เที่ยงคืนกว่า ในความมืดมีแสงสว่างคือไฟจากข้างนอกเล็ดลอดช่องลมประตูเข้ามา ยังมีร่างน้อยๆร่างหนึ่งนั่งไกว่ขาอยู่ตรงขอบเตียง ความสูงของเธอยามเยียดเท้าลงยังไม่ถึงพื้นด้วยซ้ำ
เพียราใช้สายตาคู่สีน้ำตาลอ่อนจดจ่ออยู่กับมีดพกในมือตัวเอง เธอควงมันราวกับเป็นของเล่น และปลดปล่อยจังหวะการหมุนของมีดนั้น คือความคิดในใจ
" ลูกทรพี "
ฉับ!
" ลูกทรพี.."
ฉับ!
" และก็ลูกทรพี..."
เสียงพึมพำเบาๆแต่กึกก้องไปทั้งห้อง เพียราเอ่ยมันออกมาแต่ละครั้งพร้อมแววตาที่แข็งกร้าว
ความทรงจำที่ผ่านค่อยๆคืบคลาน แน่นอนมันเป็นเรื่องปกติ หญิงสาวไม่เคยนอนก่อนตีสองเลยสักครั้ง และมักจะใช้เวลานี้ เคลียร์ระบบประสาทตัวเอง
' อย่าทำลูกนะคะ!'
' เพียรา!! '
เพี๊ยะ!!
ตั้งแต่ฝ่ามือใหญ่นั้นเหวี่ยงมาโดนหน้าเธอจนล้มทั้งยืน ด้วยเหตุผลเพียงแค่เธอซุกซนเอาปากกาไปขีดข่วนชุดราคาแพงของผู้หญิงคนนั้น มันก็ทำให้เธอฝังใจแน่น
ใช่ เธอจำความเจ็บปวดตอน
