6
1028 Words
แม้จะแปลกใจอย่างมาก แต่รอยยิ้มก็ปรากฏเต็มใบหน้าด้วยความตื่นเต้นยินดี
“ขอบคุณนะคะพี่ต้น” เธอพูดเบา ๆ กับหน้าจอโทรศัพท์ แล้วเอามันมาแนบที่อกโดยลืมไปว่าไม่ได้อยู่คนเดียว
ธิมาดายิ้มพอใจกับท่าทีปลื้มปริ่มของรุ่นน้อง โธ่เอ๊ย! ถ้าไม่ได้เธอเป็นสะพานจะคืบหน้าไหมล่ะ
“พี่ต้นส่งอะไรมาเหรอ” แกล้งโง่ถามออกไปทั้งที่อ่านแล้ว
“อุ้ย! พี่แฟน”
“อะไร ตกใจอะไรจ้ะปลาย”
“เปล่าค่ะ ไม่มีอะไร ปลายง่วงแล้ว” แล้วรีบปิดหน้าจอโทรศัพท์ ล้มตัวลงนอนแล้วหันหลังหนีอีกฝ่ายอย่างเขินอาย “ฝันดีค่ะพี่แฟน”
“งั้นก็นอนหลับฝันดีนะคะน้องปลายของพี่แฟน” ธิมาดาล้อเลียนด้วยน้ำเสียงออดอ้อน
ทิตยาเขินอายจนพูดไม่ออกเมื่อถูกล้อ ได้แต่พยักหน้าหงึก ๆ อยู่กับหมอน
ธิมาดามองด้านหลังรุ่นน้องอย่างเอ็นดู เฮ้อ! อายุก็ตั้งยี่สิบเจ็ดแล้ว เด็กกว่าเธอแค่ปีเดียว แต่ก็ยังไร้เดียงสาอยู่เลย ผิดกับคนที่ต้องสู้ชีวิตอย่างเธอเหลือเกิน
เช้าวันใหม่
ยุทิตย์เดินเข้าไปในห้องอาหาร แต่ไม่เห็นสองสาวนั่งอยู่จึงมองหาคนรับใช้ แต่ก็ไม่เห็นใครนอกจากแม่บ้านคนเก่าคนแก่ของครอบครัว
“คนอื่นไปไหนกันหมดป้าแจ่ม”
“กำลังยกอาหารมาค่ะ บางคนก็ทำงานของตัวเองอยู่ คุณหนูอยากได้อะไรเหรอคะ”
“ป้าแจ่มครับ ผมบอกว่าอย่าเรียกคุณหนูไง ผมโตจนจะแก่แล้วนะ” เขาเอ็ดแม่บ้านเก่าแก่ไม่จริงจังนัก
“ขอโทษค่ะ แจ่มลืมตัวทุกที ว่าแต่คุณเป้ต้องการอะไรคะ บอกแจ่มได้นะ”
“ว่าจะให้ไปตาม อ้อ! มาโน่นแล้ว” เขาหันไปตามเสียงหัวเราะที่ดังแว่วเข้ามา แล้วเดินไปนั่งที่หัวโต๊ะแทนบิดา ที่ตอนนี้ไปเที่ยวพักผ่อนทางโซนยุโรปกับมารดา โดยมีเลขาและผู้ช่วยอีกสองคนติดตามไปดูแลรับใช้
“สวัสดีค่ะคุณเป้” ธิมาดาทักทายเจ้านาย “สวัสดีค่ะป้าแจ่ม ยังแข็งแรงเหมือนเดิมเลยนะคะ” แล้วหันไปยกมือไหว้แม่บ้านสูงวัยที่คุ้นเคยกันอย่างดี
“สวัสดีค่ะ หนูแฟนก็สวยขึ้นทุกวันเลยนะคะ” ป้าแจ่มยิ้มแก้มปริ ทักทายหญิงสาวกลับอย่างเอ็นดู “ทานเยอะ ๆ นะคะ วันนี้ป้าทำข้าวต้มรวมมิตรทะเลของโปรดของทุกคนเลยนะคะ” นางจำได้ว่าทั้งสามคนและรวมถึงฐวรรษอีกคน ที่ชอบกินข้าวต้มรวมมิตรทะเลที่นางทำมาก
“พี่เป้ขา” เมื่อนั่งประจำที่แล้วทิตยาก็เรียกพี่ชายอย่างออดอ้อน
“หือ” เขาเลิกคิ้วถาม
“ปลายน้อยใจป้าแจ่มจังเลยค่ะ ปลายอยู่กับป้าแจ่มมาตั้งแต่เกิด ไม่เห็นป้าแจ่มจะชมปลายว่าสวยบ้างเลย” เธอตีหน้าเศร้า
“โธ่คุณปลายคะ ป้าก็ชมทุกคนแหละค่ะ คุณเป้ก็หล่อคมเข้ม คุณปลายก็สวยหุ่นดีเหมือนนางแบบฝรั่ง ส่วนหนูแฟนก็สวยน่ารักแบบ..อือ..แบบไหนน้า...” นางรู้แต่เรียกไม่ถูกว่าอะไร
“บอบบางน่าทะนุถนอม” เสียงทุ้มต่ำของใครบางคนแทรกขึ้นมาอย่างลืมตัว เรียกสายตาแปลกใจของสองสาวได้อย่างดี
“ใช่ค่ะใช่ แบบที่คุณเป้พูดนั่นแหละค่ะ ตัวเล็ก ๆ น่ารัก ๆ เหมือนนางเอกหนังจีนเลยค่ะ”
ยุทิตย์เมื่อรู้ตัวว่าหลุดปากออกไปแล้วก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ รีบวางโทรศัพท์แล้วมาจับช้อนกินข้าวแทน
“กินกันได้แล้ว เดี๋ยวสายนะ” แล้วตักข้าวต้มใส่ปาก แต่แล้วก็รีบวางช้อนแล้วรีบยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม.. “ป้าแจ่มครับ ข้าวต้มร้อนทำไมไม่บอกผมล่ะ” เขาโวยเบา ๆ
“โทษป้าแจ่มได้ไงคะ พี่เป้ไม่เห็นควันลอยขึ้นมาเหรอ แล้วทำไมไม่คนก่อนล่ะ” ทิตยาออกรับแทนป้าแจ่ม ขำกับอาการของพี่ชายที่เทำตัวเหมือนเด็กน้อย
ธิมาดาได้แต่นั่งเม้มริมฝีปากฝืนกลั้นขำเอาไว้ ไม่กล้ามองหน้าเขาเพราะกลัวเขาอาย ไม่กล้ามองหน้าน้องสาวเขาเพราะกลัวจะหลุดขำ ได้แต่นั่งคนข้าวต้มไปเงียบ ๆ
อาหารมื้อนี้ผ่านไปด้วยความเอร็ดอร่อยของสองสาว แต่กลับกลายเป็นมื้อที่ไม่มีรสชาติสำหรับชายหนุ่ม อิ่มจากอาหารเช้ากันแล้ว พวกเขาก็เตรียมตัวเดินทางไปทำงานด้วยรถยนต์คันเดียวกัน
“พี่เป้ขา”
“หือ” ขานรับในลำคออย่างอ่อนโยน
“วันนี้ปลายมีธุระต้องทำนิดหน่อย ฝากพี่แฟนไปทำงานด้วยคนนะคะ” เธอตั้งใจจะไปส่งรุ่นพี่ก่อนแล้วค่อยออกไปทำธุระ แต่เมื่อเห็นว่าพี่ชายต้องเข้าบริษัทอยู่แล้ว จึงฝากฝังไปกับเขา จะได้ไม่เสียเวลา
“ได้สิ แล้วน้องปลายจะไปไหนล่ะ” เขารับปากอย่างเต็มใจ เพราะเป็นของฝากที่ถูกใจเขาที่สุด
“ปลายจะไปทำบัตรประชาชนใหม่ค่ะ บัตรปลายใกล้จะหมดอายุแล้ว”
“โอเค งั้นเราก็ไปกันเถอะหนูแฟน” เขาเปิดประตูให้เธอ เพราะมันใกล้ที่เขายืนพอดี
“ขอบคุณค่ะ” เธอกล่าวอย่างเกรงใจก่อนเข้าไปนั่ง
ชายหนุ่มเดินอ้อมไปทางฝั่งคนขับ โบกมือตอบน้องสาวแล้วจึงเปิดประตูเข้าไปนั่งประจำที่แล้วขับออกไป
“เอกสารต่าง ๆ วาระการประชุมที่ผ่านมาสรุปเรียบร้อยแล้วใช่ไหม” เขาเหลือบไปมองเธอขณะถามเรื่องงาน ใจจริงอยากบอกเธอว่าเขาคิดถึงเธอมากกว่า แต่ก็ไม่กล้าพอ
“ค่ะคุณเป้”
“หนูแฟน พี่ขออะไรอย่างได้ไหม”
“คะ..” เธอทำหน้าสงสัย “คุณเป้ต้องการอะไรคะ”
“พี่อยากให้แฟนเรียกพี่เป้แทนคุณเป้ เรียกพี่เหมือนที่เรียกไอ้ต้นได้ไหม”
“เอ่อคือว่า..มันไม่ดีมั้งคะ เพราะคุณเป้เป็นถึงเจ้าของบริษัท ส่วนพี่ต้นเขาเป็นเพื่อนร่วมงาน”
- Writer
