1.นางร้ายป้ายแดง (2)
996 Words
“โอ๊ย...ไหนบอกไม่ให้ใครโพสต์อะไร แล้วเรื่องมันไปถึงหูนักข่าวได้ยังไงยะ”
คิตตี้บ่นกระปอดกระแปด หลังเปิดประตูให้เอมิกากับแพรวาผู้จัดการส่วนตัว แพรวายิ้มแหยแล้วปิดประตูทันที ด้วยเพิ่งหาทางหลบนักข่าวที่ชั้นล่างมาได้ และรีบโทรมาหาช่างแต่งหน้าสาวประเภทสองบอกข่าว
“ตอนนี้พี่เปิ้ลกำลังเคลียร์กับนักข่าวอยู่ค่ะ”
โปรดิวเซอร์สาวกำลังจัดการเรื่องค่าใช้จ่าย หลังจากรายงานเรื่องราวกับผู้จัดละครเรียบร้อย ผู้จัดอยากให้นักแสดงสาวพักที่โรงพยาบาลก่อนเพื่อดูอาการ แม้หมอจะบอกว่าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง แต่ก็อนุญาตให้พักที่โรงพยาบาลก่อนได้
และปัทมาก็ต้องรับหน้าเสื่อหลังจากแพรวาที่มาถึงพร้อมกับนักข่าวบันเทิงโทรเตือนล่วงหน้า แล้วพาเอมิกาหลบขึ้นลิฟต์มาก่อน
คนที่นั่งบนเตียงในห้องพิเศษของโรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง เหลือบมองคนมาใหม่แล้วเมินหน้าหนีอย่างไม่สบอารมณ์ เพราะเอมิการีบเข้ามาเกาะข้างเตียงถามด้วยสีหน้าท่าทางเป็นห่วงเป็นใย น้ำตาคลอเบ้าตาคู่งาม
“พี่โบเป็นยังไงบ้างคะ แผลลึกไหมคะ ไอมีขอโทษ”
“ช่างเถอะ”
บราลีบอกปัดอย่างตัดรำคาญ ทว่าคนที่พูดกลับเป็นคิตตี้
“ไม่เป็นอะไรได้ยังไงค้า เย็บตั้งสามเข็ม”
“เจ็บมากเลยสินะคะ”
“ลองเอามีดกรีดตัวเองดูสิ จะได้รู้ว่าเจ็บมากไหม”
นักแสดงสาวรุ่นพี่สวนกลับทันควัน เอมิกาถึงกับหน้าเจื่อน แพรวาจึงรีบไกล่เกลี่ย
“น้องไอมี่เป็นห่วงพี่โบมากเลยนะคะ ออกจากกองมาก็รีบบอกให้แพรวโทรถามพี่เปิ้ลเลยค่ะ ว่ามาโรงพยาบาลอะไร แล้วก็ให้รถรีบตามมาเลย”
“แล้วนักข่าวก็ตามมาด้วย เหมือนได้กลิ่นเลยนะคะ”
คิตตี้พูดเสียงสะบัด แม้ไม่ได้คิดอะไร หากก็เอ่ยจิกกัดตามประสาปากคอเราะราย ด้วยไม่ค่อยถูกชะตากับเอมิกานัก
“ไอมี่ไม่รู้เรื่องนักข่าวนะคะ ไอมี่ไม่ได้โทรคุยกับใครเลย ถามพี่แพรวดูก็ได้ จริงๆ นะคะพี่โบ”
นางเอกน้องใหม่สาวหน้าใสรีบบอกด้วยสีหน้าแววตาแสนซื่อ
บราลีถอนหายใจเสียงดัง เธอเจ็บแผลและพานจะเป็นลมนับแต่เห็นเลือดตัวเอง ยอมรับว่าไม่พอใจเอมิกาที่ทำให้ตนเจ็บตัว ที่สำคัญเธออาจจะมีรอยแผลเป็น นั่นทำให้นักแสดงสาวหงุดหงิดไม่น้อย แต่เจ้าตัวก็ไม่ได้ตั้งใจ ขุ่นเคืองไปก็ต่อว่าตรงๆ ไม่ได้ ทว่าก็นึกรำคาญนางเอกสาวรุ่นน้องจึงพูดอย่างหมดความอดทน
“แหงล่ะ เธอจะกล้าบอกนักข่าวได้ยังไง ในเมื่อฉันเจ็บตัวเพราะเธอ”
“อุ๊ย จริงค้า รู้ถึงหูนักข่าว มีหวังได้เห็นข่าวว่อนโซเชียล นางเอกหน้าใหม่ แทงนางเอกรุ่นพี่ที่ผันตัวมาเป็นนางร้ายเลือดสาด”
คิตตี้กัดแสบๆ คันๆ ด้วยตนชอบพอกับบราลีมากกว่า
เอมิกาทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ แพรวาได้แต่หน้าเจื่อนแล้วเอ่ยแก้เก้อ
“โธ่ เจ๊คิตตี้ก็พูดเกินไป”
“โอ๊ย ไม่เกินไปหรอกย่ะ นักข่าวก็ใส่สีตีไข่เพิ่มทั้งนั้น ถึงจะอ่านสนุก”
“ไอมี่ขอโทษ...”
“พอเถอะ เธอขอโทษก็ลบแผลรอยกรีดไม่ออกหรอก ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้ตั้งใจ จบนะ ฉันปวดหัว อยากกลับไปนอนแล้ว โบขอกลับเลยนะคะเจ๊คิตตี้”
บราลีตัดบทเสียงแข็ง ทำเอาทั้งเอมิกาและแพรวาจ๋อยไปทั้งคู่
“จะดีเหรอคะน้องโบ ไม่รู้ว่านักข่าวกลับไปหรือยัง”
คิตตี้แย้ง ทว่าร่างโปร่งอรชรลุกขึ้นจากเตียง พลางเอ่ยราวไม่แคร์อะไร
“เจอก็ตอบคำถามแค่นั้นเอง กลัวทำไมคะ”
ช่างแต่งหน้าสาวประเภทสองเข้ามาช่วยประคอง ขณะที่เอมิกาหันมองแพรวาด้วยสีหน้ากังวล หากก็รีบตามนักแสดงสาวรุ่นพี่ออกจากห้อง
คิตตี้โทรหาคนขับรถของบราลีให้ขับมารอที่ทางออกประตูเล็ก แล้วทั้งหมดก็หลุดรอดสายตานักข่าวที่รุมล้อมปัทมาซึ่งย้ายมาตอบคำถามด้านนอก ห่างจากหน้าประตูทางเข้าออกมาเพราะไม่ต้องการรบกวนผู้ป่วยที่มาโรงพยาบาล
ร่างโปร่งอรชรนอนยาวมาหลายชั่วโมง นับแต่ช่วงเย็นของเมื่อวานกระทั่งเข้าเวลาสายของวันใหม่ เนื่องจากทานยาแก้ปวดกับแก้อักเสบไปทำให้หลับลึก ทว่ารับรู้ได้ถึงอาการปวดหน่วงที่แขนของตนจึงเริ่มขยับตัว
บราลีค่อยๆ ลุกขึ้น หญิงสาวไม่เคยหลับยาวนานอย่างนี้มาก่อนนับแต่เข้าวงการบันเทิงเมื่อห้าปีที่แล้ว แม้ทำงานแทบทุกวันทว่าหญิงสาวก็มีความสุขและทุ่มเทกับงานทุกงาน แม้ป่วยยังไม่เคยปริปากบ่น
ครั้งนี้นางร้ายคนสวยต้องการถ่ายต่อตามคิวปกติ ทว่าจะมีปัญหาเรื่องแผลของเธอ โปรดิวเซอร์จึงขอปะชุมก่อน ว่าจะสามารถหาฉากที่ชุดไม่ต่อเนื่องมาถ่ายให้เธอใส่เสื้อแขนยาวปกปิด หรืออาจใช้มุมกล้องช่วย
ร่างโปร่งอรชรเดินไปยังห้องน้ำ พร้อมอาการมึนหนักศีรษะ เปิดประตูเข้าไปทั้งที่ดวงตายังปรือเปิดไม่เต็มตา ทว่าสิ่งที่เห็นตรงหน้าทำเอาชะงัก ตาเบิกโพลง เผยอริมฝีปากค้างชั่วอึดใจก่อนจะกรีดร้องออกมา
“กรี๊ดดด!!”
ร่างสูงกำยำมัดกล้ามแน่นเปลือยเปล่าทั้งเนื้อตัวจรดปลายเท้า เปิดประตูกั้นกระจกส่วนอาบน้ำก้าวออกมาในจังหวะเดียวกับที่หญิงสาวเดินเข้ามา และเขาก็นิ่งงันไปเช่นกัน ก่อนจะสะดุ้งโหยง เมื่อมือบางยกขึ้นปิดตาตัวเองหมุนตัวกลับ ปิดประตูดังโครม ชายหนุ่มจึงรีบใช้ผ้าขนหนูที่ถืออยู่ผูกเอวตนเองพลางสบถ
“ฉิบหาย ยัยโบดำ เข้ามาอะไรตอนนี้วะเนี่ย”
======
- Writer
