“พอใจยัง” เจบีหันมามองเคที่เพิ่งเดินออกจากห้องนอนที่อยู่ด้านหลังโต๊ะทำงานที่เขานั่งอยู่ด้วยหางตากับท่าทางเบื่อหน่ายก่อนจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่สนใจแถมยังโวยวายใส่เจบีด้วยท่าทางไม่พอใจที่มันไม่เป็นอย่างที่ใจเขาต้องการ
“ไอ้เพื่อนห่า!!! ทำไมมึงไม่พูดกับโซ่สักคำกูได้ยินแต่เสียงไอ้ห่าเจสพูดอยู่คนเดียว”
“แล้ว???”
“ก็ไม่แล้ว แต่มึงทำไม่ถูกไง มึงทำแบบนี้โซ่ก็สงสัยแย่สิวะแสดงให้มันเนียน ๆ หน่อยก็ไม่ได้หรือไง”
“แคร์???”
“ก็แคร์สิวะ ไม่แคร์กูจะมายืนบ่นมึงแบบนี้เหรอวะ” ใช่เขาแคร์ลูกโซ่มากไงถึงลงทุนโดดงานแล้วมาแอบในห้องนอนด้านหลังเพื่อฟังการสัมภาษณ์พูดคุยของไอ้เพื่อนตัวดีกับเธอซึ่งมันก็ทำไม่ถูกใจเขา
“สรุปเขาเป็นเด็กหรือเมียมึงกันแน่”
“เด็กไง”
“แค่เด็กแล้วทำไมมึงถึงเดือดร้อนเกินไป”
“ก็.......” เคอ้ำอึ้งเมื่อได้ยินคำพูดกับสายตาคาดคั้นของเจบีแต่ดูเหมือนโชคของเคยังดีอยู
