Zerya
Adana’ya dönerken içim acıyordu. Bu şekilde döneceğimi hiç düşünmemiştim. Benim yüzümden Zerda’nın adı kötüye çıkmıştı. Feyza ablamın kaderini ona yaşatmaya hakkım yoktu. Kendimi düşünürken hiç bu ihtimali düşünmemiştim. Boran, bu defa Zerda olarak tanıtmıştı beni… Ama o da bilemezdi ki…
Miran abim kızgın bir tonda; “Burada kimseye bir şey söylemeyeceksin. Herkesle ben konuşacağım. Sen odandan çıkma,” dedi.
Başımı sallayıp yere baktım. Abimin yüzüne de bakamıyordum. Arabadan indik ve konağın kapısını açtık. İçeri girdiğimizde konak boş gibiydi, sessizlik her yeri kaplamıştı. Ne olduğunu anlayamamıştım.
Hediye Hanım koşarak yanımıza geldi. Gözleri kızarmış, yüzü solgun, ağlamış gibiydi. Ayakta zor duruyordu, elleri titriyordu.
“Bizimkiler nerede?” diye sordu Miran abi.
Hediye
