บทที่ 2 งอน (มีเนื้อหาเรื่องเสือร้ายนายอคิน)

1899 Words

- 10โมงของวันใหม่- มิลินพยายามหยัดกายลุกขึ้นนั่งเธออยากไปเข้าห้องน้ำมากเหลือเกินแต่ใจลางสาวก็เจ็บมาก เพราะคนเห็นแก่ตัวเพิ่งจะยอมปล่อยเธอให้เป็นอิสระ มือเรียวกุมท้องน้อยของตัวเองไว้แน่นด้วยความรู้สึกเจ็บที่มันกำลังถาโถมเข้าใส่ ใบหน้าสวยยู่หน้าลงราวกับจะร้องไห้ออกมา ก่อนที่จะกัดฟันฮึดสู้พยายามหย่อนขาลงข้างเตียง พรึบ! “สกายปล่อย!“ สกายที่กำลังแกล้งหลับแอบนอนมองมิลินดูว่าเธอจะทำอะไร ก่อนที่จะลุกออกจากเตียงแล้วอุ้มมิลินขึ้นในท่าเจ้าสาวพาเดินเข้าห้องน้ำไป ”ทำเก่งเหรอลำพังจะลงจากเตียงยังไม่มีปัญญาเลยมิลิน“ สกายเอ่ยว่าคนในอ้อมแขนกับรอยยิ้มเย้ยหยันตรงมุมปาก ”เพราะใครละ“ มิลินแว๊ดใส่เขาทันที “เพราะเธอดื้อเองมิลิน ไปเที่ยวทำไมไม่บอก คิดว่ามีพ่อพายุแล้วจะรอดเหรอ“ สกายเองก็เดือดมากหลังจากที่รู้ว่ามิลินกับคนอื่นๆพากันหนีเที่ยว ”เป็นเจ้าชีวิตเราตั้งแต่เมื่อไหร่สกาย“ มิลินยังคงไม่คิดยอมเธอเอ่ยถามเขาอย่างเอาเรื่อง ”ไม่ใช่เจ้าชีวิตเขาเรียก ผัว“ สกายบอกคนในอ้อมแขนด้วยความมั่นใจ หากเธอเป็นของเขาแล้วตำแหน่งเดียวที่เขาจะเป็นคือ ผัว เท่านั้น ”ปล่อยเลยนะ“ มิลินดีดดิ้นจะลงให้ได้หลังจากเขาพาเธอมาถึงห้องน้ำ ”เดี๋ยวช่วย“ ”ไม่ต้องแล้วออกไปให้พ้นๆ“ มิลินทนเห็นหน้าเจ้าเล่ห์ของสกายไม่ได้จึงออกปากไล่ให้เขาออกจากห้องน้ำไป แต่มีเหรอที่คนหน้ามึนอย่างสกายจะยอมเขายังยืนอมยิ้มกลิ่มอยู่ในห้องน้ำ “ทำไมงอนเหรอ โดนเอาแค่นี้ถึงกับงอนกันเลย” สกายเอ่ยถามมิลินกดเสียงต่ำและติดดุนิดๆ ผลัก! ปัง! มิลินผลักสกายอย่างแรงจนร่างหนากระเด็นออกมาจากห้องน้ำเพราะเขายืนล้อเลียนเธอจนเผลอลืมระวังไม่วายเธอยังปิดประตูห้องน้ำใส่หน้าเขาดังปัง “เห้ย! เอาใจยากจังวะ” เขาบนพึมพำคนเดียวที่หน้าห้องน้ำโดยที่ไม่รู้เลยว่าคนด้านในเอาแต่กอดเข่าร้องไห้ “เราจะไม่มีวันรักสกาย ฮือ…” มิลินร้องไห้โฮออกมา ก่อนที่เธอจะยกฝ่ามือขึ้นมาเช็ดคราบน้ำตาออกจากแก้มลวกๆ สายน้ำที่เย็นเฉียบรินรดบนร่างกายบอบบางที่แสนเจ็บปวดทั้งภายในจิตใจและใจกลางสาวของเธอ ความบริสุทธิ์ที่เธอเก็บซ่อนมันเอาไว้มานานจนเรียนจบเพื่อหวังไว้ให้กับคนที่เธอคิดจะแต่งงานด้วย ถึงแม้สกายจะแสดงออกชัดเจนว่าชอบเธอแต่เธอก็ยังไม่มั่นใจและไม่เชื่อใจเขา ผ่านไปราวครึ่งชั่วโมงหลังจากอาบน้ำเสร็จมิลินเดินออกมากจากห้องน้ำสีหน้าไม่สู้ดีเท่าไหร่นักเธอเจ็บไปทุกย่างที่ก้าวเดิน พรึบ! ”อือ..ปล่อยนะสกาย ปล่อย!“ มิลินร้องท้วงเสียงดังเมื่อจู่ๆเขาก็เข้ามาอุ้มเธอขึ้นอีกครั้ง ”อย่ามาทำเก่งมิลิน“ ”หยุดได้ไหมสกาย หยุดมาพูดข่มขู่ หยุดมาวางอำนาจใส่กันสักที“ มิลินบอกคนตรงหน้าด้วยความโมโห สกายเห็นอีกคนงอนจนไม่ยอมพูดดีๆกับเขา แขนแกร่งวางร่างบางลงช้าๆแล้วเดินไปหยิบผ้าขนหนูเข้าห้องน้ำเพื่อไปอาบน้ำด้วยเช่นกัน ทว่าในขณะที่มิลินกำลังจะเดินไปแต่งตัว ติ้ง! ติ้ง! เสียงแจ้งเตือนข้อความของเธอดังขึ้น มิลินรีบเดินกลับไปดู ยาย : มิลินวันหยุดกลับมาบ้านไหมลูก มิลิน : กลับค่ะ ยายจะเอาอะไรไหมเดี๋ยวหนูซื้อไปฝาก ยาย : ไม่เอาหรอกแค่มิลินกลับมาก็พอยายคิดถึง มิลิน : แม่ล่ะคะ อยู่ด้วยไหมแม่จะเอาอะไรหรือเปล่า ยาย : ไม่ต้องซื้ออะไรมานะ เดี๋ยวยายทำกับข้าวรอ มิลิน : ค่ะ หนูก็คิดถึงยายกับแม่นะคะ มิลินคือหลานสาวคนเดียวของยายบัวเธอเติบโตมาจากการเลี้ยงดูของผู้เป็นยายและแม่ ทั้งสองค่อนข้างที่จะเป็นห่วงมิลินมากกลัวว่าจะโดนหลอกจากคนไม่จริงใจจนตั้งครรภ์และมีลูกตอนที่ยังไม่พร้อมเหมือนกับแม่ของเธอ ที่โดนผู้เป็นพ่อหลอกให้รัก จนวันหนึ่งมีชีวิตน้อยๆเติบโตขึ้นในท้องของแม่มะลิ หลังจากที่ชายคนนั้นรู้ว่าแม่มะลิท้องเขาก็หนีหายจากเธอไปและไม่เคยติดต่อกลับมาอีกเลยจนวันนี้วันที่มิลินมีอายุ 23 จะ 24 ปีแล้ว เธอเรียนจบมาได้ 1 ปีแล้วแต่ก็ยังสนุกกับการได้ใช้เวลาว่างกับเพื่อนๆอีกทั้งสกายก็ไม่ยอมให้เธอไปทำงานหรือไปไหนเลย แม้แต่ธุรกิจที่บ้านเธอเขาก็ไม่ยอมให้เธอไปทำ แต่ยิ่งนานวันความเบื่อเริ่มคืบคลานเข้ามามิลินคิดอยากจะไปช่วยแม่ดูแลธุรกิจที่บ้าน โดยการย้ายกลับไปอยู่ที่บ้านอย่างถาวร มิลินยืนมองข้อความที่ยายส่งมาด้วยรอยยิ้มถึงแม้ในแต่ละวันเธอจะมีความสุขมากกับเพื่อนแต่ก็อดไม่ได้อยู่ดีที่เธอจะคิดถึงคนรอที่รอเธออยู่ที่บ้านและอีกไม่นานทับทิมก็กำลังจะแต่งงานเธอรอให้เสร็จงานแต่งของเพื่อนแล้วเธอจะได้ย้ายกลับไปอยู่ที่บ้านจริงๆสักที เธอวางมือถือลงบนเตียงนอนเดินไปแต่งตัวเพราะวันนี้มีนัดกับเพื่อนๆที่บ้านใหม่ของเพลิง -ภายในบ้านหลังใหญ่ของเพลิง- “ มิลิน มะนาวไปกินยากันเถอะ ” ขนมพยุงร่างบางของมิลินขึ้นจะพาเดินไปห้องครัว พรึบ! ทั้งคนหวังดีก็ตัวนิดเดียวส่วนเพื่อนที่ตัวไม่ใหญ่มากมีแรงแค่หายใจก็ดีที่สุดแล้วในตอนนี้ ทั้งสองล้มลงบนโซฟาอีกครั้งเมื่อมิลินไร้ซึ่งแรงจะยืน สกายรีบลุกขึ้นพร้อมรอยยิ้มมุมปากอุ้มร่างบางขึ้นในท่าเจ้าสาวพาเดินเข้าห้องครัวไปด้วยความสงสารและเอ็นดู ฟอด! ” สกาย! “ มิลินเอ่ยเรียกชื่อเขาเสียงแข็งเมื่อคนบ้าที่อุ้มเธออยู่ก้มลงไปหอมแก้มเธอต่อหน้าคนอื่นแถมยังมีพ่อๆทั้งสองนั่งอยู่ด้วย ถึงเธอจะเห็นเพื่อนโดนกระทำแบบนี้บ่อยๆแต่ก็ใช่ว่าเธอจะชินเมื่อเจอเข้ากับตัว ” หึ! หอมไม่ได้หรือจะให้จูบโชว์เลยดี “ สกายเอ่ยถามในตาคมจ้องมองคนในอ้อมแขนด้วยสายตาหยอกล้อ ” เกินไปแล้วนะสกาย “ ” เกินไปตรงไหนจะอายทำไมเขารู้กันทั้งบ้านว่าที่เธอเดินไม่ได้นี่เพราะโดนฉันเอา “ ” สกาย !!! “ มิลินที่เถียงไม่เก่งได้แต่เรียกอีกคนเสียงดังถ้าเรื่องตีฝีปากมิลินสู้ใครไม่ได้เลย เธอค่อนข้างเรียบร้อย ดื้อเงียบตาใสสกายรู้ดี แต่กับเขาเธอก็ยังพยามจะเถียงสู้ทุกครั้งที่มีจังหวะ “ หน้ามึนเหมือนกันทุกคนเลย เป็นอะไรกันไปหมด ” มิลินเอ่ยพึมพำจนคนหูดีได้ยินและจับใจความได้ “ เป็นผัวพวกเธอไง กินยาซะคืนนี้จะได้เอากันอีก ” เขาวางคนตัวเล็กลงบนเก้าอี้และเอ่ยบอก ขนมกับทับทิมที่เดินตามมาได้แต่ถลึงตาใส่อย่างนึกหมั่นไส้ ไม่นานสายฟ้าก็อุ้มมะนาวตามเข้ามา “ ส่งแล้วก็ไปสิมองอะไรกันอยู่ ” ขนมเอ่ยบอกทั้งสองหนุ่ม “ อ้าว…เจ๊จะเอายาอะไรให้เมียผมกินผมก็ต้องรู้สิ ” สกายเอ่ยบอกขนมเขาก็อยากรู้ว่ามิลินจะต้องกินยาอะไรบ้างเผื่อจะได้เตรียมเอาไว้ “ ยาแก้อักเสบ ยาลดไข้ รู้แล้วก็ไปสิผู้หญิงเขาจะได้คุยกัน “ ขนมหยิบยาสองอย่างออกมาวางไว้บนโต๊ะอาหารให้สายฟ้ากับสกายดูและเอ่ยปากไล่ทั้งสองอีกครั้ง ” คุยแล้วก็ศึกษาถามเจ๊เขาดูบ้างนะว่าเมียเขาทำยังไงให้ผัวเพราะคืนนี้เธอจะต้องทำให้ฉันบ้าง ถามเจ๊ขนมได้เจ๊เขามีประสบการณ์ “ สกายก้มลงไปกระซิบที่ข้างหูของมิลิน ” หือ!! ไอ้ลามก “ ฮ่า..ฮ่า..ฮ่า สกายระเบิดหัวเราะพอใจเมื่อเขายั่วให้มิลินโมโหได้ก่อนจะเดินมือล้วงกระเป๋าออกจากห้องครัวไปอย่างอารมณ์ดี “ มิลิน มะนาวกินยาคุมฉุกเฉินก่อนเร็ว ” ขนมรีบแกะยาคุมฉุกเฉินให้ทั้งสองกิน สองสาวรับมันมากินอย่างว่าง่ายก่อนจะกินยาอื่นๆตามเข้าไป “ พี่มิลินมะนาวเจ็บมากไหม ? ” น้ำฝนเองก็รู้สึกสงสารทั้งสองมากทั้งคืนเธอนอนไม่หลับเลยเอาแต่เป็นห่วงสองสาว “ ฮือ…น้ำฝนอย่าได้เจอเลยที่สุดของความเจ็บ ” มะนาวเอ่ยบอกเพื่อนอย่างไม่นึกอายมันเจ็บจริงเจ็บมาก “ ไอ้สกายมันหื่นมากมิลินไม่คิดเลยว่าสกายจะเป็นขนาดนี้ทับทิมคิดดูสิ 10 โมงเช้าแล้วมันยังไม่หยุด ” 10 โมงเช้า!!! ทับทิม ขนม น้ำฝนพร้อมเพียงกันพูดเสียงดังด้วยความตกใจก่อนจะมองไปยังมิลินที่นั่งทำหน้าห่อเหี่ยวเหมือนจะเฉาตายซะเดี๋ยวนั้น ” มันไปเอาแรงมาจากไหนนักหนา “ ขนมเอ่ยถามอย่างไม่อยากเชื่อหูตัวเอง เธอรู้ว่าที่ผ่านมาสกายไม่เคยทำอะไรเพื่อนเธอเลยเพราะขนมจะแอบถามมิลินอยู่บ่อยครั้ง ” น่ากลัวมากน้ำฝนขอยอมโสดซิงอยู่คนเดียวค่ะ” ร่างบางทิ้งสะโพกลงนั่งบนเก้าอี้อย่างหมดแรงราวกับโดนซะเองก่อนที่เธอจะเปิดเสื้อที่มะนาวใส่อยู่ดูร่องรอยภายในของเพื่อนด้วยความสนิทสนม “ มะนาวนี่ไอ้สายฟ้ามันทำกับมะนาวขนาดนี้เลยเหรอ ” เธอตกใจจนต้องเบิกตากว้างเมื่อเห็นทั้งรอยฟัน รอยแสดงความเป็นเจ้าของบนเนินอกมะนาวไม่หนำซ้ำน้ำฝนยังรู้สึกผิดมากๆที่เธอต้องทำให้ทุกคนเดือดร้อนเจ็บตัวกันขนาดนี้ ใบหน้าสวยสลดลงจนมะนาวนึกเอ็นดู “ น้ำฝนไม่ใช่ความผิดของเธอนะ ไอ้สายฟ้าหน้าหมานั่นต่างหากที่ผิด ” มะนาวเอ่ยบอกเพื่อน จนน้ำฝนต้องหันซ้าย แลขวากลัวสายฟ้าจะมาได้ยินเข้า “ ต่อไปเราจะไม่ชวนใครหนีเที่ยวอีกแล้ว งื้อ…ทำไมไอ้พวกพี่บ้านนี้มันถึงบ้ากันได้ขนาดนี้นะ ” เธอไม่เข้าใจว่าแค่ไปเที่ยวมันจะอะไรนักหนา เธอไม่เข้าใจความหึงหวงของพี่ๆที่มีต่อคนรัก จนขนมต้องยกยิ้มน้ำฝนจะเข้าใจทุกอย่างในวันที่เธอเจอใครสักคนที่รักเธอ ” มิลิน มะนาวต้องกินยาคุมนี่ทุกวันนะไม่งั้นท้องแน่ “ ขนมส่งกล่องยาคุมแบบรายเดือนที่เธอแอบไว้ในกระเป๋าสะพายให้กับทั้งสอง ๆ พยักหน้ารับพร้อมกันมิลินเองก็กลัวเรื่องนี้มาก ^^

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more