ความเงียบที่เกิดขึ้นหลังจากนั้น ไม่ใช่เพราะเขาตกใจ แต่มีมากกว่าช็อค มันเป็นความรู้สึกที่ไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้
มีเพียงสีหน้าที่ดูเหม่อลอย และการเดินเข้ามาในห้องด้วยสภาพหมดแรงเท่านั้นที่สื่อได้
และเพราะความเข้มแข็งที่เคยถูกคนตรงหน้าสั่งสอนให้มีมากจนเกินไป ความเสียใจที่ว่ามากสุดแล้ว จึงมีแค่เพียงน้ำตาหยดเดียวที่หล่นลงมาในตอนนี้
มาเฟียหนุ่มยืนมองศพพ่อตนเองคอตก ก่อนจะพยักหน้าให้บอดี้การ์ดที่ไว้ใจได้ช่วยจัดการ ส่วนตัวเขาเดินออกมาจากที่นั่น ด้วยใบหน้าที่ขรึมและนิ่งสุดๆ
เดินไปยังรถคูดัสที่จอดรออยู่ ซึ่งต้องขอบคุณที่ยังไม่ทิ้งเขาไปไหน
" ไปกับกูไหม "
เขาโน้มตัวลงไปถาม ผ่านกระจกที่ถูกเลื่อนลงเพียงเล็กน้อย ของฝั่งด้านคนขับ หลังเดินมาถึง
" ไปไหน? "
ทำครูดัสที่กำลังปรับเบาะนอนอย่างสบายใจเฉิบ ถึงกับสะดุ้ง หรี่ตาขึ้นมามอง
" ไม่น่าถาม"
" ไม่เอาน่า.." พลางสายหน้ายิ้มกว้าง " เราจะไม่หาเร
