Yekta
Nişanın ardından İstanbul’a dönmüştük. Buraya dönünce içimdeki sıkıntının biteceğini sanmıştım ama yıllar sonra müştemilattan çıkınca geri dönmek zor gelmişti.
Oğlumu yalnız bırakamazdım. O benim yüzümden bir metre karelik toprağın altında sıkışıp kalırken müştemilata sığamıyorum demeye yüzüm yoktu.
Herkes konuşmadan odalarına dağılmışlardı. Boran konağa dönmemi istese de müştemilata geri dönüp tahta divanda oturarak oğlumun fotoğraflarını seyrettim. “Seni burda bırakıp gitmek istemezdim oğlum ama senin kadar masum bir kızın hayatını kurtarmaya gittim. Yaşasaydın onu severdin,” dedim iç çekerek.
Oğlumun gülen yüzüne bakarken elimi sakallarıma attım. “Bak oğlum, beni bu halimle tanıdın mı? Saçlarımda kısaldı… Eskisi gibiyim ama sadece görünüştü… Ben seni öldürdüm oğlum. Hiçbir
