“ขอบคุณค่ะ” ลูกโซ่ขอบคุณเคแบบไม่เต็มเสียงนักเพราะตอนนี้เธอกำลังรู้สึกผิดที่ทำให้เขาเสียใจเกิดเรื่องอยู่แบบนี้ จนเธอไม่กล้ามองหน้าหรือสบตาเขา
“โซ่หายไปอยู่ที่ไหน พี่เป็นห่วงมากรู้ไหม”
“เอ่อ......” เคไม่ปล่อยโอกาสที่จะปรับความเข้าใจกับลูกโซ่ให้ผ่านไปโดยไม่ทำอะไรเลย เขาจับมือลูกโซ่ทั้งสองข้างไว้พร้อมกับพูดความในใจออกมาเพื่อให้เธอได้รับรู้
“กลับบ้านเราเถอะนะ พี่รักโซ่พี่อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีโซ่ แค่ที่ผ่านมากไม่กี่วันพี่ก็ทรมานมามากแล้ว”
“โซ่ไม่อยากกลับไปเป็นเด็กเลี้ยงของพี่อีกแล้ว”
“ไม่ใช่!!! โซ่ไม่ใช่เด็กเลี้ยงแต่โซ่เป็นเมีย พี่มันโง่เองที่รู้ตัวช้าทั้งที่รักโซ่มากเพิ่งจะเข้าใจก็ตอนที่โซ่หายไป ให้โอกาสพี่แล้วเรากลับไปเริ่มต้นกันใหม่ได้ไหม ให้อภัยผู้ชายโง่ ๆ ที่รู้ตัวช้าคนนี้ได้ไหม โซ่.......” คำพูดของเคทำให้ลูกโซ่เงยหน้าขึ้นมองหน้าสบตาเขา แล้วเธอก็ได้เห็นแววตาที่สื่อถึงความจริงใจและจริงจังใ
