มือหนาลูบไล้ใบหน้าสวยเพื่อเช็ดเหงื่อให้เธออย่างแผ่วเบา จายาคงไม่รู้หรอกว่าเมื่อครู่ผมตกใจมากแค่ไหนตอนได้ยินเสียงดังมาจากในห้อง ผมรีบเปิดประตูเข้ามา ภาพที่เห็นเธอนอนฟุบอยู่บนพื้นห้องเย็น ๆ นั่นทำหัวใจผมร้อนรนไปหมด
“เธอจะดื้อกับฉันไปถึงเมื่อไหร่จา อยากเห็นฉันคลั่งตายเพราะเธอนักใช่ไหม”
ผมเดินออกจากห้องจายามานั่งนิ่งที่โซฟาอยู่หลายนาที ในหัวมันประมวลความคิดเยอะแยะไปหมด ทั้งห่วง ทั้งหงุดหงิด ไม่รู้จะรับมือกับความดื้อรั้นของจายายังไงดี
โอเค ผมยอมรับว่าเรื่องเมื่อคืนนี้ผมทำเกินไป ผมไม่ควรทำกับจายาแบบนั้น แต่ตอนนั้นผมโกรธจนหน้ามืดไปหมด สติผมดับไปตั้งแต่เห็นเธอยื่นมือไปรับดอกไม้จากไอ้เวรนั่นแล้ว แถมเธอยังยิ้มให้มันด้วย
รอยยิ้มของเธอคือสิ่งที่ผมหวงแหนที่สุด แล้วไอ้เวรนั่นมันเป็นใคร มันมีสิทธิ์อะไรถึงได้รับรอยยิ้มนั้นจากเธอ
จายาเป็นของผมนะ เธอเป็นของผมคนเดียว
“เหมี๊ยว…” เสียงร้องเบา ๆ ดังมาจากป
