คุณหนูตัวร้ายกับนายสุดเขตต์

คุณหนูต้นหอม

ตอน คุณหนูต้นหอม

ชุดเดรสเกาะอกคว้านลึกจนเนินเนื้อขาวผ่องล้นอย่างตั้งใจ ‘ต้นหอม’ ลูกสาวสุดรักของวุฒิกร นายห้างเพชรชั้นนำที่สุดของประเทศ เธอเป็นลูกสาวคนเดียว นอกจากความเอาแต่ใจและไม่ยอมใครแล้ว อีกอย่างที่สำคัญสำหรับเธอคือ...ถ้าเธออยากได้อะไรมันต้องเป็นของเธอ

"วันนี้หอมจะเข้าบริษัทด้วย" หญิงสาวยื่นกระเป๋าให้กับ

‘สุดเขตต์’ ชายหนุ่มมาดเท่นักเรียนนอก ซึ่งเป็นการส่งเสียของวุฒิกรบิดาของเธอเอง

สุดเขตต์เป็นลูกชายของแม่นมที่เลี้ยงดูต้นหอมตั้งแต่เด็ก หลังจากแม่ของเธอเสียชีวิต ความสัมพันธ์ที่แนบแน่นจึงเหมือนรักแม่นมดั่งแม่ แต่เธอกลับไม่ชอบสุดเขตต์ที่พ่อตนเองให้ความรักมากกว่า

"ไปวุ่นวายเขาเปล่า ๆ คุณต้นหอมอยู่บ้านเถอะ หรือไปเที่ยวกับเพื่อนจะดีกว่า" คนพูดซึ่งมีอายุมากกว่าพูดไปตามความจริง ขึ้นชื่อว่าคุณหนูต้นหอม ความเอาแต่ใจและชอบก่อเรื่องเป็นที่เลื่องลือ

"หอมจะไป!! หอมบอกว่าจะไป!! ก็ต้องได้ไปสิ!!" คนตัวเล็กบนรองเท้าส้นสูงกว่าสี่นิ้วแว้ดเสียงใส่ เธอไม่ชอบถูกขัดใจ แต่ทำไม

สุดเขตต์ซึ่งเป็นเด็กในบ้านจึงชอบหาเรื่องขัดใจ

"โอเค ๆ เชิญครับ..." ชายหนุ่มรับกระเป๋าแบรนด์หรูที่ถูกส่งมาตอนแรก เขามองหญิงสาวอย่างอ่อนใจ เมื่อเขาไม่สามารถขัดใจเธอได้สักครั้งตั้งแต่เด็กจนโต ต่อให้พยายามแค่ไหนคนที่ชนะก็คือต้นหอม

พูดไปตามเนื้อผ้าเมื่อต้นหอมทำผิดวุฒิกรก็จะตำหนิตามตรง แม้รักลูกสาวมาก แต่เมื่ออยู่กับแม่ของเขาแล้ว ต่อให้ต้นหอมทำผิด

แค่ไหน คนที่ต้องขอโทษก็คือสุดเขตต์เสมอ เพื่อให้ปัญหาจบไปและไม่ทำให้ทุกคนต้องเดือดร้อน สุดเขตต์จึงเป็นฝ่ายโอนอ่อนให้ตลอด

หากไปทำงานคนเดียวสุดเขตต์จะนั่งรถเมล์ไปทำงาน แต่เมื่อคุณหนูต้นหอมแสนเอาแต่ใจจะไปด้วย เขาจึงต้องขับรถของบ้านใหญ่ไป สะดวกสบายกว่าเดิมแต่ไม่สบายใจเหมือนเดิม ข้อนี้เขารู้ดี

ระหว่างทางคุณหนูจอมเอาแต่ใจก็สนอกสนใจกับข้าวของภายใน รวมไปถึงกระเป๋าที่สุดเขตต์ถือไปทำงานทุกวัน คล้ายว่าเธอกำลังสงสัยและอยากรู้อะไรบางอย่าง มือน้อย ๆ จึงเปิดนั่นนี่โดยไม่จำเป็นต้องขอเจ้าของ จะทำอย่างไรได้ เขาทำอะไรเด็กคนนี้ไม่ได้ ทุนเดิมก็ยอมตามใจมาตลอดอยู่แล้วนี่

"หอมขอเล่นโทรศัพท์พี่สุดเขตต์หน่อย" น้ำเสียงออกคำสั่งพร้อมกับแบมือรอรับสิ่งของที่เธอเรียกหา เธอหาจนทั่วแล้วไม่พบในกระเป๋า คิดว่าต้องพกอยู่กับตัวของชายหนุ่มแน่

"โทรศัพท์พี่ไม่มีอะไรน่าสนใจหรอก" พูดโดยไม่ได้หันไปมองคนที่นั่งเบาะข้างคนขับ และสิ่งที่เขาพูดไปก็เป็นความจริง มันไม่มีอะไรน่าสนใจและไม่ได้มีเกมอะไรให้หญิงสาวเล่นด้วย

"หอมจะเล่น เอามาน่า.." ไม่พูดเปล่าหญิงสาวเอี้ยวตัวไปค้นในกระเป๋ากางเกงชายหนุ่ม

สุดเขตต์เบี่ยงหน้าหนีเมื่อเนินเนื้อที่พ้นจากเกาะอกของเธอปรากฏตรงหน้า เนื้อผิวขาวนวลและล่อสายตาใครต่อใครไปทั่ว ด้วยนิสัยเอาแต่ใจจึงไม่มีใครปรามเธอได้ สุดท้ายเขาต้องยอมให้เธอเอาโทรศัพท์ไปแต่โดยดี เพราะไม่อย่างนั้นคงขับรถเข้าข้างทางก่อน

"แค่นี้ต้องให้ใช้กำลังหาเอง มีความลับอะไรที่หอมรู้ไม่ได้ หรือมีสาวที่ซ่อนไว้จากอเมริกา" คนพูดหรี่ตาจ้องมองคนขับรถ เธอไม่ต้องการให้ใครหน้าไหนทั้งนั้นเข้ามาในชีวิตสุดเขตต์ เขาต้องเป็นของเธอ เป็นผู้ชายที่ตามใจเธอคนเดียวเท่านั้น แม้จะขัดใจเธอบ้างแต่

สุดเขตต์คือผู้ชายที่เธอไม่ต้องการยกให้ใคร

"......." ชายหนุ่มเงียบ เขาไม่ยอมรับข้อกล่าวหาแต่ก็ไม่ปฏิเสธ ช่วงเวลาที่เรียนเมืองนอกเขายอมรับว่าเหงาไม่น้อย แต่เมื่อกลับมาก็คงปฏิเสธไม่ได้ว่าเด็กคนนี้ยังวุ่นวายเหมือนเดิม

"อะไรกัน หน้าจอร้าว พ่อให้เป็นถึงผู้บริหาร เงินเดือนไม่พอซื้อโทรศัพท์ใหม่หรือไง และไม่เห็นมีอะไรเลย เกมก็ไม่มี แอปพลิเคชันอะไรก็ไม่มี เรียนนอกแต่พี่หัวโบราณชะมัด" ทั้งที่เธอน่าจะรู้อยู่แล้วก่อนจะเอาโทรศัพท์มา แต่กระนั้นก็ไม่วายอยากจะต่อว่า

"แค่รับสายโทรเข้าโทรออกได้ก็พอแล้ว..."

"........ชิ.."

"อยากรู้อะไรก็ถามพี่เถอะคุณหนูต้นหอม.." ชายหนุ่มพูดอย่างรู้ใจ เขารู้ดีว่าเธอกำลังต้องการอะไรบางอย่าง หรืออยากรู้อะไรบางอย่างที่เกี่ยวกับตนเองแน่นอน "ที่ทำงานคงไม่มีอะไรสนุกให้คุณต้นหอม ถ้าเปลี่ยนใจอยากจะไปเที่ยวก็ยังไม่สายนะครับคุณหนูต้นหอม"

"เลิกเรียกคุณหนูต้นหอมได้ไหม!!!" เธอพูดอย่างหัวเสียพร้อมกับโยนโทรศัพท์เครื่องเล็กของชายหนุ่มไปอยู่ตรงหว่างขาเขา เธอไม่ชอบให้สุดเขตต์ทำท่าทีหมางเมิน ไม่ชอบให้เขาสนใจอะไรนอกจากตัวเธอ และต้องเอาใจแต่เธอคนเดียวเท่านั้น

เธอยอมรับว่าอาจไม่ชอบเขาอยู่บ้างที่เป็นคนโปรดของพ่อ แต่เธอกับสุดเขตต์โตมาด้วยกัน ในความรู้สึก..นอกจากพ่อก็มีเพียงแค่

สุดเขตต์เท่านั้นที่เธอไว้ใจ

"ต่อไปนี้ให้เรียกน้องหอม ถ้าได้ยินว่าพี่เขตต์เรียก..."

"ไม่ได้ครับ มันจะเป็นการตีตนเสมอนาย.."

"แต่หอมสั่งให้เรียก พี่ก็ต้องเรียก ถ้าพี่ไม่เรียกน้องหอม วันนี้พี่ไม่ได้ทำการทำงานแน่.." คนตัวเล็กเริ่มที่จะหาเรื่อง ส่วนคนที่ทำหน้าที่ขับรถเลือกที่จะเงียบ "ไม่ต้องมาเงียบ... และไม่ต้องมาตีหน้าตึงด้วย!!"

ทุกครั้งที่ชายหนุ่มเถียงเธอไม่ได้ก็จะเงียบและตีสีหน้าเรียบใส่เธอ เพื่อให้เธอรู้ว่าเขาไม่พอใจ แต่ถึงเธอจะรู้ว่าเขาไม่พอใจเจ้าตัวก็ไม่ยำเกรง ในหัวของเธอก็ยังมีคำว่าเด็กในบ้านที่เคียงคู่มากับคำว่า..เขาต้องสนใจเธอคนเดียว

"หอมบอกให้เรียก เรียกเดี๋ยวนี้!! ถ้าไม่เรียกจะ"

"ครับ” สุดเขตต์เอ่ยเรียกในทันทีเมื่อคนหาเรื่องเตรียมจะส่งมือมากวนพวงมาลัย คนเอาแต่ใจทำอะไรก็ได้เพื่อให้ได้มาในสิ่งที่ต้องการ “เรียกแล้วครับน้องหอม ดังนั้นนั่งนิ่ง ๆ เข้าใจนะครับ”

“เรียกตั้งแต่แรกก็จบ” คุณหนูต้นหอมยิ้มพอใจในสิ่งที่ต้องการ เธอนั่งกอดอกมองไปยังท้องถนนที่แสนน่าเบื่อ แต่เมื่อได้ก่อกวนเด็กในบ้านอย่างสุดเขตต์เธอก็สบายใจมากขึ้น