“แต่นมหนูอุ่น... อุ่นมาก”
อัคราก้มลงซุกไซ้ซอกคอขาว หอมสูดดมกลิ่นสบู่เด็กอ่อนๆ ที่เธอใช้ มันช่างขัดกับความร่านลึกๆ ในตัวเธอที่เขากำลังปลุกปั่น
มืออีกข้างของเขาเลื่อนต่ำลงไปที่เป้ากางเกงขาสั้นที่เธอใส่มา สัมผัสได้ถึงความร้อนระอุที่แผ่ออกมา
“แฉะอีกแล้วเหรอคะ?” เขาถามเย้าแหย่ นิ้วกรีดผ่านรอยตะเข็บกางเกง
“ก็ป๋า... เล้าโลม... อื้อ...” แอนนี่ซบหน้าลงกับไหล่เขา ขาเรียวเสียดสีกันไปมา “หนูคิดถึงของป๋า... นิ้วหนูมันไม่ถึงใจ...”
คำสารภาพซื่อตรงทำให้อัคราคำรามต่ำในลำคอ เขาปรับเอนเบาะลงไปจนสุด ให้กึ่งนั่งกึ่งนอน แล้วรั้งเอวแอนนี่ให้ขยับขึ้นมานั่งคร่อมทับบนตักเขาในท่าล่อแหลม
“ถ้านิ้วไม่ถึงใจ... คืนนี้ก็ลองเกียร์รถดูไหมคะ?” เขาพูดติดตลกแต่แววตาจริงจัง มือปลดซิปกางเกงตัวเองลงแก่นกายที่อัดอั้นมานานดีดผึงออกมาดันกางเกงในจนตุงแน่น
“ป๋าบ้า... ในรถเนี่ยนะ...”
“เปลี่ยนบรรยากาศไงคะ... หรือหนูชอบแบบน่าเบื่อๆ บนเตียง?”
แอนนี่มองหน้าเขาด้วยสายตาท้าทาย เธอยกสะโพกขึ้นเล็กน้อย ถอดกางเกงขาสั้นและชั้นในตัวจิ๋วออกแล้วโยนไปที่เบาะหลังอย่างไม่ไยดี เผยให้เห็นใจกลางความเป็นสาวที่ปริ่มน้ำรอคอย
“หนูไม่ชอบอะไรน่าเบื่อหรอกค่ะ...” เธอกระซิบ แล้วค่อยๆ ขยับตัวถูไถกลีบเนื้อที่ฉ่ำเยิ้ม ลงกับเป้ากางเกงยีนส์ของเขา
อัคราสูดปากดังซี๊ด “แสบนะครับ... ยั่วแบบนี้เดี๋ยวป๋าจับกระแทกคาพวงมาลัยซะหรอก”
“ก็เอาสิคะ...” แอนนี่โน้มหน้าลงไปกัดริมฝีปากล่างของเขาเบาๆ “ป๋าบอกเองนี่... ว่าจะตามใจหนูทุกอย่าง”
“ร้ายนักนะ...”
อัครากระชากกางเกงตัวเองลง งัดเอาท่อนที่เอ็นร้อนผ่าวออกมาสู่อากาศเย็นในรถดุ้นแข็งเขื่องผงาดชูชัน ปลายหัวหยักสีเข้มมีน้ำใสๆ ซึมออกมาเล็กน้อย
“ใส่เข้ามาเลยค่ะ... ที่รัก...” แอนนี่พูดเสียงสั่น “หนูอยากรู้ว่า... ในรถเบนซ์มันจะมันส์กว่าในโรงแรมมั้ย”
- Writer
