บ๊อกๆ ๆ ๆ หงิงงงง
“ตัวนี้น่ารักจังเลย ดินดูซิ ชื่อน้องมินนี่ด้วยน้า” ฉันอุ้มน้องหมาพันธุ์ปอมขึ้นมาเล่นตัวนี้น่ารักที่สุดเลย แสนรู้ด้วย ฉันยิ้มไปคุยกะน้องหมาไป จนเวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้วก็ไม่รู้ แต่ว่าฉันอยากอยู่ที่นี้ไปเรื่อยๆ
“อยากเลี้ยงไหม”
“อยากดิ แต่ไม่เอาดีกว่า” ฉันตอบเขาไปพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่
“ทำไม”
“กลัวเลี้ยงเขาได้ไม่ดีอะ สงสารเขา” ฉันตอบแล้วหันไปมองรอบๆ ร้าน ฉันคิดมาตลอดว่าคนที่ทำร้านแบบนี้ได้ต้องใจเด็ดขนาดไหนที่จะต้องดูแลน้องหมาตั้งหลายสิบตัว ขนาดตัวเดียวเขาเคยจากฉันไป ฉันยังแทบแย่แล้วมีเยอะแบบนี้จะทำใจยังไงถ้าถึงเวลาที่เขาต้องจากเราไป
“สงสารเขา หรือทำใจไม่ได้เวลาจะเสียเขาไป” เขาพูดพลางเอามือมาโยกหัวฉันเบาๆ เขาเป็นนักอ่านใจรึไงนะ รู้ได้ไงเนี่ย...สุดยอดเลย
“นั่นก็ด้วย” ฉันตอบแล้วสะบัดหัวให้เขาเอามือออกเพื่อจะหันไปเล่นกับน้องหมาต่อ
“หนูดา ดูแลตัวเองให้ดีกว่านี้หน่อยได้ไหม
