“ตาเพลิง! นี่จะออกไปเลยเหรอลูก” ยิ่งเห็นว่าลูกชายของเธอจูงสายโซ่ของเจ้าหมาป่าตัวใหญ่ออกมาด้วยยุนนาบีก็ยิ่งกังวล เพราะลูกชายของเธอไม่เคยพาเจ้าสองตัวที่ค่อนข้างดุร้ายออกไปไหนง่าย ๆ
“ครับ ที่จริงผมลืมของไว้ที่ภูพันหมอกครับม้า กลัวว่าถ้าทิ้งไว้นานมันอาจจะหายไป” ชายหนุ่มเอ่ย นั่นทำให้คนเป็นมารดาไม่ค่อยเข้าใจนัก ลูกชายของเธอลืมอะไรไว้ที่ภูพันหมอกอย่างนั้นหรือ
“ม้าไม่รู้ว่าลูกชายม้าลืมอะไรไว้ แต่มันต้องสำคัญมากใช่ไหม ถึงทำให้ลูกชายของม้ากระวนกระวายใจได้แบบนี้” ราวกับว่าถ้อยคำมากมายที่อยู่ในใจของเขาถูกมารดาค้นพบไม่มีผิด
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ” พันเพลิงไม่รู้หรอกว่าสิ่งที่ทำให้เขาไม่สามารถข่มตาหลับลงได้คืออะไร ความไม่สบายใจ ความกังวลที่ก่อตัวขึ้นในใจนี่ก็ด้วย เขาอยากจะให้มันไม่เกี่ยวข้องกับเด็กคนนั้น เพราะมันไม่มีประโยชน์อะไรที่จะพาความรู้สึกลงไปเล่นกับเธออีกแล้ว
“สวมนี่ไว้นะ มันเป็นสร้อย
