ทาสรักเมียเด็ก

ทาสรัก (เมียเด็ก) 02 นมเล็กสเปคใคร

ความจริงความปากหมาของเขาฉันก็เริ่มจะชินตั้งแต่มีประจำเดือน ไม่สิ ฉันชินมาตลอดชีวิตต่างหาก เขาไม่เคยมองว่าน้องคนนี้น่ารักเลยสักนิด แต่ก็เอาเถอะความสวยของฉันมันกำลังจะเบ่งบานอีกไม่นาน พี่เตต้องเห็นมันบ้างแหละ ทำปากเเข็งไม่พูด โด่วว~

แต่เอาจริงๆ ตอนนี้ฉันเจ็บๆ ชาๆ ที่ขามากเลยอะ ไม่น่าซนเลย ฉันคงสมองยังไม่งอกอย่างที่พี่เตเคยบอก เขาก็สร้างทางให้เข้าทางประตูดีๆ ทำไมฉันต้องหาเรื่องด้วยการปืนรั้วกำเเพงเข้ามาด้วย อืม -.-

"นั่งนิ่งๆ "เขาหันมาบอกฉัน

"ไม่ต้องบอกก็นิ่ง เจ็บจะตายอยู่แล้ว"ฉันพูด ซนจนได้เรื่องตลอดแหละฉันเนี่ย

"เว่อร์"

"โอ้ยยยย!! พี่เตหนูเจ็บจังเลยค่ะ เจ๊บเจ็บ! "ฉันแกล้งประชดเขาไป ก่อนที่ร่างของฉันถูกวางลงบนโซฟาในบ้านของพี่เต เขาวางฉันลงอย่างเบามือเเต่กลับมองฉันด้วยสายตาที่ไม่พอใจของคนตัวสูง

วันๆ ก็เอาเเต่มองฉันด้วยสายตาเเบบนั้นอยู่ได้ ไม่รู้หรือไงว่าคนที่แอบชอบมันรู้สึกไม่ดี เเต่ช่างเหอะฉันชินมากกว่าจะมาเเคร์สายตาของเขานี่เเล้วล่ะ เพราะฉันมีหน้าทำให้เขามาชอบฉันบ้าง คอยดูเหอะเขาจะต้องหลงฉันจนหัวปลักหัวปลำเเบบฉันบ้างเเหละ ฮึ้ย!

แม่จะเอาให้โงหัวไม่ขึ้นเลย คอยดู๊วววว!!

"ชาบูเป็นไงบ้าง"ฉันถามเขาออกไป ฉันเป็นคนตั้งชื่อให้มันว่าชาบูเพราะว่าฉันเป็นคนชอบกิน หมูกะทะ ชาบู ทำนองนี้ ร้านไหนว่าเด็ด ร้านไหนอร่อยบอกต่อมา มินตราคนนี้จะรีบให้ว่าพี่แฟนในอนาคตอย่างพี่เตพาไปด้วย นี่ขนาดทำบ่นฉันว่ากินเยอะยังตามใจฉันตลอดเลย คนปากเเข็งก็งี้แหละน้าาา

"สบายดี แค่ไม่สบายนิดหน่อย เดี๋ยวก็หาย"

"พี่เตขาาา~"

"อ้อนเอาไร ที่นี่ไม่มีอาหารเม็ดขาย"

"ไอ้พี่บ้า พูดดีกับฉันจะตายหรือไง"ฉันว่าพลางยกมือขึ้นกอดอกอย่างงอนๆ เขาเห็นแล้วแค่นหัวเราะออกมาเบาๆ ราวกับว่าชอบใจที่เห็นฉันเป็นแบบนี้ หัวร้อนนี่ชอบงั้นเหรอ? ประหลาดคน - .-

"ไม่ตายแต่ไม่ชิน"

"ชิ ..พี่เตยังไม่ตอบเลยนะว่ามีเเฟนหรือยัง"ฉันเค้นถามอีกรอบ จะถามจนกว่าจะได้คำตอบที่พอใจ เพราะฉันไม่รู้ว่าที่มหาวิทยาลัยเขาไปเจอใครบ้าง วันๆ เราก็แทบจะไม่ได้เจอกันเลย แต่ถ้าฉันย้ายเข้าไปเรียนแล้วก็ไม่แน่ ใครคนไหนมาตอมพี่เตของฉัน เดี๋ยวโดนดีแน่!

"เอาจริงหรือโกหกเหมือนเรา" ไม่วายจิกกัดฉันนะยะไอ้บ้าพี่เต เขาคุกเข่าลงมือบีบข้อเท้าฉันเบาๆ เเต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ฉันอยากให้เขาทำ ฉันก็เเค่อยากรู้ว่าเขามีเเฟนหรือยัง เจ้าตัวก็ยังจะนั่งอมพะนำปากเเข็งอยู่นั่นเเหละ

"เอาจริง"

"มี.."

"ไม่ได้นะ! "ฉันรีบตวาดเเว้ดขึ้น รู้สึกว่าหัวใจของฉันมันเริ่มเต้นไม่ตรงจังหวะ เเล้วม่านตามันก็สั่นระริก เหมือนฉันจะร้องไห้ออกมาเลยด้วย

"มีหรือไม่มีก็ไม่เกี่ยวกับเรา"

"หา? "

"ก็เเปลว่าไม่มีไงยัยบ๊อง"เขาว่าพลางเอามือมาดันหัวฉันเบาๆ ฉันเม้มริมฝีปากเเน่นเเต่ดวงตาฉันตอนนี้มันกำลังบ่นบอกว่าฉันกำลังมีความสุขมากเลยล่ะ สรุปดราม่าในวันนี้ก็คือว่าพี่เตยังไม่มีเเฟน! ใช่สิเขาจะไปมีเเฟนได้ยังไงในเมื่อฉันจะต้องเป็นเเฟนของเขาคนเดียว

จริงสิ.. ฉันลืมเรื่องสอบติดไปซะสนิทเลย

"พี่เตหนูมีอะไรจะบอกด้วย"

"จะโม้อะไรอีกล่ะ"

"ชิ.."ฉันจิ๊ปากในลำคออย่างไม่พอใจ พี่เตเป็นคนที่ชอบขัดลาภตลอด เวลาที่จะโม้ในเรื่องที่ฉันเก่งบ้างล่ะไม่ได้เลย

"มีอะไรล่ะจะโม้กับพี่.. ว่ามาสิ"เขาวางข้อเท้าฉันลงค่อยๆ ก่อนจะขึ้นมานั่งข้างๆ ฉัน ไม่วายหยิบหนังสือเรียนของเขาขึ้นมาอ่านไปด้วย เป็นนักศึกษาเเพทย์คงจะเรียนหนักน่าดูสินะ เเต่ฉันก็อยากจะเป็นเเบบเขาให้ได้สักวัน ประสบความสำเร็จเเบบพี่เตให้ได้สักวัน บางทีเขาอาจจะหันมามองฉันบ้างก็ได้

"หนูสอบติดคณะเเพทย์เเล้วค่ะ"ฉันพูดเเล้วคลี่รอยยิ้มให้คนข้างๆ ช้าๆ เขาหันมามองฉันตาโตเหมือนกับไม่เชื่อหูตัวเอง เเหงสิใครจะไปเชื่อว่ามินตราคนนี้จะอัจฉริยะขนาดนั้น ต้องขอบคุณผู้ติวอย่างพี่เตชินท์อย่างมากที่ช่วยฉันในการสอบครั้งนี้

ภูมิใจล่ะสิที่ลูกศิษย์คนนี้สอบติดน่ะ! คริคริ!

"ก็ดี"

"ก็ดี? ..งะ งั้นเหรอ"ฉันเอียงคอถามคนตัวสูงที่เอาเเต่จ้องหนังสืออ่านไม่ละสายตา นี่ฉันสอบติดคณะเเพทย์เลยนะ! เขากลับตอบมาว่า ก็ดี? เเค่นั้นเหรอ?

"อ่อ ก็ดี"

"อ่อก็ดี? "ฉันทวนเขาอีกรอบด้วยความหมดอาลัยมากตอนนี้ เพิ่มจากคำว่าก็ดี มีอ่อเข้ามาเสริม รู้สึกว่าประโยคมันเริ่มสมบูรณ์ขึ้นอีกนิดแล้วนะคะ ไอ้พี่บ้าหนิ คือฉันรู้สึกว่าคาดเค้นขอประโยคที่โอเว่อร์ไปก็คงไม่ได้ประโยชน์อะไร นอกจากความหัวร้อนจากการตอบคำถามของเขานี่แหละ วันไหนพูดดีกับฉันบ้าง วันนั้นคงมีปรากฏการณ์หิมะตกที่บ้านเราอะ

"อืมใช่.. เเล้วนี่ยังไม่อาบน้ำหรือไง ชุดนี้ตั้งเเต่เมื่อคืน"เขาบอกพลางชายสายตามองฉัน

"วะ ว่ายังไงนะ"

"ชุดนี้พี่เห็นตั้งเเต่เมื่อคืน"เขาพูดย้ำอีกรอบ ทำให้ฉันต้องรีบก้มมองสำรวจตัวเองเเล้วก็พบว่าตัวเองอยู่ในชุดนอนหมีน้อยที่ใกล้จะเน่าเต็มทีเพราะใส่มาเกือบทั้งอาทิตย์ ไอ้พี่เตบ้าสังเกตุอะไรไม่สังเกตุมาสังเกตุชุดนอนเน่าของฉันเนี่ยนะ!

"พี่เตเเอบมองหนูเปลี่ยนชุดที่ห้องเหรอ! คุณน้าพี่เตโรคจิตค่ะ! "ฉันตะโกนไปทั่วบ้าน ก่อนที่จะโดนมือหนาของเขาอุดปาก กลายเป็นว่าฉันกลับเข้ามาตกอยู่ในอ้อมเเขนเเกร่งอีกครั้ง ฉันได้เเต่กะพริบตาปริบๆ มองเขาด้วยความอาย ไม่ว่าจะเป็นชุดตัวเองหรือเเม้เเต่หน้าตาที่ยังไม่พร้อมออกสู่โลกภายนอกนี่อีก

ฉันควรเช็คสภาพตัวเองก่อนออกจากบ้านด้วยเส้ TT

"อื้อ!! "

"นี่จะเสียงดังทำไม ไม่มีใครอยู่บ้านนอกจากพี่"

"อยะ อย่าบอกนะว่าคิดอะไรไม่ดีอะ!! "

"ก่อนจะโวยวายช่วยมองด้วยเรามีอะไรให้น่ามอง.. หน้าหลังเท่ากันหมดเเบบนี้ พี่ไม่มีอารมณ์หรอก.. วางใจได้"