“ไม่เจอกันนานเลย... ตั้งแต่วันนั้น” ฉันจงใจเน้นย้ำคำให้ชัดเจนก่อนจะค่อยๆ คลายอ้อมกอดคนตัวเล็กกว่า ความร้อนวาบตีรวนขึ้นมาที่หน้าอกเมื่อมันสมองของฉันเริ่มประมวลผลและย้อนกลับไปวันสุดท้ายที่ฉันเห็นเธอ
วันที่ทำให้ฉันจำจนวันตาย
“โทษทีนะไม่ได้ติดต่อเลย” เนลเอ่ยด้วยน้ำเสียงเหมือนสำนึกผิดแล้วหลุบตาลง มือข้างนึงของเธอจับแขนของฉันไว้เล็กน้อย แต่ฉันไม่แน่ใจว่าเธอสำนึกจริงๆ รึเปล่า แม้เราจะเคยสนิทกัน แต่มันก็แค่เคย ฉันไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าเราเคยสนิทกันจริงๆ รึเปล่า หรือมีแค่ฉันที่คิดไปเอง
นนท์ย่นคิ้วสูงเมื่อเห็นพวกเราคุยกันเหมือนรู้จักมาก่อน บางทีอาจเพราะนนท์ไม่ได้ใส่ใจนัก ฉันพูดถึงเนลให้เขาฟังไม่ค่อยบ่อย แต่โลกกลมดีเนอะ ฉันไม่คิดว่าเธอจะเดินมากับนนท์ แถมไอ้รอยจ้ำแดงที่คอของเขาก็อาจจะเป็นฝีมือเธอล่ะมั้ง
“ไม่เป็นไร” ฉันว่าพลางบีบมือเธอกลับ กิริยาอ่อนหวานแต่นัยน์ตาแข็งกร้าวแวววาวไปด้วยความโกรธปนสงสัย ว
