“เรื่องเป็นไงรามาน แม่อยากรู้?”
นางกระแซะเข้าไปใกล้ รีบถามจนลืมสนใจอาการบุตรชาย รามานผ่อนลมหายใจ เขารีบขยายเรื่องของอเล็คซานเดอร์ให้มารดาฟัง เพื่อหันเหความสนใจของนางไปจากตัว
กลิ่นอาหารฝีมือมารดาโชยฟุ้ง นรายกถาดที่เต็มไปด้วยจานใส่อาหารหน้าตาน่ากินเข้ามาใกล้
ชายหนุ่มเลี่ยงไปจัดวางบนโต๊ะเล็กๆ มุมห้อง ไม่ได้ให้สาวใช้มาจัดให้ เพราะรู้ว่าเจ้านายต้องการความเป็นส่วนตัว
“เอยัยชยาไปนานจัง แม่โทร. หาดีกว่า”
สาวน้อยสุดรักสุดหวงหายไปนานผิดปกติ นางบ่นลอยๆ ก่อนจะควักโทรศัพท์ส่วนตัวขึ้นมากดโทร. ออก
“ชยาอยู่ไหนลูก? เป็นอะไรมากไหม?”
น้ำเสียงปนความห่วงใย ทำให้หญิงสาวรู้สึกผิด เธอตอบเสียงอ่อยๆ ขณะที่กำลังก้าวขึ้นรถเท็กซี่
“คุณท่าน ชยากลับก่อนนะคะ กระโปรงชยาเปื้อน พอดีมีรอบเดือนน่ะค่ะ” หญิงสาวป้องมือบังโทรศัพท์ กระซิบเสียงอ่อยๆ ตอบ
