บทที่ 32
519 Words
บทที่ 32
"เขาเป็นใครกัน" ลู่จงลุกขึ้นได้และมองไปยังร่างที่กำลังกระทืบจ่าฝูงหมาป่าเขาเดียวอยู่ น่าแปลก ลู่จงสัมผัสปราณจากร่างของคนคนนี้ไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียว อีกฝ่ายเหมือนจะใช้พลังกายเพรียวๆ ในการจู่โจม
ในฐานะจอมยุทธ์ นอกจากฝึกฝนพลังปราณ ก็ยังมีกลุ่มคนที่ฝึกฝนกำลังกายเพียงอย่างเดียวเช่นกัน สิ่งนี้เรียก กำลังภายนอก หากลู่จงเดาไม่ผิด คนคนนี้น่าจะเป็นผู้ฝึกฝนกำลังภายนอก อย่างไม่ต้องสงสัย
แน่นอนลู่จงเดาผิด เพราะตรงหน้าเขาคือ มาร
เฉินตงพ่นลมออกจากปาก ขณะมองร่างจ่าฝูงที่นอนตายตรงหน้า เขารู้สึกว่าพลังมันพลุพล่านไปทั่วร่าง และเส้นลมปราณ ในตอนที่โคจรพลังมารจากต้นมารในร่าง
"ท่านจอมยุทธ์ ขอบคุณท่านมากที่ช่วยเหลือพวกเขาไว้" ลู่จงยกมือคาราวะเฉินตงอย่างนอบน้อม ขณะสมาชิกในทีมก็เริ่มช่วยเหลือซึ่งกันและกัน
"เอ้อหยา" เสียงร้องดังขึ้น เป็นศิษย์หญิงคนหนึ่ง เธออุ้มร่างของเอ้อหยาขึ้นมา พบว่าอาการบาดเจ็บของเอ้อหยานั้นหนักมา การคำรามเมื่อครู่ทำให้ร่างของนางปลิวอัดกับต้นไม้ จนกระดูกหัก อวัยวะภายในบอบช้ำ
ลู่จงรีบหยิบเม็ดยาออกมาใส่ในปากของเอ้อหยาทันที เม็ดยาละลายทันทีที่เข้าปาก อาการของเอ้อหยาจึงดีขึ้นเรื่อยๆ
เฉินตงผละจากร่างของหมาป่าก็นึกเสียดาย รีบแบกมันมาตัวหนึ่ง แล้วหายตัวไปทันที
"เจ้ารีบออกมาทำซากอะไรเล่า ไม่อยู่ดูก่อน" ไน่เห่อเห็นแบบนั้นก็อดบ่นออกมาไม่ได้
"ข้าค่อนข้างรู้สึกแปลกๆ ยามเข้าร่วมกลุ่มแบบนั้น การอยู่คนเดียวมันเหมาะกับข้ามากกว่า" เฉินตงตอบ พูดตามตรง ตั้งแต่เกิด เขามีเพียงน้องสาวเท่านั้น พอน้องสาวหายไป เหลือตัวคนเดียว แม้จะมีไน่เห่อ กับผู้อาวุโสที่ตอนนี้ซ่อนตัวผักฟื้นที่ไหนสักแห่ง
จากเหงา เปลีย่นเป็นชินชา และชอบที่จะอยู่ด้วยตัวคนเดียว สำหรับเฉินตอนนี้
ไน่เหอไม่ได้กล่าวอะไร
ลึกเข้าไปในนรกดำ กองไฟถูกก่อขึ้นมา เฉินตงนำหมาป่าที่ถลกหนังและย่างไว้บนกองไฟ นี่คืออาหารของเขาในรอบหลายวัน
แน่นอนมันเพียงพอเติมเต็มกระเพาะอาหารไปแค่ครึ่งเดียวเท่านั้น
"จะว่าไปคนพวกนั้นข้าสัมผัสได้ถึงความแข็งแกร่งภายในพวกเขา แต่ทำไมเวลาสู้ถึงดูแย่ขนาดนั้น" ไน่เห่อกล่าวขณะเช็ดมือด้วยเศษผ้า
"พวกนั้นคงเป็นศิษย์สำนักหรือนิกายสักแห่ง พวกนี้มักจะฝึกฝนในพื้นที่ปิด ทำให้ไม่มีประสบการณ์ต่อสู้จริง ด้วยเหตุนี้ เมื่อฝึกฝนในระดับหนึ่ง จะต้องออกจากนิกาย เพื่อหาประสบการณ์" ไน่เหอบอก
เฉินตงพยักหน้า อย่างเข้าใจ
- Writer
