@ บริษัท Y
ฉันนั่งอยู่ที่ตรงทำงานพลางเอาปากกาเคาะโต๊ะไปเรื่อย
สุดท้ายเขาก็ไม่กลับบ้าน เฮ้ออออ….
“พี่หนูดาทำไม่มาเช้าจัง…” ฉันหันไปหาต้นเสียงทักทาย
“ (*_*) ”
“เชี่ยยยย!!! พี่ยังไม่หายป่วยเหรอ ทะ..ทำไมขอบตาเป็นแบบนั้น” ใช่ตอนนี้ฉันเป็นหมีแพนด้าเลยละ ไม่แปลกที่เฟรนจะตกใจ เพราะฉันไม่ได้นอนทั้งคืน
“นิดหน่อย...”
“เฟรนว่าไม่นิดแล้วนะ...ไหวไหมเนี่ย”
“ไหว…” ฉันหันไปตอบเฟรนที่ตอนนี้มันเดินมานั่งที่โต๊ะทำงานเรียบร้อยแล้ว แขนฉันมันยังเจ็บอยู่นิดหน่อยแต่ไม่มาก ฉันถอดผ้าที่หมอพันให้ออกแล้ว และคิดว่ามันน่าจะไม่เป็นไรแล้ว เพราะฉันยกแขนได้ปกติแล้ว ฉันพยายามจะไม่นึกถึงเรื่องไอ้เด็กบ้านั่นและตั้งใจทำงานให้ดีที่สุดกับสมาธิที่มีเหลือน้อยนิดของฉัน เขาเป็นต้นเหตุที่ทำให้ฉันไม่เป็นอันทำงานทำการอยู่เรื่อยเลย...
หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป...ไวเหมือนโกหก
ฉันยังคงนั่งทำงานอย่างใจจดใจจ่อว่าเมื่อไรจะเลิกงานสักที
