“นับวันไอ้เพลิงมันยิ่งเหมือนหมาเข้าไปทุกที” กิลล์ว่า
เสียงสวบสาบของอุ้งเท้าใหญ่ที่ย่ำเหยียบไปบนใบไม้แห้งพร้อมทำจมูกฟุดฟิด ทำให้พันเพลิงได้แต่เดินตามเจ้าหนาขนมาเงียบ ๆ ดูเหมือนว่าแบล็คกี้จะเดินวนเวียนอยู่แถวนี้นานกว่าปกติ แต่ไม่ว่าจะมองยังไงพื้นที่ตรงนี้ก็ไม่มีอะไรเลย ท่ามกลางความรกร้างเด็กนั่นอยู่ที่ไหน
“นี่! เจ้าแบล็คกี้มันเดินวนตรงนี้หลายรอบแล้วนะ” แสนซนเอ่ยอย่างนึกสงสัยในพฤติกรรมของเจ้าหมาป่า ก่อนที่พวกเธอจะเห็นว่าเจ้าแบล็คกี้ได้เริ่มตะกุยใบไม้บริเวณนั้นจนกระจัดกระจาย แถมมันยังส่งเสียงเห่าเรียกให้เจ้าไวท์ตี้ลงมาอีกต่างหาก สุดท้ายเจ้าหมาป่าทั้งสองก็ช่วยกันใช้สองขาหน้าคุ้ยใบไม้จนกระจายเป็นวงกว้าง ก่อนที่เสียงของคมเล็บจะเปลี่ยนไป ราวกับว่ามันตะกุยโดนโลหะอย่างนั้นแหละ
“แผ่นเหล็กนี่หว่า ใต้กองใบไม้พวกนี้มีแผ่นเหล็ก” กายเอ่ยด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น แล้วกวาดสายตามองรอบตัวอีกครั้ง ที่นี่หากมองเผ
