พอผมเปิดประตูเข้าไปในบ้าน ผมเห็นคนตัวเล็กนั่งอยู่ที่โซฟา ทำท่าเหมือนเอาผ้ากดไว้ที่ปลายเท้า เลือด...ทำไมถึงมีเลือดออกเยอะขนาดนั้นด้วยความตกใจผมเลยพุ่งเข้าไปหาเธอทันทีและจับเท้าเล็กนั่นมาสำรวจดู
“ดิน กะ”
“นี่มันอะไร ไปโดนอะไรมา!” ผมไม่ฟังที่เธอจะพูดแต่รัวคำถามใส่เธอแทน
“พอดีแก้วมันตกแตกอะ แล้วเก็บไม่หมดก็เลยเผลอไปเหยียบมันเข้า” เธอพูดพลางชักเท้ากลับเข้าหาตัวเหมือนไม่อยากให้ผมดู
“อย่าดื้อ ฉันจะทำแผลให้” ผมเปลี่ยนเป็นนั่งขัดสมาธิลงกลับพื้นเพื่อจะทำแผลให้คนตัวเล็ก
“ไม่เป็นไร ฉันทำเองได้” ผมไม่ตอบแต่หันไปทำหน้าดุใส่เธอแทน เธอก็เลยยอมให้ผมทำแผลให้
“เหยียบได้ยังไง ปกติเห็นใส่รองเท้าตลอด” ผมเอ่ยถามขึ้นเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเธอส้วมรองเท้าในบ้านตลอดไม่เคยถอดเลยสักครั้ง
“น้ำส้มในแก้วที่แตกอะมันกระเด็นใส่ ฉันเลยเอาไปซัก อ๊ะ”
“เจ็บเหรอ”
“นิดหน่อย” เธอตอบผมด้วยสีหน้าเหยเก ดีนะที่มันไม่ลึกมาก
“ระวัง
