“จะไปเรียนแล้วเหรอ”
ฉันหยุดชะงักฝีเท้า หันมองเก้าทัพที่นั่งกอดอกอยู่ตรงโต๊ะอาหาร มองนาฬิกาบอกเวลาสิบโมง ทำไมเขายังอยู่ห้องล่ะ ฉันนึกว่าเขาไปเรียนแล้วซะอีก
“อืม จามีเรียนสิบเอ็ดโมง” จริง ๆ ต่อให้ฉันไม่บอก เขาก็รู้เวลาเรียนฉันอยู่แล้วแหละ เก้าทัพรู้ทุกเรื่องที่เกี่ยวกับฉันอยู่แล้ว
“มานั่งนี่ กินข้าวก่อนค่อยไป” เขาสั่งทางสายตา
“จาไม่หิว” ฉันทำท่าจะเดินไปทางประตู
“ไม่หิวก็ต้องกิน อย่าดื้อนะจา”
“…” ฉันหยุดเดิน หันกลับมาจ้องหน้าเก้าทัพ เขาคิดจะบังคับฉันอีกแล้วเหรอ เมื่อไหร่จะเลิกทำแบบนี้สักที
“มากินก่อน มีเรื่องจะคุยด้วย” น้ำเสียงเขาอ่อนลง คล้ายกับรู้ความคิดฉัน พอเขามีท่าทีเปลี่ยนไป ฉันก็เริ่มลังเล “ไม่สายหรอก เดี๋ยวฉันไปส่ง”
“ไม่ต้อง จาไปเองได้” ฉันตอบทันควัน แต่ก็ยอมเดินกลับมานั่งที่โต๊ะ เก้าทัพทำอาหารเช้าแบบอเมริกัน อาหารเพิ่มน้ำหนักอีกสินะ “ว่าแต่ทำไมพี่ยังไม่ไปเรียนล่ะ วันนี้พี่มีเร
