บทที่ 20
521 Words
บทที่ 20
นอกเมืองเมฆาล่อง
หู่เทียนหยุดนิ่งกลางอากาศ เบื้องหน้าของเขาคือชายชราคนหนึ่ง ผมสีขาวหงอกบนหัว ร่างกายผอมหนังหุ้มกระดูก ทว่าเขาไม่อาจจะประมาทอีกฝ่ายได้เลย ในสายตาของเขา ประหนึ่งมีสัตว์ร้ายกำลังหลับใหลอยู่ตรงหน้า หากเขาเข้าไปใกล้กว่านี้ ไม่เเน่ว่าอาจจะโดนมันตะบปจนตายก็ได้
"เจ้ามาจากที่ใด" เฉินซานวัวหันขวับกลับมาถาม ดวงตาของเขาเปี่ยมด้วยความดุดันสุดจะหยั่ง
"หู่เทียน สำนักเเพทย์" ชายหนุ่มกล่าวออกมาทันที
ในชั่วอึดใจ สัญชาตญานของหู่เทียนพลันระเบิดออกถึงขีดสุด มือของมนุษย์ข้างหนึ่งตะปบเข้าที่กลางอก กระบี่ในมือชักออกทันทีเเละยกขึ้นต้านรับ
ปัง
เเรงปะทะอันหนักหน่วงนี้ส่งร่างของหู่เทียนดิ่งลงพื้นทันที จนเกิดเป็นหลุมหลึก
"ดูจากพลังฝึกปรือ เจ้าคือผู้ที่ถล่มสาขาสำนักเเพทย์เมืองเมฆ่ล่องสินะ" หู่เทียนทะยานออกมาจากหลุมลึกการโจมตีของเฉินซานซัวรุ่นเเรงก็จริง ทว่าร่างกายของหู่เทียน นอกจากเปื้อนฝุ่นดินเเล้ว ก็ไม่ได้รับควาเสียหายใดๆเลย
เฉินซานซัวมองไปยังกระบี่ที่ท่อเเสงสีทองเล็กน้อย เขาเลิกคิ้วขึ้น กล่าวออกมา "เป็นกระบี่ที่ดี น่าเสียดายที่มันช่วยเจ้ามิได้ดอก"
"วาจาช่างโอ้อวดยิ่ง เช่นนั้นจงลิ้มรสของกระบี่ทองดำของข้า!" หู่เทียนระเบิดพลังชี่ออกมาทันที ห้วงอากาศบิดเบื้อนจนพร่าเลือน
สำนึกกระบี่สายหนึ่งปราดมาถึงเบื้องหน้า รุนเเรงเเละโหดเหี้ยม เฉินซายสะบัดสองมือออกไปด้านขาง พลังฟ้าดินรวมกันที่มือขวาเเละซ้าย ก่อนสองฝ่ามือนั้นจะกระปบเข้าด้วยกัน
"ตราพยัคฆ์!"
พลังฟ้าดินเเผ่พุ่งออไปกด้านหน้า ก่อรูปลักษณ์เป็นตราหัวพยัคฆ์เปล่งเสียงคำรามลั่น
โฮกกกกกกก
ตูมมมมม
ทันทีที่ปะทะกันก่อเกิดเเรงระเบิดกึกก้อง เฉินซานซัว ลอยออกมา ในเวลาเดียวกัน คมกระบี่ฟาดฟันใส่หอกคัวนจนหายไป หู่เทียนกระทืบเท้าพุ่งเข้าโจมตีทันที
"กระบี่ดอกเหม่ย รูปเเบบที่หนึ่ง ดอกเหม่ยตูม!" หู่เทียนควบพลังชี่ไว้ในกระบี่เเละฟาดออกไป พลังชี่เเปรเปลี่ยนเป็นดอกตูมของดอกเหม่ยโถมไปด้านหน้าทันที
เฉินซานวัวเเค่นเสียง ฝ่ามือซัดเข้าปะทะ หักล้างกระบวนท่าเเทงของอีกฝ่ายในทันที
หู่เทียนคือศิษย์สายใน ของสำนักเเพทย์ พลังฝึกปรืออยู่ในขั้นเเม่ทัพ เขาคือ หนึ่งในสี่ อัจฉริยะเเห่งยุคของสำนักเเพทย์ที่ถภูกสอนสั่งโดยเจ้าสำนักเเพทย์ ผู้เป็นหนึ่งในปรมจารยกระบี่ ดังนั้นวิชากระบี่ของเขายามใช้ออกจึงรุนเเรงมาก ยิ่งปะทะ ยิ่งรุนเเรงขึ้น ยิ่งใช้ออกยิ่งรุนเเรงกว่าเดิม
- Writer
