พลั่ก
ผมผลักร่างบางไปทางเตียงนอนของเธอ จายาทิ้งตัวนั่งลงโดยไม่พูดอะไร แน่ล่ะ… เธอรู้สถานการณ์ดีว่าตอนนี้ไม่ควรจะขัดขืนน่าจะดีกว่า เพราะผมกำลังโกรธแบบโคตรมาก!
ย้อนกลับไปเมื่อตอนหัวค่ำ หลังทานอาหารเสร็จ จายาขอตัวเข้านอนเร็วกว่าปกติ เธอบอกว่ารู้สึกเพลีย ๆ ผมก็ไม่ได้คิดอะไร ปล่อยให้เธอเข้านอนตามต้องการ ตัวผมเองก็หมกตัวอยู่ในห้อง ตัดเย็บชุดบนหุ่นไปเรื่อย ๆ กระทั่งเวลาล่วงเลยไปเกือบสี่ทุ่ม ผมเริ่มรู้สึกเป็นห่วงเธอขึ้นมา
จายาไม่เหมือนคนทั่วไป เวลาป่วยเธอมักจะป่วยหนักกว่าคนอื่น ผมเป็นห่วงจึงแอบเข้าไปในห้องนอนเธอเงียบ ๆ ตั้งใจจะเช็คดูสักหน่อยว่าเธอไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า ทว่าเปิดประตูห้องเข้าไปกลับพบเพียงความว่างเปล่า
ณ ตอนนั้น… เลือดในกายผมเดือดพล่านไปหมด
จายาโกหกผมอีกแล้ว…
ผมเกลียดคนโกหกที่สุด ผมจึงไม่คบเพื่อน ไม่คิดจะสนิทกับใคร ไม่อยากสุงสิงกับใคร ผมคิดแค่ว่าชีวิตนี้มีแค่จายาคนเดียวก็พอ ผมไ
