EMPEROR's PATH เส้นทางจักรพรรดิ

บทที่ 21

บทที่ 21

เฉินซานซัวเลิกคิ้ว โคจรพลังชี่ในรางกายไปที่หมัด จากนั้นโถมชกออกไปรัวๆ ปะทะกับคมกระบี่ที่ทิ่มเเทงย้ำจุดเดียวออกมาเป็นร้อยครั้ง

คลื่นพลังสะท้อนออกไปรอบทิศทาง ทำให้บ้างเกิดระเบิด บ้างเกิดร่องรอยทะลวงลึกลงไปหลายสิบเมตร กระจายอยู่บริเวณรอบๆ

ทั้งสองทิ้งระยะห่างออกจากกันอีกครั้ง หู่เทียนพ่นลมหายใจออกมา ชายชราตรงหน้าเขา นับว่าเยี่ยมยุทธ์ยิ่ง กระบวนท่าเเรก ดอกเหมยตูม นั่นรุนเเรงจะยังเเทงออกไปรวดเร็ว ทว่าอีกฝ่ายกลับใช้หมักชกหักล้างได้ทั้งหมด นี่นับเป็นอันใด เขาจึงเลือกใช้กระบวนท่าที่ 2

"ดอกเหม่ย บาน!" พลังชี่หลอมรวมกับกระบี่ ก่อนจะชี้ขึ้นฟ้า ดอกเหมยสีชมพู ที่บานสวยงมตระการตาปรากฏขึ้น หู่เทียนโยนกระบี่ไปไปยังดอกเหมยบานนั่น เเละใช้มือของเขาควบคุมมัน บังคับจู่โจมไปยังศัตรู

"ตายให้ฆ่า!"

ดอกเหมยนี้ทรงพลังมาก อีกทั้งยังประดับด้วยกระบี่วิเสา ทำให้มีพลังทำลายล้างของรังสีกระะบี่หลอมรวมมาด้วยกัน

ดอกเหมยบินดฉบไปมา เฉินซานซัวเเม้จะป้องกันได้ ทว่าความเร็วของมันนั้นกลับยากจะตามทันที ไม่ช้าก็โดนโจมตีเข้าที่ขา จนเข่าทรุดลงข้างหนึ่ง ดอกเหมยบานเหนือร่างของเขาเเละทิ้งตัวลง เฉินซานซัว ปลดการบินออกร่วงหล่นลงมา ก่อนจะใช้วิชาบินอีกครั้ง บินหนีการโจมตี

ตูมมมมมม

ดอกเหมยร่วลงพื้น ทำลายล้างป่าโดยรอบจนเกิดหลุมยักษ์ เเละมันก็บินขึ้นมาราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น คราวนี้ดอดกเหมยหดเล้กลงจนเเทบเท่าดอกเหมยในยามปกติ มันพุ่งปราดไปมาราวกับเเมลงวัน รวดเร็ว เด็ดขาด สีร้างบาดเเผลทั่วร่างของเฉินซานซัว เเขนขาอย่างละข้างถูกดอกเหมยสีชมพูที่บัดนี้ย้อมด้วยสีเลือดตัดผ่านจนเฉือนลง เลือดสีเเดงสดไหลริน

เฉินซานซัวดวงตาเริ่มเเดงก่ำ พลันเปล่งเสียงคำรามของพยัคฆ์ออกมา

โฮกกกกกกกกกก

เสียงคำรามนีเซัดมวลอากาศโดยรอบให้ปลิวออกมา ดอกเหมยของหู่เทียนเเม้เเข็งเเกร่ง ทว่ากลับไม่สามารถต้านทานเสีงคำรามนี้ได้เเม้เเต่นิดเดียว มันเเหลกสลายหายไป กระบี่ทองดำกระเด็นกลับมา หู่เทียนรับมันไว้ทันที

เฉินซานซัวถีบตัวพุ่งขึ้นฟ้า พลังชี่ควบเเน่นที่หมัดขวา ก่อรูปเป็นพยัคฆ์ตัวหนึ่งกำลังวิ่งราวกับมันลงจากขุนเขา ซัดลงมาโจมตี

"พยัคฆ์ลงเขา!"

รัสมีของพลัวงนี้ไม่ใช่เล่น หูเทียนเคร่งเครียด เพราะวิชาหมัดนี้เปี่ยมด้วยรีงสีหมัดที่รุนเเรง มันก็เหมือนกับรังสีกระบี่

ดอกเหมยบาน ป้องกัน!

ดอกเหมยพุ่งออกจากตัวของหู่เทียน ขนาดของมันใหญ่มาก จากดอกตูมก็เบ่งบานออก สีชมพูสวยสดงดงาม ทว่าพยัคฆ์ตัวเท่าวัวควายกลับไมใม่สนใจ เปล่งเสียงคำรามเข้าปะทะในทันทีทันใด

ปัง

ครืนกระเเทกส่งหู่เทียน บอมช้ำภายในทันที เขากระอักเลือดออกมาคำโต ส่วนเฉินซานซัวไม่ต่างกันเลย

ชายชรามองมือของตนเอง เเล้วขมวดคิ้วอย่างสงสัย พลังของตนเหมือนจะอ่อนเเอลงกว่าตอนที่ถล่มสำนักเเพทยื นี่คือพลังฝึกตนทดถอยเช่นนั้นหรือ เร็วอย่างนี้เชียว

"ตาเเก่ เจ้าเเน่มาก ฝีมือถึงขนาดนี้ เเต่ว่า จบเเค่นี้ละ" หู่เทียนคำราม เขาตกใจในพลังฝีมือของเฉินซานวัวจนลืมกระทั่งสังเกตศัตรูว่าพลังถดถอยลงไปหนึ่งขั้น เขาระเบิดพลังชี่ออกมา หมายจะสังหารอีกฝ่ายในกระบวนท่าเดียว

"ที่จบนะมันเจ้าต่างหาก เฮ้อ รุ่นเยาว์สมัยนี้ รังเเกคนชรายิ่งนัก" ฝ่ามือของชายชราเหยียดออก พลังชี่ก่อรูปเป้นตราพยัคฆ์อันใหญ่ ขณะเดียวกันพลังฟ้าดินราวกับถูกดูดเข้ามารวมที่ตรานั่น

"ตราพยัคฆ์!" เฉินซานซัวคว้ามันไว้เเละเหวี่ยงโยนไปทางหู่เทียน

หู่เทียนที่เตรียมใช้กระบวนทาที่ 3 พลันถูกตราพยัคฆ์อันนั้นทับลงที่ร่างทันที พลังกดทับนี้หนักราวภูเขาทั้งลูก หู่เทียนดิ่งลงพสุธาอย่างเร็วไว

ก่อนจะถูกทับฝังอยู่ในพื้นดิน

กระนั้นเขาก็ยังไม่ตาย

"ตาเเก่ เจ้าเป็นใคร กล้าดียังไง ถึงได้ทำร้ายศิษย์ของสำนักเเพทย์ ไม่อยากมีชีวิตอยู่เเล้วรึ!!" หู่เทืียนคำรามลั่น

"หุบปากเจ้าเสีย หลานสาวของข้า เฉินหยู ถูกผู้อาวุโสของสำนักเเพทย์พาตัวไป! หึ สำนักเเพทย์ของเจ้ามันเก๋านักหรือ ได้อีกไม่นาน ข้าผู้ชราเเซ่เฉิน จะไปเยี่ยมเยือนถึงที่ ตราพยัคฆ์ ทำลายล้าง!"

ตราพยัคฆ์เปล่งเเสงจ้าทันที ก่อนจะเกิดระเบิดขึ้น ความรุนเเรงนี้ ไม่อาจเทียบเท่าครั้นถล่มสาขาของสำนักเเพทย์ ถึงอย่างนั้นก็เพียงพอให้เกิดระเบิดที่รุนเเรง กรรโชกเข้าต้นไม้ใบหญ้าปลิวว่อนไปทั่วฟ้า

เฉินซานซัวหายไป เหตุที่เขาไม่เค้นคอถาม เพราะพลังฝึกตนของเขาในตอนนี้ มันกำลังถดถอย สิ่งนี้เหมือนกับโรค ตอนรักษาจึงจะหาย หากอยู่นานกว่านี้ เกิดอันใดขึ้นมีเเต่สวรรค์เท่านั้นที่รู้ เฉินซานซัวไม่กล้าเสี่ยง เพราะชีวิตของเขา เป็นของเด็กน้อยสองคน เเละจำต้องหอบสังขารปกป้องคนสองคนให้รอดปลอดภัย สองคนนั่นก็คือ เฉินหยูกับเฉินตง สองฝ่าเเฝดของสกุลเฉิน ด้วยเหตุผลบางอย่าง!

..

เดินทางจนค่ำ เฉินตงก็ปักหลักที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ กลิ่นเนื้ออาชาที่เสียบไม้ยาง หอมกรุ่นไม่น้อย เเต่เพราะไร้เครื่องปรุง รสชาติจึงค่อนข้างจืดชืดไป เเต่เพื่อประทังชีวิค เฉินตงไม่ได้อะไรมากมายกับรสชาติ

นรกดำนี้ บรรยากาศดีมาก ลมเย็นสบายสุดๆ ทว่านรกดำก็คือ สถานที่ที่อันตราย ดังนั้นต่อให้บรรยากาศเช่นนี้ เฉินตงก็ไม่กล้าประสาท เขาพยายามติดต่อกับไน่เหอ เเต่อีกฝ่ายไม่ได้ตอบกลับอันใด เอาเถอะ ยังไม่ถึงหนึ่งวันเลยด้วยซ้ำ อีกฝ่ายบอกจะพัก ไหนเลยพักเสร็จเร็วปานนั่น

ตกดึก ยิ่งเงียบ จนเฉินตงรู้สึกระเเวงขึ้นมา พลันนั้นเอง ณ เนินดินที่มีต้นหญ้าเเชมที่สูงไม่น้อย ที่อยู่ไม่ไกล

ร่างหนึ่งชูคอเห่าหอนท่ามกลางเเสงจันทร์ที่สาดลงมา มันคือหมาป่าตัวหนึ่ง ทว่ามีเขางอกออกมาที่กลางหน้าผาก ด้วยรูปลักษณ์เช่นนี้ ย่อมต้องเป็นอสูร

การต่อสู้เริ่มทันที เพราะว่าเฉินตงอยู่ใต้ลม ขณะที่หมาป่าเเสงจันทร์อยู่เหนือลม มันจึงได้กลิ่นของเขาทันทีที่เข้าใกล้

ดวงตาสีเขียวเพ่งฝ่าความมืดมิด มายังร่างของเฉินตง มันไม่รีรอใดๆ กระโจนเข้าใส่ทันที

กรงเล็บของหมาป่าเเสงจันทร์ตะปบมาเบื้องหน้าในทันที เฉินตงไขว้เเขนเป็นกากยาทขึ้นฉับพลัน

เเรงตบอันหนักหน่วง ทำให้เฉินตงกระเด็นถอนยออกมา เท้าลากกับพื้นหญ้าจนเกิดรอย

เฉินตงส่งเสียงฮึมฮัมออกมา พร้อมกับวาดหมัดออกไป พลังกายเปล่าๆ วัดเข้าจู่โจมหมาป่าเเสงจันทรื มันถอยร่นเพราะพลังหมัดถึงพันห้าร้อยจิน เเต่ก็ไม่ได้รับความเสียงหายมากนัก ทันทีที่ตั้งหลักได้ก็พุ่งเข้ามากัดขย้ำ

ร่างฉากไปอีกทาง เฉินตงหลบการกัดของหมาป่าเเสงจันทร์ได้ด้วยความว่องไว จากนั้นก็ใช้หมัดขวาของเขาโจมตีสวนกลับ

ปัง

หมัดนี้เข้าที่ใบหน้า ส่งใหหมาป่าส่งเสียงร้องครวญครางออกมา เฉินตงไม่ปล่อยให้มันตั้งหลักได้ ระดมโจมตีด้วยหมัดของเขารัวๆ

หมาป่าเเสงจันทร์เหมือนกระสอบทรายให้เขาซ้อมเล่น เฉินตงยิ่งโจมตียิ่งดุดัน ทว่าอสูรย่อมต้องเป็นอสูน เหมือนมันเปล่งเสียงคำรามลั่น เเละปะทะขุมหนึ่ง ผลักร่างของเฉินตงให้ถอยออกมา เเสงจันทร์สาดลงมาบนขนสีเดียวกันกับดวงจันทร์ ทำให้ท่อประกายส่องเเสงขึ้นมา

เฉินตงมองมันเเละขบคิด "หมาป่าเเสงจันทร์ ควมสามารถน่าจะเหมือนกับชื่อของมัน มันสามารถดึงพลังมาจากเเสงจันทร์เพื่อเพิ่มพลังให้กับตนเอง เพราะเเบบนี้นี่มันถึงอยู่ระดับสองดาว"

"โฮกกกกก"

หมาป่าเเสงจันทร์กู่ร้องคำราม พลันนั้นพลังขุมหนึ่งก็ซัดพุ่งตรงมาด้านหน้า เข้าหาเฉินตง

ด้านเฉินตงไม่ยอมตั้งรับด้วยตัวเปล่าๆเเน่นอน ด้วยรางกายของเขาตอนนี้ ต้นอ่อนมารปลดปล่อยพลังมารออกมาเเละไหลเวียนไปทั่วเส้นลมปราณ

ปัง

ร่างกายของเฉินตงเสมือนเเฝงด้วยพลังที่ชั่วช้า เเละโหดร้าย โคจหมุนวนไปทั่วร่างกายของเขา ดวงตาของขึ้นสีเเดงเพียงน้อยนิด นี่คือสภาวะตอนที่เขาใช้พลังมารที่มีเต็มที เเม้เเต่ตอนสู้กับผู้ฝึกตนขั้นนักรบเทียบไม่ได้