EP.21 - คลั่ง

1008 Words

ตอนนี้ผมกำลังโกรธมาก ไม่สิ เรียกว่าคลั่งเลยดีกว่า! พลั่ก! พลั่ก! พลั่ก! รองเท้าราคาแพงกระแทกลงบนมือน่ารังเกียจบนพื้นซ้ำ ๆ แม้ว่า รปภ. ของคอนโดจะพยายามเข้ามาห้ามก็ตาม ขอผมกระทืบมือมันให้แหลกอีกสักรอบสองรอบเหอะ เอาให้สาสมกับที่มันกล้าใช้มือสกปรกนั่นแตะต้องจายา “พอเถอะครับคุณเก้าทัพ ที่เหลือพวกผมจะจัดการส่งตำรวจให้ครับ” รปภ. คนหนึ่งเข้ามาดึงไหล่ผมไว้ ถ้าไม่ติดว่าในวงแขนผมอุ้มร่างเล็กอยู่ละก็ เจอผมสะบัดร่วงไปแล้ว ทำงานบกพร่องปล่อยให้ไอ้โรคจิตนี่เข้ามาในบริเวณคอนโดง่าย ๆ แล้วยังจะมีหน้ามาห้ามผมอีก “ลากมันออกไปให้พ้นหน้า!” ผมตะโกนเสียงดัง แววตาดุดันจ้องเขม็งไปที่ไอ้โรคจิตนั่น มันสลบไปตั้งแต่ผมเตะก้านคอมันครั้งแรกแล้ว แต่ยังไม่สาแก่ใจผมเลยกระทืบมันซ้ำไปอีกหลายที รปภ. สองคนช่วยกันลากมันออกไปจากหน้าผม สภาพมันสะบักสะบอมสาหัส ผมหันกลับมาสนใจร่างเล็กในวงแขนตัวเองอีกครั้ง ใบหน้าสวยหวานชื้นเหงื่อไปหมด เธอหอบหายใจแรง ๆ คล้ายอยู่ในอาการหวาดกลัวแม้ว่าจะหมดสติไปแล้วก็ตาม “ดื้อจนได้เรื่อง!” ผมอดสบถใส่จายาไม่ได้จริง ๆ ยิ่งนึกยิ่งโมโห อยากจะเขย่าตัวเธอแรง ๆ แล้วบ่นให้หายหงุดหงิด ทำไมถึงยิ่งโตยิ่งดื้อนักวะ! กริ๊ก… ผมพาจายาเข้ามาในคอนโด วางร่างเล็กลงบนเตียงนอนนุ่ม ถอยตัวออกห่าง หลุบตามองหัวเข่าเนียนที่บัดนี้เปรอะเปื้อนคราบเลือดไปหมด ไอ้เวรนั่น… ผมอยากจะกลับไปกระทืบหน้ามันอีกสักรอบ กล้าดียังไงถึงมาทำให้จายาเป็นแผลแบบนี้วะ ตั้งแต่เล็กจนโตผมดูแลเธออย่างดีไม่ให้มีแม้แต่รอยขีดข่วนด้วยซ้ำ แล้วดูดิ พอห่างสายตาผมแค่ไม่กี่วันก็ได้แผลมาเลย มันน่าโมโหจริง ๆ! กล่องพยาบาลกับกะละมังใส่ผ้าชุบน้ำวางลงบนโต๊ะหัวเตียง ผมค่อย ๆ บรรจงใช้ผ้าเช็ดคราบฝุ่นออกจากเรียวขาทั้งสองข้าง ก่อนจะตามด้วยแอลกฮอล์ทำความสะอาดแผล จายาขยับตัวน้อย ๆ ราวกับรู้สึกเจ็บปวด ผมจึงเบามือลง ค่อย ๆ ทำแผลให้เธอ หลังจากทำแผลเสร็จ ผมเปลี่ยนผ้าชุบน้ำมาเช็ดใบหน้าสวย คิ้วบางขมวดหน่อย ๆ คล้ายรำคาญใจ ก่อนจะคลายออกเปลี่ยนเป็นหลับตาพริ้มแทน ผมลอบยิ้ม ความหงุดหงิดคราแรกค่อย ๆ จางหายไป ดวงตาคมจับจ้องมองคนตัวเล็กไม่วางตา ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ… จายาโตเป็นสาวขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน… ที่ผ่านมาผมมองว่าเธอน่ารักเหมือนตุ๊กตามาตลอด คิดว่าเธอยังเป็นเด็กอยู่เสมอ จนกระทั่งเมื่อหลายวันก่อนที่ผมเผลอตัว… จูบเธออีกครั้ง ความรู้สึกของผมตอนนั้นมันอธิบายไม่ถูก จากตอนแรกที่รู้สึกหวงเธออยู่แล้ว มันกลับหวงมากกว่าเดิมนับร้อยนับพันเท่า ผมอยากจะผูกมัดเธอมากกว่าเดิม อยากจะครอบครอง อยากเป็นเจ้าของเธอคนเดียว นั่นเป็นความรู้สึกที่รุนแรงขึ้นหลังจากจูบเธอครั้งนั้น แต่ว่า… ผมรู้ดีว่าจายาไม่ได้ต้องการแบบนั้น เธออยากเป็นอิสระ อยากไปจากผม เพราะแบบนั้นเธอถึงแข็งกร้าวและดื้อรั้นกับผมทุกทาง และถ้าผมยังฝืนควบคุมเธอ เธอจะยิ่งเตลิดไปไกลจากผมกว่าเดิม ทางเดียวที่ผมทำได้ก็คือ… ปล่อยจายาไป แต่อย่าเข้าใจผิด… ผมไม่ได้คิดจะปล่อยเธอไปจริง ๆ หรอก ผมก็แค่ปล่อยให้เธอได้ใช้ชีวิตคนเดียวอย่างสบายใจไปสักพัก โดยที่ผมยังคอยตามดูเธออยู่ห่าง ๆ ไม่ให้เธอรู้ตัว และใช่ เรื่องคอนโดนี่ก็เหมือนกัน ผมเป็นคนยื่นข้อเสนอกับพ่อแม่ของจายาเอง ผมเป็นคนขอให้จายามาอยู่ที่นี่ และรับปากว่าจะดูแลจายาอย่างดี ซึ่งแน่นอนว่าผมขอร้องไม่ให้พวกท่านบอกเรื่องนี้กับจายาด้วย เพราะถ้าเธอรู้ว่าเรื่องทั้งหมดเป็นฝีมือผม เธอต้องไม่ยอมย้ายมาง่าย ๆ แน่ ผมจึงรอ… รอเวลาที่เหมาะสม “เออ มีเรื่องนิดหน่อย ฝากมึงจัดการกับทีม รปภ. ให้ที” ผมต่อสายหาใครคนหนึ่ง ออกคำสั่งทันทีที่มันกดรับ [เรื่องไรวะ แล้วทีม รปภ. เกี่ยวไร?] “ปล่อยหนูสกปรกลอดเข้ามาจนเกือบจะเกิดเรื่อง มึงควรเอาไว้ไหม?” ผมคาบบุหรี่จุดสูบ ก่อนพ่นควันออกมา ปลายสายเงียบไปพักหนึ่งก่อนตอบ [เออ เดี๋ยวจัดการให้] มันทำท่าจะวางสาย แต่ผมเรียกไว้ก่อน “เดี๋ยวไอ้สิบ” [ว่า?] “วันก่อนมึงเจอจาที่ผับใช่ไหม?” ควันสีขาวถูกพ่นออกมา ขณะเหลือบมองผ่านบานประตูกระจกระเบียงไปทางร่างบางบนเตียง [ฮึ… แสนรู้] ไอ้สิบทิศ มันคือลูกพี่ลูกน้องของผม มันเป็นลูกชายลุงสิงห์คำรามกับน้าสายซอ เออ… จะอธิบายยังไงดีวะ คือพ่อมันเป็นพี่ชายพ่อผม ส่วนแม่มันเป็นน้องสาวแม่ผมน่ะ คือพ่อแม่ของผมกับมันเป็นพี่น้องกัน หรือพูดง่าย ๆ ก็คือ พี่ได้น้อง น้องได้พี่ ประมาณนี้มั้ง บางทีผมก็สับสนกับครอบครัวพ่อแม่ผมนะ อลเวงอลหม่านไปหมด แต่ช่างเหอะ ข้ามเรื่องมันไปก่อน “เดี๋ยวนี้ทำมึนนะมึงน่ะ อย่าให้ถึงทีกูนะ” ผมเค้นเสียงใส่ นึกเคืองมันที่ไม่รายงานผมเหมือนทุกที ไม่งั้นคืนนั้นผมคงไม่โมโหจายาจนหน้ามืดขนาดนั้นหรอก [ช่วยไม่ได้ว่ะ] “…” [ตุ๊กตาอยากมีความรู้สึก… แม่งน่าสนใจดี]

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more