กระจกบานใหญ่ในห้องสี่เหลี่ยม มีความกว้างมากพอที่จะบรรจุเฟอร์นิเจอร์ครบครันได้ กำลังส่องใบหน้าเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งยืนเหม่อลอยอยู่
ไม่อยากจะเชื่อ เพียงเวลาเดือนเศษสามารถทำให้เธอเปลี่ยนเป็นคนละคน เธอไม่ได้หมายถึงรูปร่างที่เฟิร์มกระชับดูเป็นสาว แต่หมายถึงความคิดความอ่านที่แตกต่างออกไปมากกว่า
ไม่ว่าวันเวลาจะเดินทางล่วงเลยไปนานแค่ไหน คำถามในหัวก็ยังคงเป็นประโยคเดิมๆเสมอ...และซ้ำๆ
....เพราะอะไรกัน??
เพียราแค่นหัวเราะ ก้มหน้างุน ใช้มือล้วงกระเป๋าเสื้อโค้ดสีดำตัวโปรดที่เธอชอบใส่ เพื่อเรียกความมั่นใจให้กับตัวเอง นึกถึงรูปหน้าที่เคยกลมจิ้มลิ้มแก้มป่อง แววตาไร้ดูเดียงสาเมื่อเดือนก่อนนั่น แล้วหลุดขำ
ณ ตอนนี้มันช่างต่างกันโดยสิ้นเชิง ไม่ใช่แค่ทุกส่วนบนร่างกายที่แข็งแกร่ง ทว่า สภาพจิตใจของเธอก็ด้วย
ถึงแม้บางครั้ง อาจจะมีการฝืนขึ้นมาบ้าง ยามอยู่คนเดียวก็เถอะ
เธอหันซ้ายหันขวามองตัวเองให้ชัดเป็นค
