Kanina pa s’ya tulala sa upuan, sa harap ng counter kung saan nagbabayad ng bills dito sa ospital. Pa’nong hindi s’ya matutulala. Eh dinaig pa’ng private sa laki ang dapat n’yang bayaran. Halos ma-iyak na s’ya sa kakatitig sa kapirasong papel na hawak n’ya. Trenta mil, napalatak pa s’ya nang sabihin iyon. Wari’y iniisip kung ilang bilao ba ng gulay at prutas ang dapat n’yang ilako para maka-ipon ng ibabayad sa garapal na ospital na ito. Aba’y kahit umutang yata s’ya sa payb siks ay hindi s’ya makakakuha basta-basta ng ga’nong kalaking halaga. Kung hindi n’ya ibebenta ang lamang loob n’ya. Ay kung bakit ba naman kasi, naturingang pangmahirap na ospital ay tila pangmayaman ang presyo?
Bakit ba kaming mahihirap ay talagang lalo pang pinahihirapan!? Natigil ang mga sintemyento n’ya sa buhay n
