บทที่ 41
เฉินตงนั่งขัดสมาธิบนพื้น โคจรพลังมารไปทั่วร่างของเขา อาการบาดเจ็บค่อยๆ ฟื้นฟูอย่างช้าๆ ในส่วนของจิ้งจอกตัวน้อย มันได้ฟื้นฟูตัวเองเรียบร้อย ตอนนี้ว่างๆ จึงนั่งมองกองไฟที่มีเปลวเพลิงสีดำลุกไหม้อย่างประหลาดใจ
เสาไม้ป้ายหลุมศพที่วางไว้ พลันเปล่งแสง จิ้งจอกตัวน้อยขนลุกชัน มันยืนขึ้น ก่อนจะมองไปยังร่างที่ลอยออกมาจากเสาไม้
"โอ้ นี่มันอะไรละเนี่ย ทำไมเจ้ามาอยู่ที่ตรงนี้" ไน่เหอมองไปยังร่างที่จ้องมองเขาด้วยความสงสัย
"จี้"
จิ้งจอกน้อยสงเสียงตอบ ก่อนเดินวนรอบๆร่างของเฉินตงที่กำลังนั่งสมาธิอยู่ พลางส่ายหางของมันไปมา
"ข้าฟังไม่ออกหรอกว่าเจ้าพูด เอาเป็นว่าเจ้าไม่มีความเป็นศัตรู ดังนั้นข้าจะปล่อยเจ้าไป" ไน่เหอกล่าว พลางมองไปยังเฉินตง และร่างของจิ้งจอกน้อย มองดูดีๆ แล้วรอยเลือดเยอะเหมือนกัน
"โอ้ พวกเจ้าคงผ่านอะไรมาด้วยกันสินะ" ไน่เหอกล่าว เขาไม่ได้ช่วยเฉินตงในการรักษาอาการบาดเจ็บ แต่ปล่อย
