บทที่ 28
320 Words
บทที่ 28
ทันใดที่ภาพหยินหยางของเต๋า ร่างมารเสมือนได้รับการยั่วยุ พลังมารสีดำทะลักไหลบาเข้าไปยังเส้นลมปราณ
ขณะเดียวกัน ภาพหยินหยางก็หมุนวนอย่างบ้คลั่ง ส่งพลังขาวดำไปยังเส้นลมปราณเช่นกัน พลังสองสายปะะทะกัน
ไม่มีเสียงใดๆ เกิดขึ้นด้านนอก ทว่าภายในร่างหาย เฉินตงครางออกมาอย่างเจ็บปวด ทั่วร่างสั่นสะท้าน เส้นลมปราณบ่วมเป่ง ราวกับจะระเบิด เดิมผิวสีขาวซีด ทว่าบัดนี้ผิวเเดงขึ้นราวกับถูกสุมไฟไว้ในร่างกายยังไงยังงั้นเลย
เเต่นับว่ามีข้อดีอยู่ ด้วยความเจ็บปวดทรมานอย่างสาหัสสากัน ทำให้เฉินตงกลับมาครอบครองร่างของเขาดังเดิม ในเวลาเดียวกันก็อดกลั้นความเจ็บปวด ลูมลมหายใจเข้าออกอย่างหนักหน่วง
พลังขาวดำคล้ายกับด้อยกว่า ถูกผลัดดันออกจากเส้นลมปราณ ขณะเดียวกันพลังชั่วร้ายของร่างมารก็กัดกินจิตใจของเฉินตงอีกครั้ง
'ร่างมารนี้ พลังชั่วร้ายสูงเหมือนเกิน' เฉินตงกัดฟันเเทบเเตก อดกลันเอาไว้ คิดหาหนทางสำหรับร่างวิเศษทั้งสองนี้
หวนนึกถึงร่างหยินหยาง มันมีพลังในการสยบความชั่วร้ายมิใช่หรือ เหตุใดจึงพ่ายเเม้ให้กับร่างมารเล่า เฉินตงขมวดคิด ขณะเดียวกัน พลังมารก็ครอบครองพืนที่ในเส้นลมปราณทั่วร่างของเขาไป9ใน10ส่วน เหลือเพียง 1 ส่วน ที่พลังหยินหยางกำลังขว้างกั้นเอาไว้
'ไม่ได้ มัวรอเเบบนี้ สติกับจิตใจข้าคงโดนร่างมารนี้ครอบครอง ต้องใช้พลังของร่างหยินหยาง!' เฉินตงกัดฟันเเน่นเเละเรียกพลังของร่างหยินหยางออกมา คราวนี้มันไม่ได้ปรากฏขึ้นดเพื่อต่อต้านร่างมาร เเต่ถูกเรียกออกมาเต็มที่
- Writer
