ถ้าความรู้สึกของเธอ เปรียบเสมือนเส้นผมในตอนนี้ได้ ก็คงจะดี เพราะมันมีหน้าที่แค่ไม่กี่อย่างในการดำรงชีวิตอยู่ ในขณะคนรอบข้างเห็นเพียงเปลือกนอก ไม่ได้เข้าไปลึกถึงองค์ประกอบข้างใน ทว่า สามารถเห็นถึงความเปลี่ยนแปลงของมันได้เพียงแค่มองเผินๆจากหางตา อย่างเช่น เมื่อก่อนความยาวแค่ระต้นคอ แต่ตอนนี้สามารถรวบมัดเป็นจุกได้แล้ว
ใช่เธออยากเป็นแบบนั้น การพัฒนาที่ไม่ใช่แค่ร่างกายที่แข็งแรง แต่สภาวะจิตใจต้องเหมือนกันด้วย ซึ่งบอกตามตรง ตอนนี้...ช่างยาก!
การจากทะเลทรายมุ่งหน้าสู่มหาสมุทร จึงเต็มไปด้วยความสับสน เท้าที่ก้าวในแต่ละก้าวของเธอ มันช่างฝืนใจเต็มที
โดยเฉพาะตอนขึ้นมายืนอยู่บนเฮลิคอปเตอร์ ...
" กลัวรึเปล่า?"
แมททริกเอ่ยถาม พร้อมยื่นแว่นกันแดดไปให้ เพียรายิ้มมุมปากส่ายหน้า ก่อนรับมันมาสวม
" ใจหนูน่ะไม่ แต่ที่นั่นน่ะ จะน่ากลัวรึเปล่า "
" มันจะน่ากลัวก็ตอนที่เธอแสดงความอ่อนแอออกมาให้คนอื่นเห็น "
